Μία μέρα μιλοῦσα στοὺς ἀσθενεῖς τοῦ νοσοκομείου τῶν Ἀθηνῶν «Σωτηρία». Καὶ ἕνας νεαρὸς γύρω στὰ τριάντα μὲ τὸ κομπολόι στὸ χέρι ἔκανε βόλτες ἔξω ἀπὸ τὴν αἴθουσα. Δὲν ἔμπαινε στὴν αἴθουσα νὰ ἀκούσει τὴν ὁμιλία καὶ θεωροῦσε κουτοὺς καὶ ὀπισθοδρομικοὺς ὅσοι ἔμπαιναν νὰ ἀκούσουν.
Ὅταν τελείωσα τὴν ὁμιλία μπαίνει μέσα στὴν αἴθουσα μὲ τὴν μαγκιὰ του καὶ μοῦ λέει:
– Δὲν τὰ πιστεύω ἐγὼ αυτά…
– Δὲν εἶναι ὑποχρεωτικό, τοῦ λέω.
– Μὴ μοῦ μιλᾶς ἐμένα γιὰ παπάδες!
– Ποῦ ξέρεις τὶ μίλησα ἐγώ; Ἄλλωστε ἐσένα δὲν σοῦ μίλησα. Ἐσὺ ἔκανες τὶς βόλτες σου στὴ βεράντα… Ἐγὼ μίλησα στοὺς ἄλλους ἀδερφούς. Ἦρθαν μόνοι τους κάτι νὰ ἀκούσουν, δὲν πληρώνουν. Ἀλλὰ πὲς μου, σὲ τὶ σὲ ἔφταιξαν οἱ παπάδες;
– Ἔχω 3 μῆνες ἐδῶ καὶ δὲν ἦρθε κανεὶς νὰ μὲ δει…
– Ἔχεις ξαναρρωστήσει;
– Χτύπα ξύλο! Πρώτη φορὰ καὶ τελευταία θὰ εἶναι..
– Φίλοι σου, συγγενεῖς σου, ἔχουν ἀρρωστήσει;
– Πολλοί.
–Πόσες φορὲς ἔχεις πάει καὶ τοὺς ἔχεις ἐπισκεφτεῖ, γιὰ νὰ τοὺς παρηγορήσεις καὶ νὰ τοὺς συμπαρασταθεῖς;
– Εἶναι ἀλήθεια ὅτι δὲν πῆγα..
– Ἐφόσον δὲν ἔκανες ἔλεος σὲ κανέναν, πὼς θέλεις νὰ σὲ κάνουν ἔλεος; Βλέπεις λοιπὸν ὅτι ἦρθες ἐδῶ γιὰ νὰ μάθεις, ὅταν βγεις μὲ τὸ καλὸ ἔξω, νὰ πηγαίνεις ὅπου ὑπάρχει πόνος καὶ ἀνάγκη, διότι πάντοτε θὰ πληρώνεσαι μὲ τὸ ἴδιο νόμισμα…
Ἔτσι εἶναι ἀγαπητοὶ μου! Σπείραμε ἀγάπη στὸν συνάνθρωπὸ μας, ἀγάπη θὰ θερίσουμε. Σπείραμε σκληρότητα, σκληρότητα θὰ θερίσουμε. Ό,τι σπέρνουμε, αὐτὸ θερίζουμε…
✞Ἱεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου