''Βλάπτετε και τους αποθαμένους σας;''

Όταν περνάει κανείς βράδυ έξω από ένα Kοιμητηριο δεν μπορεί να μην του τραβήξουν την προσοχή τα καντήλια που είναι αναμμένα.Έχουμε συνηθίσει στους τάφους να ανάβουμε κεριά και να διατηρούμε ένα καντήλι αναμμένο συνέχεια. Πρέπει να γίνεται αυτό;Το άναμα του καντηλιού στους τάφους των κεκοιμημένων μας, αλλά και γενικά στα σπίτια των χριστιανών δεν έχει να κάνει με μια φολκλοριστική διαιώνιση κάποιας τυπικής παραδόσεως. To καντήλι είναι σύμβολο και το φως που εκπέμπει συμβολίζει το φώς του Χριστού, την ίδια την παρουσία του Κυρίου στη ζωή μας, άλλα και την ελπίδα για την αιώνια ζωή, τη ζωή όπως λέγεται του ανεσπέρου φωτός.

Ως σύμβολο λοιπόν το καντήλι λειτουργεί στη ζωή των πιστών αναγωγικά, όπως και όλα τα άλλα είδη ευλαβείας· άναμμα κεριών, προσφορά θυμιάματος κ.τ.λ. Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός προστάζει το Μωυσή να συμβουλέψει τον αδελφό του ως εξής: «Δώσε εντολή στον Ααρών και τους υιούς του ν’ ανάψουν ακοίμητο λυχνάρι… από το απόγευμα μέχρι το πρωί μπροστά στον Κύριο με προσοχή αυτό πού ορίζεται από το νόμο και είναι αιώνιο σ’ όλες τις γενεές σας».Η συνήθεια της τοποθετήσεως των κανδηλιών στους τάφους και τα σπίτια αποτελεί πράξη ευλάβειας.Για το άναμα των κεριών στους τάφους των κεκοιμημένων αναφερόμενος ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέει ότι: «ανάπτονται κεριά δια την συγχώρησιν των αμαρτιών των ταύτης προσφερόντων, όσον γάρ αυταί ανάπτουσιν εις τον Θεόν και εις τους Αγίους, τοσούτον συγχωρούνται αι αμαρτίαι εκείνων είτε ζώντων είτε κεκοιμημένων, ως είπεν ο Μάρτυς Δημήτριος εις τον αυτού προσμονάριον, τον τας λαμπάδας κλέπτοντα».

Και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός συμβούλευε: «Αδελφοί μου, να μη λυπάσθε δια τούς αποθαμένους σας, αλλά, αν αγαπάς τον αποθαμένον σου, κάμε ό,τι ημπορέσης δια την ψυχήν του· σαρανταλείτουργα, μνημόσυνα, λειτουργίες, κερί, λιβάνι, λάδι, νηστείες, προσευχές, ελεημοσύνη. Βάνει ο Θεός την ευσπλαγχνίαν του και τον σώνει τον αποθαμένον σας και τον βάνει εις τον Παράδεισον ή είναι ελαφροτέρα η κόλασίς του. Και όσες γυναίκες φορείτε λερωμένα διά τον αποθαμένον σας να τα εβγάλετε, διατί βλάπτετε και του λόγου σας, βλάπτετε και τους αποθαμένους σας».

 Βήμα Ορθοδοξίας

Ὅσοι δέν κατακρίνουν εἶναι µακάριοι !

Ενα αρνητικό  φαινόµενο στόν ἱερό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι καί ἡ κατάκριση. Ὁ ἕνας παρατηρεῖ τή ζωή τοῦ ἄλλου καί συµπεραίνει γιά τό χαρακτήρα του καί τό ἦθος του. Συνήθως ἡ κατάκριση στηρίζεται σέ ἐσφαλµένα δεδοµένα καί δηµιουργεῖ καταστάσεις, πού πληγώνουν βαθιά. Ἡ κατάκριση µοιάζει µέ δίστοµο µαχαίρι, πού ἀνοίγει µεγάλες πληγές.Πρέπει νά εἶναι κανείς πολύ προσεκτικός, γιά νά µή παρασύρεται στό φοβερό πάθος τῆς κατάκρισης. Χρειάζεται νά ἔχει αὐτοσυγκράτηση καί ἀπεριέργεια. Νά µή γίνεται δέκτης σχολίων καί πληροφοριῶν εἰς βάρος τῶν ἀδελφῶν του. Νά ἀρνεῖται αὐτά πού τοῦ λένε. Νά βάζει πάντα ἕνα ἐρωτηµατικό, ὅπως συµβούλευε ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης. Νά ἀµφισβητεῖ τά ὅσα τοῦ λένε «καλοπροαίρετοι» ἄνθρωποι γιά τρίτους, µέ τούς ὁποίους δέν ἔχει προσωπική ἐπικοινωνία. Ἐξάλλου ἡ ἀπρόσεκτη ζωή τῶν ἄλλων δέν ἔχει κανένα ἐνδιαφέρον.

Ὁ γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος, ἀναφερόµενος στό πάθος τῆς κατάκρισης καί τά φοβερά ἀποτελέσµατά του, ἔλεγε: «Οἱ ἄνθρωποι ἅρπαξαν τήν κρίση ἀπό τόν Χριστό καί κατακρίνει ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Αὐτή ἡ κατάκριση µαστίζει τούς πάντες καί λαϊκούς καί κληρικούς, καί µεγάλους καί µικρούς, καί πλούσιους καί πτωχούς, ἄρχοντες καί ἀρχόµενους. Αὐτή, πού εἶναι ἡ πρώτη θυγατέρα τῆς ὑπερηφάνειας, θά συντοµεύσει τήν ἀπώλεια τῶν ἀνθρώπων καί θά ἐπιφέρει τό ἀλληλοφάγωµα τῶν ἀνθρώπων» (Γνωριµία µέ τόν γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο, Θεσ/νίκη 2014, σελ. 133).Ἐκεῖνος πού κατακρίνεται καί συκοφαντεῖται αἰσθάνεται ἰδιαίτερο πόνο. ∆έν θέλει νά ἀσχολοῦνται οἱ ἄλλοι µέ αὐτόν. Θέλει νά µένει ἀπαρατήρητος. Καί αὐτό εἶναι φυσιολογικό! Ὅµως πολλές φορές γίνεται καί ὁ ἴδιος θύτης τῶν ἄλλων. Αὐτό πού οἱ ἄλλοι τοῦ ἔκαναν, εὐχαρίστως τό κάνει καί ὁ ἴδιος. Σάν νά βρίσκει διέξοδο, προκειµένου νά µή τόν προσέχουν οἱ γνωστοί. Εἶναι πολύ δύσκολο νά δεχτεῖ κανείς τήν κατάκριση καί νά παρακινηθεῖ σέ βαθύτερη συναίσθηση τῆς ἁµαρτωλότητός του, χωρίς νά ἐνοχληθεῖ. Ὅσοι τό πετυχαίνουν αὐτό, βαδίζουν τόν ὀρθό δρόµο τῆς κατά Θεόν ζωῆς.

Ὁ Χριστός στήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁµιλία του ἀναφέρει γιά τήν κατάκριση τά ἑξῆς: «Μή κρίνετε τούς συνανθρώπους σας, γιά νά µή σᾶς κρίνει κι ἐσᾶς ὁ Θεός. Μέ τό κριτήριο πού κρίνετε θά κριθεῖτε, καί µέ τό µέτρο πού µετρᾶτε θά µετρηθεῖτε. Πῶς µπορεῖς καί βλέπεις τό σκουπιδάκι στό µάτι τοῦ ἀδελφοῦ σου καί δέν νιώθεις ὁλόκληρο δοκάρι στό δικό σου µάτι; Ἤ µήπως θά πεῖς στόν ἀδελφό σου “ἄφησέ µε νά σοῦ βγάλω τό σκουπιδάκι ἀπό τό µάτι σου”, ὅταν ἔχεις ὁλόκληρο δοκάρι στό δικό σου µάτι; Ὑποκριτή! Βγάλε πρῶτα ἀπό τό µάτι σου τό δοκάρι, καί τότε θά δεῖς καθαρά καί θά µπορέσεις νά βγάλεις τό σκουπιδάκι ἀπό τό µάτι τοῦ ἀδελφοῦ σου» (Ματθ. ζ΄ 1-5).Πολλοί ἰσχυρίζονται ὅτι κρίνουν τούς ἀδελφούς τους προκειµένου νά τούς διορθώσουν καί νά τούς ὁδηγήσουν στή σωτηρία, ἐνῶ οἱ ἴδιοι βαδίζουν πρός τήν ἀπώλεια. Ξεχνοῦν ὅτι µέ τήν κατάκριση δέν µποροῦν νά κάνουν κανένα καλό. Εἶναι ἀδύνατο κάτι τέτοιο, σύµφωνα µέ τούς λόγους τοῦ Χριστοῦ. Ἡ κατάκριση καί ἡ ὑποκρισία συνήθως συµβαδίζουν καί αὐτό εἶναι προκλητικό. Τό βλέπουµε συχνά στήν κοινωνία, ἀλλά καί στήν Ἐκκλησία. Οἱ ἄνθρωποι θέλουν νά βοηθήσουν, χωρίς νά ἔχουν τίς ἀναγκαῖες προϋποθέσεις. Οἱ τυφλοί θέλουν νά ὁδηγήσουν τούς ἄλλους. Οἱ ἐµπαθεῖς µιλοῦν γιά τήν καταπολέµηση τῶν παθῶν. Οἱ ἀνήθικοι γιά τήν ἠθική. Οἱ ἄδικοι γιά τή δικαιοσύνη. Οἱ ἰδιοτελεῖς γιά ἐλεηµοσύνη καί προσφορές. Οἱ ἀνάξιοι κληρικοί γιά τήν ἁγιότητα. Καί τά παραδείγµατα δέν ἔχουν τελειωµό.

Τά ἀποτελέσµατα τῆς κατάκρισης εἶναι πολύ σοβαρά. Ἐπιγραµµατικά σηµειώνω µερικά: Ἀλλάζει τά συναισθήµατα µεταξύ τῶν ἀνθρώπων, παγώνει τίς καρδιές, περιθωριοποιεῖ τούς ἐνάρετους, καταστρέφει τό πνευµατικό ἔργο, ἐµφανίζει τό ἄσπρο µαῦρο, καταργεῖ τήν αὐτογνωσία, ἡ ὁποία εἶναι ἀπαραίτητη γιά τήν πνευµατική πρόοδο καί γενικά πληγώνει βαθύτατα τά θύµατά της.Ὅσοι δέν κατακρίνουν εἶναι µακάριοι καί ἔχουν ἀνεβεῖ ἀρκετά σκαλοπάτια στήν κλίµακα τῶν ἀρετῶν.

π. Διονύσιος Τάτσης

Πιστεύω στο Θεό, στην εκκλησία όμως δεν πηγαίνω...

«Πιστεύω στον Θεό καλύτερα από τον καθένα, αλλά στην Εκκλησία δεν πηγαίνω. Μα πώς να πάω, αφού εκείνοι που πηγαίνουν, κληρικοί και λαϊκοί, δεν είναι καλύτεροι μου;»

Θ’ απαντήσω πρόθυμα και με πολλή αγάπη στον αδελφό, που μου υπέβαλε αυτή την ερώτηση αν και φοβάμαι ότι είναι πάρα πολλοί οι ισχυριζόμενοι τα ίδια, αλλά και λυπούμαι διότι δεν θα συμφωνήσω με τους ισχυρισμούς αυτούς.

Και πρώτα-πρώτα η φράση «πιστεύω καλύτερα από τον καθένα» είναι λόγος «μέγας σφόδρα». Δεν πρέπει να την λέει κανείς για τον εαυτόν του εύκολα. Αλλά και εάν αυτό το ευχάριστο όντως συμβαίνει, τότε αποτελεί πρόσθετο λόγο, για να μην απέχει κανείς από την Εκκλησία.

Στην Ορθοδοξία ζούμε και λατρεύουμε το Θεό όχι ατομικά, αλλά εκκλησιαστικά. «Συν πάσι τοις αγίοις». Γι’ αυτό και όσο πιό πολύ αγαπά κανείς το Θεό, τόσο και περισσότερο αγαπά να εκκλησιάζεται και να μετέχει στις λατρευτικές συνάξεις. Δεν υπάρχει άγιος που να μην λαχταρούσε για τον Οίκο του Θεού. Ο Δαυίδ, καίτοι βασιλεύς, έλιωνε κυριολεκτικά από τον ιερό πόθο: «ως αγαπητά τα σκηνώματα σου Κύριε των δυνάμεων, επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου» έλεγε (Ψαλμ. 83). Ο δε Κύριος Ιησούς Χριστός, ως άνθρωπος, δεν παρέλειπε ποτέ να παρευρίσκεται στην δημόσια λατρεία του Ισραήλ το ίδιο και οι Απόστολοι, εφαρμόζοντες ρητή εντολή του Θεού «Εν Εκκλησίας ευλογείτε τον Θεόν».

Είναι γεγονός ότι η πίστη, η ευλάβεια και ο πόθος του Θεού δεν κρύβονται, αλλά διά της εξωτερικής λατρείας φανερώνονται και ενισχύονται. Η πίστη η χριστιανική δεν είναι μια ιδέα, που την έχει κανείς καταχωνιασμένη μέσα του, αλλά μια ζωή, που σφύζει και ενεργοποιεί τον όλον άνθρωπο. Δεν έχουμε πιστές ιδέες, αλλά πιστούς ανθρώπους, που βιώνουν την πίστη τους μαζί με τους άλλους. Άλλωστε σε καιρό ελευθερίας γιατί να είναι κανείς κρυπτοχριστιανός 

Ο Αγ. Ιάκωβος ο Αδελφόθεος ερωτά: «Συ πίστιν έχεις; δείξον μοι την πίστιν σου εκ των έργων σου (Ιάκ. Β’ 18). Και εμείς λέμε: «δείξον μοι την πίστιν σου εκ… του εκκλησιασμού σου». Διότι εμείς οι Ορθόδοξοι όταν συνερχώμεθα «εν εκκλησίαις» ομολογούμε και διακηρύττουμε ακριβώς αυτή την πίστη μας, που μας σώζει. Συνειδητοποιούμε συγκλονιστικά το γεγονός ότι εμείς αποτελούμε την Εκκλησία, δηλ. το θεανθρώπινο σώμα του Χριστού και βιώνουμε την μυστική, αλλά πραγματική ένωσή μας μ’ Εκείνον. Αυτός δεν είπε: «ου εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών»; (Ματθ. ΙΗ’ 20).

Οι πιστοί, μετέχοντες στην Θ. Λειτουργία της Εκκλησίας δεν είναι πλέον μόνοι και διασπασμένοι, αλλά ενωμένοι οργανικά σ’ ένα σώμα. Κι αυτή η ενότητα είναι η μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας, έναντι όλων των δυνάμεων του σκότους. «Σπουδάζετε ουν πυκνότερον συνέρχεσθαι εις ευχαριστίαν Θεού και δόξαν. Όταν γάρ πυκνώς επί το αυτό γίνεσθε καθαιρούνται αι δυνάμεις του Σατανά και λύεται ο όλεθρος αυτού…» (Αγ. Ιγνάτιος)

Στην ευχαριστιακή σύναξη (Θ. Λειτουργία) όλοι μαζί «εν ενί στόματι και μια καρδία» δοξάζουμε και ευχαριστούμε τον Ευεργέτη μας Θεό, πανηγυρίζουμε την Ανάσταση του Χριστού, προγευόμεθα εσχατολογικά τον ερχομό Του (Α’ Κορ. ΙΑ’ 26) και την μέλλουσα βασιλεία Του, τρώγοντες και πίνοντες από το Κοινό Ποτήριο, το σώμα και το αίμα Του. «Στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, καθώς ο Χριστός ανακλίνεται στους άρτους της προθέσεως, καθώς διδάσκει μέσα από τις σελίδες του Ευαγγελίου, καθώς σταυρώνεται πάνω στην αγία Τράπεζα και ανασταίνεται μέσα στο δισκοπότηρο, μπαίνουμε στο χρόνο του Θεού και η ψυχή μας αναγαλλιάζει, διότι νοιώθει να χορταίνει αιωνιότητα».

Στην Θ. Λειτουργία του Μ. Βασιλείου παρακαλούμε: «ημάς δε πάντας τους εκ του ενός άρτου και του ποτηριού μετέχοντας ενώσαις αλλήλοις εις ενός Πνεύματος Αγίου κοινωνίαν». Κατά τον Εκκλησιασμό των Χριστιανών πραγματοποιούνται αισθητά και οι μεγάλες υποσχέσεις του Χριστού προς τους πιστούς ότι εισακούει καλύτερα τις προσευχές τους (Ματθ. ΙΗ’ 19) και ότι αυτός μας αναπαύει από τον κόπο και μόχθο της ζωής (Ματθ, ΙΑ’ 28).

«Καμιά Κυριακή δεν μπορεί να’ ναι συννεφιασμένη εφ’ όσον αρχίζει με την Θεία Λειτουργία». (Ν. Πεντζίκης).

Οι Εκκλησίες είναι τα λιμάνια του Θεού μέσα στον φουρτουνιασμένο κόσμο μας. Ωραιότατη είναι η παρομοίωση του Αγ. Χρυσοστόμου «καθάπερ λιμένας εν πελάγει, ούτω τας Εκκλησίας έπηξεν ο Θεός, ίνα από της ζάλης των βιοτικών θορύβων ενταύθα καταφεύγοντες, γαλήνης μεγίστης απολαύωμεν».

Ας έλθουμε όμως και στο δεύτερο ισχυρισμό πολλών, ότι αυτοί που εκκλησιάζονται δεν είναι καλύτεροι από τους άλλους. Και αυτός ο ισχυρισμός δεν δικαιολογεί την αποχή μας από την Εκκλησία, για τους εξής λόγους: α) Εμείς δεν γνωρίζουμε, αλλ’ ο Θεός, ποιοί είναι οι πραγματικά καλοί και ποιοί οι πραγματικά κακοί. Εμείς στην κρίσι μας συνήθως σφάλλουμε. Δεν πρέπει λοιπόν να κρίνουμε, β) Ρωτάται: εάν ήσαν καλύτεροι οι εκκλησιαζόμενοι δεν θα υπήρχε πρόβλημα; Μήπως θα βρίσκαμε τότε άλλη πρόφαση; γ) Η αξία της Εκκλησίας δεν έγκειται στο ποιόν αυτών που συμμετέχουν στις συνάξεις -κληρικών και λαϊκών- αλλά στις δυνατότητες που παρέχει να μεταμορφωθεί ο άνθρωπος και χρησιμοποιώντας τις ευκαιρίες αυτές να υποστεί την «καλήν αλλοίωσιν». Αλλά φαίνεται πως τις δυνατότητες αυτές δεν τις χρησιμοποιούν όλοι. δ) Η Εκκλησία στην ανθρώπινη πλευρά της έχει και μέλη που νοσούν. Αυτά όμως τα μέλη δεν τα αποβάλλει, εξ αγάπης, έως ότου θεραπευθούν. Γι’ αυτό όλοι έχουμε τη θέση μας στην Εκκλησία, επειδή όλοι νοσούμε, ε) Λες ότι αυτοί που συχνάζουν στην Εκκλησία δεν είναι καλύτεροι από τους άλλους. Σκέψου όμως πόσο χειρότεροι θα ήταν αν είχαν διακόψει κάθε δεσμό με την Εκκλησία;

Ο κατά Κυριακή ή εορτή εκκλησιασμός μας, δίνει μία άλλη διάσταση στη ζωή. Μας θυμίζει ότι δεν είμαστε μόνον παραγωγικές μηχανές, μόνον ύλη, αλλά έχουμε μία άλλη καταγωγή και ένα θείο προορισμό. Μας καταξιώνει σαν ανθρώπους και σαν Χριστιανούς. Σπάει τη ρουτίνα της εβδομάδος και δίνει στη ζωή γιορτινό χρώμα. «Όταν ο άνθρωπος δεν έχει εορτές, η ψυχή του δεν εξαγιάζεται και η ζωή του καταντάει μία τόσο γκριζωπή καθημερινότητα, που σου έρχεται να ουρλιάζεις» (π. Α. Ντούτκο)

Σε μια εποχή που απειλούν να μας αφανίσουν τα παντός είδους «ραδιενεργά νέφη» δεν μας συμφέρει ν’ αποκοπτώμεθα από τον «ομφάλιο λώρο» της υπάρξεώς μας, που είναι η Μάννα μας Εκκλησία.

(Αρχ. Α. Καραματζάνη, «Οι Πατέρες και τα προβλήματα της ζωής μας», εκδ. Ι. Μ. Αγ. Αθανασίου Κολινδρού, 1988)

Τι είναι το "τάμα", "τάξιμο" που κάνουμε σε έναν Άγιο;

του π. Αθανασίου Γιουσμά

Οι πιστοί συχνά πυκνά αποθέτουν τα μάτια στις εικόνες της Παναγίας ή των Αγίων μας, θέλοντας μ’ αυτόν τον τρόπο, ή απλώς να εκδηλώσουν την ευγνωμοσύνη τους, ή σε κάποιες άλλες περιπτώσεις να… «καλοπιάσουν» τον Άγιο και να «εξαναγκάσουν» με τον τρόπο τους το θείον, να υπακούσει στο αίτημά τους.

Τα τάματα είναι μια πανάρχαια συνήθεια των πιστών όλου του κόσμου και όλων των εποχών που έφτασε μέχρι τις μέρες μας. Ο Χριστιανός προβαίνει σ’ αυτήν την ενέργεια, με την ίδια λογική που κάποιος προσφέρει ένα δώρο στο άτομο εκείνο, που τον εξυπηρέτησε σε μια σημαντική δουλειά. Πρόκειται για ένα παμπάλαιο έθιμο. Στους αρχαίους Έλληνες υπήρχε η συνήθεια οι πιστοί να προσφέρουν αφιερώματα στους θεούς τους, τα οποία μπορεί να ήταν ευτελούς αξίας, π.χ., ζώα, ή και πολύτιμα χρυσελεφάντινα αντικείμενα. Από εκείνα τα χρόνια συνήθιζαν να εναποθέτουν στα ιερά τους και στα αγάλματά τους ομοιώματα πασχόντων μελών, κάτι που το συναντάμε και στις μέρες μας. Στη μάχη του Μαραθώνα, οι Αθηναίοι είχαν «τάξει» στη θεά Άρτεμη να της θυσιάσουν τόσες κατσίκες όσοι οι εχθροί που θα σκότωναν! Επειδή μάλιστα σκότωσαν πάρα πολλούς κι αδυνατούσαν να εκπληρώσουν αυτή τους την υποχρέωση, μετέτρεψαν το τάξιμο σε 500 ζώα κάθε χρόνο. Ας σημειώσουμε πως το φαινόμενο της θυσίας ως αφιέρωμα στο Θεό, απαντάται και στους Ρωμαϊκούς χρόνους. Αναθήματα υλικά αλλά και πνευματικά, αναφέρονται και στην Παλαιά Διαθήκη. Ο Ιακώβ, φεύγοντας από τη Μεσοποταμία, υποσχέθηκε στο Θεό την ίδρυση ιερού χώρου προσευχής. Η Άννα, υποσχέθηκε να αφιερώσει στην υπηρεσία του Θεού το παιδί της, αν κατάφερνε να αποκτήσει.

Όλα αυτά που συνήθως «τάζουν» οι πιστοί και τα αφιερώνουν σε ιερά της Εκκλησίας μας πρόσωπα ονομάζονται «αναθήματα». Η λέξη προέρχεται από το ρήμα «ανατίθημι» που σημαίνει αναθέτω, εμπιστεύομαι-αφιερώνω. Συνήθως τα τάματα είναι προσφορές ή αντιπροσφορές. Παρακαλεί, δηλαδή, ο πιστός έναν Άγιο, να του πραγματοποιήσει μια επιθυμία, υποσχόμενος να του το ανταποδώσει με την προσφορά ενός αντικειμένου. Τάξιμο βέβαια, μπορεί να είναι και κάτι απλό, όπως, π.χ., να δώσει στο παιδί του το όνομα του Αγίου, να νηστέψει για κάποιο διάστημα, να φορέσει μαύρα ενδύματα δεκαπέντε ημέρες πριν τη γιορτή της Παναγίας, κ.λπ.

Στη βαθύτερη έννοιά του, δυστυχώς το τάξιμο είναι ουσιαστικά ένα είδος συμφωνίας, μια εμπορική πράξη μεταξύ του πιστού και του ιερού προσώπου – έτσι τουλάχιστον το βλέπουν οι ακατήχητοι πιστοί.

Ο Χριστιανισμός ως «θρησκεία» κατεξοχήν πνεύματος και ελευθερίας, δεν επιμένει ούτε συνιστά τα αναθήματα, ιδιαίτερα τα υλικά. Αυτά που αποδέχεται είναι τα πνευματικά μονάχα αναθήματα. Και τι εννοώ; Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ως πιστοί είναι πως, δεν είναι δυνατόν να πετύχουμε τη λύτρωση και τη σωτηρία, αφιερώνοντας ορισμένα αναθήματα σ’ έναν Άγιο, όταν δεν ζούμε σύμφωνα με τις αρχές του Χριστιανισμού. Σ’ αυτή την περίπτωση τα τάματα είναι κυριολεκτικά άχρηστα. Συνετέλεσαν ή στον αμαρτωλό εμπλουτισμό ορισμένων επιτήδειων ή χρησίμευσαν στο να βοηθήσει η Εκκλησία οικονομικά τον αγώνα, λ.χ., του 1821 ή του 1940 εκποιώντας τα τάματα των πιστών και θέτοντάς τα στην υπηρεσία του έθνους.

Το καλύτερο ανάθημα πάντως για την Ορθοδοξία μας, ήταν και είναι η αφιέρωση του ίδιου μας του εαυτού στο Χριστό, δηλαδή να ζούμε – σύμφωνα με τις δυνάμεις του ο καθένας– έτσι όπως ο Χριστός μάς έχει ζητήσει κι όχι αμαχητί να παρασυρόμαστε και να υποδουλωνόμαστε στις αδυναμίες μας. Αυτό είναι το καλύτερο «τάμα» που θα μπορούσαμε να προσφέρουμε στο Θεό, στην Παναγία μας και στους Αγίους μας, αν θέλουμε να κερδίσουμε την ψυχική μας λύτρωση και σωτηρία.

Ψωμί, κρασί και λάδι.Υπάρχουν γραπτές αναφορές σχετικά με τον συμβολισμό τους;

Εμείς οι χριστιανοί οφείλουμε να σεβόμαστε όλα τα πράγματα που μας παρέχονται από τον πλάστη και δημιουργό μας.

Ιδιαίτερη μνεία όμως γίνεται για τον σίτον τον οίνον και το έλαιον στην γραπτή παράδοση της Εκκλησίας μας. Ενδεικτικά αναφέρουμε:

Εις την ευλογία των άρτων δεόμεθα: «Ευλόγησον Κύριε τον σίτον ,τον οίνον και το έλαιον και πλήθυνον αυτά εν τοις οίκοις των προσφερόντων σοι τα δώρα ταύτα.»

Εις τον (ργ) ψαλμόν τον λεγόμενον προιμιακόν ο προφήτης Δαυίδ ευλογών τον Θεόν ψάλει «… οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου του ιλαρύναι πρόσωπον εν ελαίω και άρτος καρδίαν ανθρώπου στηρίζει.» Έτσι λοιπόν αυτές οι τρεις βασικές τροφές δεν λείπουν ποτέ από τα τραπέζια πλουσίων και πτωχών.

Στις προκαθορισμένες όμως περιόδους νηστείας ,καθώς και στις νηστίσιμες ημέρες της εβδομάδος η κατάλυση οίνου και ελαίου είναι απαγορευμένη, απεναντίας συνιστάται η άλειψις του προσώπου και της κεφαλής με έλαιον, δια λόγους ταπεινοφροσύνης « σου δε νηστεύοντος άλλειψαί σου την κεφαλήν ελαίω και το πρόσωπόν σου νίψε όπως μη φανείς τοις ανθρώποις νηστεύων...»

Εις το κατά Λουκάν ευαγγέλιον, εις την παραβολή του καλού Σαμαρείτου, εις τον περιπεσόντα εις τους ληστάς και κατατραυματισθέντα, αναγινώσκομεν , «…προσελθών κατέδησε τα τραύματα αυτού, επιχέων έλαιον και οίνον».

Ο ιερός Χρυσόστομος ομιλεί περί της λυχνίας που ευρίσκεται εις το ναόν « ως πολλώ τιμιωτέρας και ηδίονος ή η εν τω οίκω λάμπουσα » και εξηγώντας τον λόγο προσθέτει «και ίασιν όσοι, μετά πίστεως και ευκαίρως ελαίω χρισάμενοι, νοσήματα έλυσαν». (Χρυσ. Ομιλ.ΛΒ εις Ματθαίον)

Στο ψαλτήριο του προφητάνακτος Δαυίδ αναγινώσκομεν «ύψωσα εκλεκτόν εκ του λαού μου, εύρον Δαυίδ τον δούλον μου, εν ελαίω αγίω μου έχρισα αυτόν».

Κατά προτροπήν του αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, « ασθενεί τις εν υμίν , προσκαλεσάσθω τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας και προσευξάσθωσαν επ' αυτόν, αλείψαντες αυτόν ελαίω, εν τω ονόματι του Κυρίου , και η ευχή της πίστεως σώσει τον κάμνοντα και εγερεί αυτόν ο Κύριος καν αμαρτίας εί πεποιηκώς αφεθήσεται αυτώ»

Εις το κατά Μάρκον ευαγγέλιον ( κεφ.ΣΤ) πληροφορούμεθα ότι, αποσταλέντες υπό του Κυρίου οι Απόστολοι ανά δύο, δια να κηρύξουν κατά πόλεις, ήλειφον πολλούς αρρώστους ελαίω και εθεράπευον

Στο Προφητείας Ιωήλ τό Ανάγνωσμα (Κεφ Β' 1-26)διαβάζουμε:Ιδού, εγώ εξαποστελώ υμίν τόν σίτον, καί τόν οίνον, καί τό έλαιον, καί εμπλησθήσεσθε αυτών...

και πολλά άλλα βεβαίως...

Ευαγγέλιο της Κυριακής 01 Μαρτίου 2020 (Τυρινής) Μετάφραση

Εἶπεν ὁ Κύριος· ἐάν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑ-μῶν ὁ οὐράνιος· ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν.

῞Οταν δὲ νηστεύητε, μὴ γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ σκυθρωποί· ἀ-φανίζουσι γὰρ τὰ πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν. σὺ δὲ νηστεύων ἄλειψαί σου τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ πρόσωπόν σου νίψαι, ὅπως μὴ φανῇς τοῖς ἀνθρώποις νηστεύων, ἀλλὰ τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ.

Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι· θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν· ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν.

Ἀπόδοση στη νεοελληνική γλώσσα:

Εἶπε ὁ Κύριος· ἂν συγχωρήσετε τοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὰ παραπτώματά τους, θὰ σᾶς συγχωρήσει κι ἐσᾶς ὁ οὐράνιος Πατέρας σας. ῍Αν ὅμως δὲν συγχωρήσετε στοὺς ἀνθρώπους τὰ παραπτώματά τους, οὔτε κι ὁ Πατέρας σας θὰ συγχωρήσει τὰ δικά σας παραπτώματα.

῞Οταν νηστεύετε, νὰ μὴ γίνεστε σκυθρωποί, ὅπως οἱ ὑποκριτές, ποὺ παραμορφώνουν τὴν ὄψη τους γιὰ νὰ δείξουν στοὺς ἀνθρώπους πὼς νηστεύουν. Σᾶς βεβαιώνω πὼς ἔτσι ἔχουν κιόλας λάβει τὴν ἀνταμοιβή τους.

᾿Εσύ, ἀντίθετα, ὅταν νηστεύεις, περιποιήσου τὰ μαλλιά σου καὶ νίψε τὸ πρόσωπό σου, γιὰ νὰ μὴ φανεῖ στοὺς ἀνθρώπους ἡ νηστεία σου, ἀλλὰ στὸν Πατέρα σου, ποὺ βλέπει τὶς κρυφὲς πράξεις· καὶ ὁ Πατέρας σου, ποὺ βλέπει τὶς κρυφὲς πράξεις, θὰ σοῦ τὸ ἀνταποδώσει φανερά.

Μὴ μαζεύετε θησαυροὺς πάνω στὴ γῆ, ὅπου τοὺς ἀφανίζει ὁ σκόρος καὶ ἡ σκουριά, κι ὅπου οἱ κλέφτες κάνουν διαρρήξεις καὶ τοὺς κλέβουν.

Αντίθετα, νὰ μαζεύετε θησαυροὺς στὸν οὐρανό, ὅπου δὲν τοὺς ἀφανίζουν οὔτε ὁ σκόρος οὔτε ἡ σκουριά, κι ὅπου οἱ κλέφτες δὲν κάνουν διαρρήξεις καὶ δὲν τοὺς κλέβουν. Γιατὶ ὅπου εἶναι ὁ θησαυρός σας ἐκεῖ θὰ εἶναι καὶ ἡ καρδιά σας.

Όσιος Κασσιανός ο Ρωμαίος (29 Φεβρουαρίου)

Όταν το έτος είναι δίσεκτο εορτάζει στις 29 Φεβρουαρίου, αλλιώς στις 28 Φεβρουαρίου.

Βιογραφία

Ο Όσιος Κασσιανός γεννήθηκε στην Ρώμη από γονείς ευσεβείς και επιφανείς, οι οποίοι φρόντισαν να τον αναθρέψουν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Η γνωριμία και η συναναστροφή του, από την παιδική του ηλικία, με Αγίους ανθρώπους επέδρασε ευεργετικά στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και του όλου τρόπου ζωής του. Σπούδασε την επιστήμη της φιλοσοφίας και της αστρονομίας και μελέτησε ιδιαίτερα τα συγγράμματα των Πατέρων και την Αγία Γραφή.

Ο Όσιος ακολούθησε το μοναχικό βίο, γενόμενος μοναχός σε μία σκήτη και επισκέφθηκε τα μοναστήρια της Αιγύπτου και της Θηβαΐδας, της Νιτρίας, της Ασίας και της Καππαδοκίας. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει χαρακτηριστικά: «ὁ Ἅγιος μετέβη εἰς διαφόρους τόπους καὶ συνήντησε ἁγίους καὶ γνωστικωτάτους Ὁσίους καὶ τᾶς ἀρετᾶς ὅλων συναθροίζει εἰς τὸν ἐαυτόν του, ὡς ἄλλη φιλόπονος μέλισσα, ὥστε καὶ αὐτὸς ἔγινε εἰς τοὺς ἄλλους τύπος καὶ παράδειγμα παντὸς εἴδους ἀρετῆς. Ὅθεν ἀνώτερος τῶν παθῶν γενόμενος καὶ τὸν νοῦν καθαρίσας, ἐγνώρισε τὴν τελείαν κατὰ τῶν παθῶν νίκην».

Στον πρώτο τόμο της Φιλοκαλίας, περιλαμβάνονται δύο λόγοι του Οσίου Κασσιανού, «Πρὸς Κάστορα Ἐπίσκοπον, περὶ τῶν ὀκτὼ τῆς κακίας λογισμῶν, γαστριμαργίας, πορνείας, φιλαργυρίας, ὀργῆς, λύπης, ἀκηδίας, κενοδοξίας καὶ ὑπερηφανείας» και «Πρὸς Λεόντιον ἡγούμενον, περὶ τῶν κατὰ τὴν Σκήτην ἁγίων Πατέρων καὶ λόγος περὶ διακρίσεως», που δείχνουν την καθαρότητα της ζωής του και το ορθόδοξο φρόνημά του και προξενούν μεγάλη ωφέλεια. Ο δε Όσιος Ιωάννης της Κλίμακος πλεέκι δίκαιο εγκώμιο στον Όσιο Κασσιανό στον περί υπακοής Λόγο του.

Ο Όσιος Κασσιανός κοιμήθηκε με ειρήνη.

Ἀπολυτίκιον  

Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῆς σοφίας τὸν λόγοιν Πάτερ τοὶς ἔργοις σου, ἀσκητικῶς γεωργήσας ὡς οἰκονόμος πιστός, ἀρετῶν μυσταγωγεῖς τὰ κατορθώματα, σὺ γὰρ πράξας εὐσεβῶς, ἐκδιδάσκεις ἀκριβῶς, Κασσιανὲ θεοφόρε, καὶ τῷ Σωτήρι πρεσβεύεις, ἐλεηθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.

Η Παναγία μας ,η ωραιότερη, σεμνότερη, ταπεινότερη και ιερότερη γυναίκα του κόσμου

Μοναχός Μωϋσής, Αγιορείτης (†)

Η Παναγία, κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, τον μεγαλύτερο δογματικό πατέρα της Εκκλησίας μας, "κατέχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος". 

Δηλαδή εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί μετά την Αγία Τριάδα τιμάμε την Παναγία. Μεγάλη όντως τιμή. Στο πρόσωπο της Παναγίας τιμάται το γυναικείο φύλο. Ο πιστός ελληνικός λαός τιμά ιδιαίτερα κι ευλαβείται πολύ την Παναγία. 

Αυτό φαίνεται και στο ότι από τις 30.000 εκκλησίες, παρεκκλήσια κι εξωκλήσια όλης της Ελλάδος οι 6.000 είναι αφιερωμένες σε εορτές της Παναγίας και οι περισσότερες στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Μάλιστα από τα 1.000 μοναστήρια της Ελλάδος τα 300 τιμώνται σ' εορτές της Παναγίας· Γέννηση, Ευαγγελισμός, Ζωοδόχος Πηγή, Τιμία Ζώνη, Κοίμηση. Τα στοιχεία αυτά λαμβάνουμε από τα επίσημα Δίπτυχα της Εκκλησίας της Ελλάδος του 2008. 

Στο Άγιον Όρος, τα ωραία προσωνυμούμενο "Περιβόλι της Παναγίας", από τον πολύπλαγκτο Σκοπελίτη Ξηροποταμηνό μοναχό Καισάριο Δαπόντε, ονομασία που επεκράτησε, η τιμή της Παναγίας πλησιάζει τα όρια της λατρείας. Από τις 20 μονές οι 5 τιμώνται στην Παναγία. Από τις 12 σκήτες οι 3 είναι αφιερωμένες στην Παναγία. Από τα 300 κελιά περίπου τα 50 πανηγυρίζουν σ' εορτές της Παναγίας. 

Κέντρο του θεομητορικού εορτασμού τον Αύγουστο στον ιερό Άθωνα είναι ο πάνσεπτος ναός του Πρωτάτου στις Καρυές. Αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Η πολυπρόσωπη και κατανυκτική μεγάλη εικόνα του τέμπλου παρουσιάζει κατά τη βυζαντινή παράδοση τη σύνταξη των αποστόλων και πρώτων επισκόπων γύρω από τη νεκρική κλίνη της Θεοτόκου. Ο Χριστός ψηλά μετά αγγέλων να παραλαμβάνει την ψυχή της. Η ίδια εικόνα σε μικρό μέγεθος στο προσκυνητάρι. Μεγάλη και ωραιότατη ίδια παράσταση σε τοιχογραφία από τον χρωστήρα του Θεσσαλονικέως Πανσέληνου και της συνοδείας του στα τέλη του 13ου αιώνος. 

Η θαυματουργή εικόνα του Άξιον Εστί δεσπόζει και λάμπει στο προσκυνητάρι της, με την κεντητή ποδιά, τα' ασημένια καντήλια, τα άνθη, τα θυμιάματα, τα' αφιερώματα, τις λαμπάδες, τις μετάνοιες, τους μύριους ασπασμούς. 15 Αυγούστου 2008 και όλο το Άγιον Όρος αγρυπνεί εκ βαθέων ψάλλοντας: "Και σε μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον Θεόν μη μου ελέγξη τας πράξεις ενώπιον των αγγέλων· παρακαλώ σε Παρθένε βοήθησόν μοι εν τάχει". 

Η θεοτοκοφιλία μοναχών και λαϊκών είναι δικαιολογημένη, δίκαιη, πηγαία, αυθόρμητη και ειλικρινής. Η Παναγία είναι το καλύτερο που είχε να δώσει όλη η ανθρωπότητα στη θεότητα. Είναι η ωραιότερη, σεμνότερη, ταπεινότερη και ιερότερη γυναίκα του κόσμου.

Τα πρέπει, τα μη και τα θέλω...

Οι μεγάλες αξίες της ζωής έχουν δυο βασικές φυσικές πηγές. Η μια είναι η συνείδηση την οποία φύτεψε ο Θεός μέσα στον άνθρωπο, γι’ αυτό και ονομάζεται έμφυτος ηθικός νόμος. Νόμος άγραφος και πανανθρώπινος. 

Είναι τα πρέπει και τα μη που έβαλε ο Θεός μέσα μας για να μπορούμε να αποτελούμε μια κοινωνία που να μπορεί να συζήσει και να επικοινωνεί. Βέβαια σε πολύ στενές κοινωνίες, όπως αυτή της ζούγκλας, λόγω της απομόνωσης και του διαβόλου που βρήκε εκεί

πρόσφορο έδαφος, κάπου εκφυλίστηκε και ο εκφοβισμός επιβλήθηκε από τους φυλάρχους και τους ιερείς των ειδώλων και επεκράτησε μέσα τα έθιμα. Αλλά και σε πολιτισμένους λαούς υπήρξε εκφυλισμό της συνειδήσεως, γι’ αυτό και επικράτησαν πράγματα που δεν έθεσε ο Θεός, όπως η δουλεία, η υποτίμηση της γυναίκας, οι ανθρωποθυσίες και οι λατρείες μέσω της ανήθικης προσφοράς του σώματος. Γι’ αυτό και κάποτε καταργήθηκαν.

Η δεύτερη φυσική πηγή των αξιών ήταν η προσωπική και κοινωνική εμπειρία από τους καρπούς του καλού και του κακού. Αυτή η εμπειρία στερέωσε τα πρέπει και τα μη που έθεσε ο Θεός δια της συνειδήσεως. Η τήρησή της έφερνε τη συνεννόηση μεταξύ των ανθρώπων σε στενό κύκλο. Αλλά και σε επίπεδο λαών. Αν έλειπαν αυτά, τότε θα υπήρχε μόνο Βαβέλ και γενικά αλληλοσπαραγμός. Ούτε ιεράρχηση των πραγμάτων και προσώπων θα υπήρχε, ούτε πολιτισμός. Έτσι διαιωνίσθηκε στο πρόσωπο του ανθρώπου η εικόνα του Θεού, όπως δηλαδή πλάστηκε.

Δεν ήλθε ο Χριστός στον κόσμο χωρίς λόγο. Έφερε και δίδαξε πρακτικά με επισφράγισμα τη δική Του θυσία, την τελειότητα που θα οδηγούσε και στο χαμένο «καθ’ ομοίωσιν».

Αυτό λέγεται αποκεκαλυμμένο θέλημα του Θεού. Απόλυτα τέλειο, αρτιότατο, αγιώτατο, που οδηγεί στην επί γης ευτυχία και στη μετά θάνατο σωτηρία της ψυχής η οποία αναμένει την ανάσταση του σώματος που θα είναι άλλο, αφθαρτοποιημένο και απαλλαγμένο και από αυτά τα αδιάβλητα πάθη (πείνα, δίψα, κόπωση κ.λ.π.). Είναι η θεία αποκάλυψη των σωτηρίων, «πρέπει» και «μη», του τέλειου κατά πάντα Ευαγγελικού Νόμου. Η τήρηση αυτών των πρέπει και μη που είναι κατά Θεόν ορθά, δεν είναι μια καθηκοντολογία, αλλά θεραπευτική αγωγή που σώζει, όπως στον τομέα της ιατρικής. Και όπως στην ιατρική, η θεραπευτική αγωγή δεν είναι δεσμά, αλλά τρόπος που οδηγεί στην υγεία, έτσι και τα πρέπει και μη του θείου τελείου θελήματος, είναι θεραπευτική αγωγή της ψυχής που οδηγεί στην εν Χριστώ ελευθερία από τα δεσμά των παθών που μας κάνουν δυστυχισμένους εδώ στη γη και αιωνίως καταδικασμένους στην απώλεια. Και ενώ έχουν δοθεί από το Θεό στον άνθρωπο για το δικό του εγκόσμιο και αιώνιο καλό, εξαρτάται από αυτόν η πραγμάτωσή τους ως ορθοπραξία. Κλειδί, είναι η υγεία του θέλω αφού ο άνθρωπος πλάστηκε ελεύθερος και ο Χριστός επανέλαβε το «όστις θέλει» ως υπέρτατη αξία.

Ο εσωτερικός ακατάστατος άνθρωπος, αυτός που παραβιάζει και αυτή τούτη τη συνείδησή του στις πανανθρώπινες αξίες, δεν μπορεί να δεχθεί ούτε ως άκουσμα τον τέλειο Ευαγγελικό Νόμο. Κι ακόμη περισσότερο δεν μπορεί να δεχθεί τους Αγίους και τη διδασκαλία τους, αφού οι Άγιοι είναι το ευαγγέλιο στην πράξη.

Γι’ αυτό γίνονται εκρηκτικοί και παρορμητικοί και ιδιοτελώς θεληματάρηδες μέσα από παρεξηγημένη ελευθερία που σκέφτεται και δρα εγωπαθώς μη υπολογίζοντας τον άλλο. Η ωραιότερη και ωφελιμότερη πηγή συμφωνίας και αρμονίας με τον εαυτό του πρώτα και στη συνέχεια με τους άλλους είναι να γίνουν, θέλω, τα πρέπει και τα μη του αποκεκαλυμμένου θείου θελήματος. Και επειδή αυτό είναι ανέφικτο να γίνει σε όλους, υπάρχουν οι συγκρούσεις, αλλά αιτία αυτών των συγκρούσεων δεν είναι η εφαρμογή των αγίων εντολών αλλά οι επιθέσεις των αθεράπευτων κατά των θεραπευμένων.

Όμως, οι πρώτοι δεν μπορούν να πλήξουν την εσωτερική ειρήνη και ευτυχία των δεύτερων, οι οποίοι και ως «πολεμούμενοι» κατά τον Απ. Παύλο. Νικούν ακόμη κι αν τους βασανίσουν και τους θανατώσουν.

ΕΠΙ ΤΟ ΑΡΟΤΡΟΝ – ΤΟΜΟΣ Α΄ – ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ Ι. ΠΑΠΑΔΑΚΗ Αρχιμανδρίτου του Οικουμενικού Θρόνου

Όσιος Εφραίμ ό Κατουνακιώτης: «Ο άνθρωπος να μην απελπίζεται, να μην έρχεται σε απόγνωση γιά τη μία αποτυχία»

Ο άνθρωπος να μην απελπίζεται, να μην έρχεται σε απόγνωση γιά τη μία αποτυχία.

Διότι δέν γνωρίζεις ποιό είναι το θέλημα του Θεού. Όταν το γνωρίσεις το θέλημα του Θεού, κάνεις υπομονή, αλλά το θέλημα του Θεού δεν είναι πάντοτε γλυκό, είναι και πικρό !

"Τό ποτήριον, ού μή πίω αύτό ;" λέει.

"Δέν θά τό πιώ τό ποτήρι, Πέτρο;" λέει.

"Θά τό πιώ τό ποτήρι", και τόν ονόμασε και σατανά, "ύπαγε οπίσω μου, σατανά, το ποτήριον ό δέδωκε ό Πατήρ, ού μή πίω αύτό;" (Ίω.18,11 ).

Έτσι είναι. Ναί, αλλά διά μέσου του Σταυρού ήρθε ή Ανάστασις.

"Ιδού γάρ ήλθε διά του Σταυρού χαρά έν όλω τω κόσμω", διά μέσου του Σταυρού.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος - Μήπως τελικά αγαπώ περισσότερο το κινητό μου από τον Θεό;

Αγάπη: Ο κόσμος μας είναι το υπέροχο σπίτι της Ενσαρκωμένης Αλήθειας, είναι ο δρόμος προς την ατέλεστη τελειότητα.

Όλα τα πράγματα στην ζωή είναι όμορφα, όμως, κακά τα ψέματα, δεν 

μπορούν να γεμίσουν την ανθρώπινη ύπαρξη.

Γιατί; Διότι η ανθρώπινη φύση δια της ενσαρκώσεως του Λόγου έχει πλέον θεωθεί. Η ανθρώπινη φύση ζητά πλέον το Θείο, το άπειρο, το ατέλεστο.

Τα πράγματα λοιπόν αυτής της ζωής μπορούν να προσφέρουν στον άνθρωπο μόνο μερική χαρά, μερική ανάπαυση, μερική ειρήνη, μερική ευτυχία μέχρι εκεί.

Και γι’ αυτό μένει πάντα ανικανοποίητος, δεν του αρκεί αυτό που πήρε, αυτό που ένιωσε. Το βαριέται, το συνηθίζει και μετά το απορρίπτει. Και γι’ αυτό βασανίζεται και βασανίζει και τους γύρω του. Θέλει κι’ άλλο όμως δεν το βρίσκει μέσα στην φθορά με αποτέλεσμα να αποπροσανατολίζεται μέσα σε αυτό το κυνηγητό της ευτυχίας το οποίο όμως γίνεται σε λάθος τόπους και με λάθος τρόπους.

Δυστυχώς αδελφοί μου δεν έχουμε καταλάβει ότι το μείζων αυτής της ζωής είναι να αναπτύξουμε σχέση με τον Θεό. Δυστυχώς εμείς, στην προσπάθειά μας να ικανοποιήσουμε την ακόρεστη επιθυμία μας για χαρά και ευτυχία, αναπτύσσουμε σχέση με πράγματα και όχι με τον Θεό. Δηλαδή τι θέλω να πω. Καταντούμε να εξαρτάται η ευτυχία μας από πράγματα. Το αν θα είμαι ευτυχισμένος εξαρτάται π.χ.από το τι ρούχα φοράω, από το αμάξι που οδηγώ, από το κινητό που χρησιμοποιώ, από το σπίτι που κατοικώ.

Καλό είναι να αναρωτηθούμε όλοι μας, και πρώτος εγώ. Τελικά, τι αγαπώ περισσότερο; Τα υλικά πράγματα ή το Θεό;

Πόσο μου στοιχίζει η απομάκρυνσή μου, λόγο μιας πτώσης, από τον Θεό και πόσο μου στοιχίζει η απώλεια ενός υλικού πράγματος; (Π.χ.εάν τρακάρω με το αμάξι, και πάθει ζημία, θα στεναχωρηθώ μήπως πιο πολύ, απ’ ότι εάν πέσω σε μία αμαρτία; Η αλήθεια είναι ότι εάν τρακάρω, θα χάσω τον ύπνο μου, ενώ εάν πέσω σε μία αμαρτία, π.χ. κατακρίνω, σαν να μην συμβαίνει τίποτα θα κοιμηθώ σαν πουλάκι)

Μήπως αγαπώ τελικά, περισσότερο το αμάξι μου από τον Θεό; Μήπως τελικά αγαπώ περισσότερο το κινητό μου από τον Θεό; Ναι σε αυτό το σημείο έχουμε φτάσει. Να αγαπούμε ένα άψυχο αντικείμενο παρά τον Δημιουργό μας. Έχουμε φτάσει στο σημείο να νιώθουμε πιο δεμένοι με το κινητό μας, με τα ρούχα μας, με το σπίτι μας παρά με τον Θεό. Και αυτό είναι τραγικό. Είναι τραγικό διότι ο Θεός τα έχει ευλογήσει όλα στην ζωή, αλλά εμείς έχουμε μείνει σ’ αυτά και μόνο σ’ αυτά και αρνούμαστε να δούμε πίσω από την ύλη τον Δημιουργό της ύλης. Κολλάμε στα φθαρτά και αδιαφορούμε για τα άφθαρτά.

Κανείς δεν λέει αδελφοί μου ότι είναι κακό να χρησιμοποιούμε την τεχνολογία, τα υλικά πράγματα. Όμως άλλο να τα χρησιμοποιούμε για να κάνουμε πιο εύκολη και άνετη την ζωή μας και άλλο το να εξαρτάται σε απόλυτο βαθμό η προσωπική μας ευτυχία από την απόκτηση αυτών των υλικών αγαθών.

Ο άνθρωπος βρίσκει ανάπαυση και ειρήνη όταν βρίσκει τον Θεό, όταν αφήνει τον Θεό να του αποκαλυφθεί μέσα στην καρδιά του…και τότε αρκείται σε αυτά που έχει. Εάν όμως αρνηθεί τον Θεό και προσπαθεί να βρει την χαρά σε υλικά πράγματα τότε πέφτει στην παγίδα του συμβιβασμού. Συμβιβάζεται με τα πάθη του. Συμβιβάζεται με το λίγο και το μέτριο. Π.χ. Κάποιος που είναι λαίμαργος και έχει συμβιβαστεί με το πάθος αυτό, θέλει συνεχώς να τρώει διαφορετικά φαγητά, γιατί; Διότι προσπαθεί απελπισμένα να ικανοποιήσει την λαιμαργία του με την ποικιλία των γεύσεων. Προσπαθεί να βρει την ευτυχία διαμέσου του λάρυγγός του. Εάν του βάλεις το βράδυ το ίδιο φαγητό που έφαγε και το μεσημέρι θα κατσουφιάσει, θα δυσανασχετήσει, για να μην πώ να του βάλεις να φάει χθεσινό φαγητό. «Καλά χθεσινό φαγητό θα φάω»;

Άλλο παράδειγμα. «Θα πάω», λένε συνήθως οι γυναίκες, «να ψωνίσω για να μου φτιάξει η διάθεση». Και ερωτώ: Δηλαδή η διάθεσή σου εξαρτάται από τα ψώνια που θα κάνεις ή δεν θα κάνεις; Εξαρτάται η ευτυχία σου εάν θα αγοράσεις μοδάτα ρούχα τα οποία τις περισσότερες φορές σου είναι περιττά;

Άλλο είναι να πάω να αντικαταστήσω τα ρούχα μου, τα παπούτσια μου, το κινητό μου γιατί έχουν φθαρεί και άλλο να τα αντικαταστήσω διότι τα βαρέθηκα. Το ότι τα βαρέθηκα δείχνει ότι ανέπτυξα σχέση μαζί τους και επειδή δέθηκα μαζί τους ενώ αυτά είναι άψυχα πράγματα και δεν μπορούν να μου ανταποδώσουν αγάπη, τα βαριέμαι, απογοητεύομαι απ’ αυτά και θέλω να τα αντικαταστήσω, θέλω άλλα, καινούργια, ελπίζοντας ότι τα καινούργια θα μου γεμίσουν το κενό που αισθάνομαι. Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι.

Δεν φταίνε τα υλικά πράγματα, αυτά υπάρχουν για να μας εξυπηρετούν. Φταίμε εμείς που τα έχουμε τοποθετήσει στην θέση του Θεού, φταίμε εμείς που δενόμαστε τόσο πολύ μ’ αυτά και γι’ αυτό και θέλουμε συνεχώς να τα αλλάζουμε, ελπίζοντας ότι το καινούργιο θα μας δώσει λίγες στιγμές ευτυχίας. Και ίσως μας δώσει. Αλλά μέχρι εκεί. Λίγες στιγμές. Τίποτα παραπάνω.

Όλοι μας λοιπόν, θα πρέπει να αναρωτηθούμε μήπως και εμείς έχουμε πέσει στην παγίδα του διαβόλου και έχουμε αντικαταστήσει τον Θεό με κάποιο πάθος μας, με κάποιο άψυχο αντικείμενο. Από το οποίο αδίκως περιμένουμε την ευτυχία, διότι ευτυχία δεν μπορεί να σου προσφέρει ένα πράγμα.

Ευτυχία μπορεί να παραχθεί διαμέσου μίας βαθιάς σχέσης προσώπων, ειδικά όταν αυτή η σχέση είναι μεταξύ ανθρώπου και Θεού, τότε η σχέση αυτή σε πληρώνει, σε κάνει δηλαδή να νιώθεις πλήρης, ευτυχής και γι’ αυτό μετά ο άνθρωπος αντιμετωπίζει όλα τα άλλα όπως πρέπει, όπως τα αρμόζει. Δεν τα δίνεις περισσότερη αξία απ’ ότι έχουν.

«Τι φαγητό έχουμε σήμερα, το χθεσινό; Δόξα τω Θεώ. Πάλι καλά. Άλλοι δεν έχουν καθόλου».

«Τι; Αυτό που φοράω δεν είναι στην μόδα; Τι με νοιάζει; Με κρατάει ζεστό; Κάνει την δουλειά του; Δόξα τω Θεώ».

Όταν αγαπήσεις τον Χριστό, όλα τα άλλα παίρνουν δευτερεύουσα

Αγία Κυράννα η Νεομάρτυς (28 Φεβρουαρίου)

Βιογραφία

Η Αγία νεομάρτυς Κυράννα γεννήθηκε στο χωριό Αβυσσώκα ή Βυρσόκα, στη σημερινή Όσσα της Θεσσαλονίκης, από γονείς ευσεβείς και φιλόθεους. Στο Μαρτύριό της αναφέρεται ότι ήταν εξαιρετικά όμορφη. Αυτή η εξωτερική ομορφιά της Κυράννας, που δεν ήταν τίποτε άλλο από το αντικατόπτρισμα της εσωτερικής της ωραιότητας, αποτέλεσε και την αφορμή να οδηγηθεί στο μαρτύριο, καθώς κάποιος γενίτσαρος, εισπράκτορας των φόρων στο χωριό της Κυράννας, που την ερωτεύθηκε, προσπάθησε επανειλημμένα με κολακείες και δώρα να την ελκύσει και να την πείσει να αλλαξοπιστήσει, για να τη νυμφευθεί. Επειδή όμως η Κυράννα δεν αποδεχόταν τις κολακείες, ούτε πολύ περισσότερο τα δώρα του Τούρκου, αυτός νομίζοντας πως θα την κάμψει με τον φόβο άρχισε να την απειλεί ότι θα την βασανίσει σκληρά και τέλος θα την θανατώσει, αν δεν υποχωρήσει και δεν αρνηθεί την πίστη της. Αλλά ούτε αυτά τα μέσα έφεραν το ποθητό αποτέλεσμα για το γενίτσαρο. Τότε την οδήγησε βίαια στον κριτή της Θεσσαλονίκης και ψευδομαρτύρησε εναντίον της, ότι του είχε δηλώσει ότι θα αλλαξοπιστήσει για να τη νυμφευθεί, αλλά τελικά δεν τήρησε την υπόσχεσή της. Η Αγία Κυράννα με πνευματική ανδρεία ομολόγησε την πίστη της στον Χριστό. Έτσι οι Τούρκοι την οδήγησαν στη φυλακή.

Ο γενίτσαρος, που την οδήγησε στον κριτή, ζήτησε και έλαβε την άδεια του Αλή Εφέντη, μπέη του κάστρου της Θεσσαλονίκης, να επισκέπτεται την Αγία στη φυλακή, όπου με κολακείες αλλά και βασανιστήρια προσπαθούσε να την μεταπείσει. Όταν έφευγε αυτός, συνέχιζε τα βασανιστήρια ο δεσμοφύλακας, τον οποίο έλεγχαν για την σκληρότητά του τόσο οι υπόλοιποι φυλακισμένοι, όσο και κάποιος άλλος φύλακας Χριστιανός.

Κάποια φορά ο γενίτσαρος επισκέφθηκε και πάλι την Αγία στη φυλακή και την βασάνισε μέχρι θανάτου. Ο Χριστιανός φύλακας επέπληξε τότε δριμύτατα το δεσμοφύλακα και τον απείλησε ότι θα τον καταγγείλει στο πασά, επειδή επέτρεπε να εισέρχονται στη φυλακή παράνομα άνθρωποι ξένοι και να βασανίζουν τους φυλακισμένους. Έτσι, όταν μετά από λίγο ο γενίτσαρος ξαναήλθε στη φυλακή, φοβούμενος ο δεσμοφύλακας δεν του επέτρεψε την είσοδο. Αυτός τότε τον κατήγγειλε στον Αλή Εφέντη, ο οποίος τον κάλεσε και τον επέπληξε, γιατί παράκουσε τις διαταγές του. Ύστερα από αυτό το γεγονός, ο δεσμοφύλακας επέστρεψε οργισμένος στη φυλακή και ξέσπασε πάνω στην Κυράννα, την οποία κρέμασε και άρχισε να χτυπά αλύπητα. Μπροστά σε αυτό το θέμα όλοι οι φυλακισμένοι, ακόμη και οι Μωαμεθανοί, άρχισαν να διαμαρτύρονται και να καταφέρονται εναντίον του δεσμοφύλακος, ο οποίος άφησε την Αγία κρεμασμένη κι έφυγε. Ήταν 28 Φεβρουαρίου του 1751 μ.Χ.

Κατά τις πρώτες πρωϊνές ώρες ένα θείο φως κάλυψε ξαφνικά το σώμα της Αίας Κυράννας, η οποία άφηνε την τελευταία της πνοή, και ύστερα εξαπλώθηκε σε όλη την φυλακή. Μπροστά σε αυτό το θαύμα οι Χριστιανοί ευχαριστούσαν τον Κύριο, ενώ οι Μωαμεθανοί ενόμιζαν ότι ήταν φωτιά και τρομοκρατήθηκαν.

Ο Χριστιανός φύλακας, ο οποίος πήγε να κατεβάσει την κρεμασμένη Αγία, τη βρήκε νεκρή. Στο μεταξύ το φως είχε υποχωρήσει, αλλά παρέμενε σε όλο το χώρο μια άρρητη ευωδία. Ο φύλακας τότε, περιποιήθηκε το ιερό λείψανο της Μάρτυρος, το οποίο την επόμενη μέρα παρέλαβαν οι Χριστιανοί και το ενταφίασαν έξω από τη Θεσσαλονίκη. Στο Συναξάρι της Νεομάρτυρος αναφέρεται ότι το σκήνωμα της Αγίας ενταφιάσθηκε «ἔξω τῆς πόλεως, ἐκεῖ ὅπου ἐνταφιάζονται καὶ τῶν λοιπῶν Χριστιανῶν τὰ λείψανα», δηλαδή στο Κοιμητήριο της Αγίας Παρασκευής.

Ασματική ακολουθία της συνέγραψε ο Χριστόφορος Προδρομίτης.

Ως ημέρα της μνήμης της Νεομάρτυρος αναφέρεται σε Λαυρεωτικό Κώδικα η 1η Ιανουαρίου. Στην Όσσα όμως, η Αγία Κυράννα εορτάζεται στις 8 Ιανουαρίου. Αιτία αυτής της εορτολογικής μετατοπίσεως ίσως είναι το ότι ο εορτασμός της κατά τις 28 Φεβρουαρίου συχνά συνέπιπτε με την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, περίοδο χαρμολύπης, ενώ στις 8 Ιανουαρίου επιπλέον οι κάτοικοι της Όσσας ήταν όλοι συγκεντρωμένοι στο χωριό τους εξαιτίας των εορτών των Χριστουγέννων. Η μνήμη της Αγίας τιμάται πανηγυρικά και από τους Οσσαίους της Θεσσαλονίκης και στο ναό της Αχειροποιήτου κατά τη Κυριακή μετά τις 8 Ιανουαρίου.

Στο χωριό Όσσα, βρίσκεται ο Ιερός Ναός της Μεγαλομάρτυρος Αγίας Κυράννας, που είναι και πολιούχος της κοινότητας, αφιερωμένος στη μνήμη της νεομάρτυρος Κυράννας. Ο ναός κτίστηκε το 1840 μ.Χ., όπως αναφέρει ο Αστέριος Θηλυκός ή το 1868 μ.Χ. σύμφωνα με επιγραφή κτίσεως. Σε αυτόν φυλάσσεται η θαυματουργή εικόνα της Αγίας Κυράννας, φιλοτεχνημένη γύρω στο 1870, από τον Χριστόδουλο Ιωάννου Ζωγράφο από την Σιάτιστα.

Ἀπολυτίκιον

Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.

Χαίρε Όσσης ο γόνος και θείον βλάστημα, Παρθενομάρτυς Κυράννα Νύμφη Χριστού του Θεού, η αθλήσασα στερρώς υστέροις έτεσι, και καθελούσα τον εχθρόν, καρτερία σταθε­ρά. Και νυν απαύστως δυσώπει, υπέρ των πίστει τιμώντων, την μακαρίαν σου άθλησιν.

Υπάρχει μικρή και μεγάλη αμαρτία;

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι οι πατέρες της εκκλησίας διακρίνουν τα αμαρτήματα σε 2 κατηγορίες:

Τα θανάσιμα που είναι αμαρτήματα, τα οποία αποχωρίζουν τον άνθρωπο από το Θεό και διώχνουν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Θεωρούνται δε τα εξής επτά : υπερηφάνεια, πλεονεξία, πορνεία, φθόνος, γαστριμαργία, μνησικακία και η πνευματική αδιαφορία (ακηδία)και τα συγγνωστά. 

Ο Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει σχετικά με τα συγγνωστά αμαρτήματα ότι αδυνατίζουν τις δυνάμεις της ψυχής, καταστρέφουν την ευλάβεια, εμποδίζουν την χάρι που προέρχεται από τον Θεό, ανοίγουν θύρα στους πειρασμούς, και αν δεν θανατώνουν την ψυχή, όμως την κάνουν να ασθενή και ιδιαιτέρως όταν κανείς παραμένη σ αυτά για μεγάλο χρονικό διάστημα με την κλίσι που έχει και με την θέλησί του. Γιατί άλλο είναι το να πής μία ή δυό φορές ένα ελαφρύ ψέμα και άλλο το να λέγης ψέμα για κάθε υπόθεσι και να έχη κάποια κλίσι καιχαρά σε τέτοιο ελάττωμα.

Το μικρό και το μεγάλο έχει να κάνει με τον βαθμό της αμαρτίας (της παράβασης των εντολών του Θεού και την διάκριση της σε θανάσιμη και συγγνωστή) και όχι με την κλίμακα μικρή-μεσαία-μεγάλη αμαρτία.

Δεν υπάρχει μικρή ή μεγάλη αμαρτία. Η αμαρτία είναι πάντα αμαρτία. Είναι δυνατόν π.χ. κάποιος να κλέψει 1 ευρώ και κάποιος άλλος να κλέψει 1.000 και ο Θεός να τους ξεχωρίσει σε μικρό και σε μεγάλο κλέφτη; Όχι βέβαια...Ευτυχώς για μας όλες οι αμαρτίες συγχωρούνται με την εξομολόγηση και την μετάνοια.

Το άσχημο είναι ότι τα φαινομενικά ασήμαντα πράγματα για μας (ποιός θα ασχοληθεί με 1 ευρώ λιγότερο ή περισσότερο;;) είναι και τα πιο επικίνδυνα ακριβώς γιατί δεν σπουδαιολογούνται...έτσι μένουν μέσα μας μικρά αγκαθάκια-παράσιτα για τα οποία πρέπει με αυτοεξέταση και αυτοέλεγχο να καταπολεμούμε...

πολύ σοφά το αναφέρει ο 50ος ψαλμός :"ότι την αμαρτία μου εγώ γινώσκω και η αμαρτία μου ενώπιον μου εστί δια παντός"

Ο Γέροντας Παΐσιος στην πνευματική του διαθήκη αναφέρει:

"Του λόγου μου ο Μοναχός Παΐσιος, όπως εξέτασα τον εαυτό μου, είδα ότι όλες τις εντολές του Κυρίου τις παρέβην. Όλες τις αμαρτίες τις έχω κάνει. Δεν έχει σημασία εάν ορισμένες έχουν γίνει σε μικρότερο βαθμό διότι δεν έχω καθόλου ελαφρυντικά, επειδή με έχει ευεργετήσει πολύ ο Κύριος..." (!!!)

(αντί να σχολιάσουμε το παραπάνω, με κίνδυνο να ζημιωθούμε κιόλας, ας αρκεστούμε να το διαβάσουμε ξανά και ξανά, μήπως διδαχθούμε και συμμορφωθούμε).

Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ

Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος - Ὅλα δίνονται ἀπὸ τὸ Θεό. Καὶ ὅλα δίνονται γιὰ τὴ σωτηρία μας. Μ’ αὐτὴ τὴ σκέψη νὰ δεχθεῖς κι ἐσὺ τὴν ἀσθένειά σου, εὐχαριστώντας τὸ Θεό, ποὺ φροντίζει γιὰ τὴ σωτηρία σου. Τώρα, τὸ πῶς συντελεῖ στὴ σωτηρία μας ὁτιδήποτε παραχωρεῖ ὁ Κύριος, μόνο Ἐκεῖνος τὸ γνωρίζει. Ἐμεῖς συνήθως δὲν μποροῦμε νὰ τὸ ἀντιληφθοῦμε.

Στέλνει λ.χ. μία συμφορὰ ἄλλοτε γιὰ νὰ μᾶς παιδαγωγήσει, ἄλλοτε γιὰ νὰ μᾶς ἀφυπνίσει πνευματικά, ἄλλοτε γιὰ νὰ μᾶς γλυτώσει ἀπὸ ἕνα μεγαλύτερο κακό, ἄλλοτε γιὰ νὰ μᾶς αὐξήσει τὸν οὐράνιο μισθό, ἄλλοτε γιὰ νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ κάποιο πάθος κ.ο.κ.

Ἐσύ, λοιπόν, ν’ ἀναλογίζεσαι τὶς ἁμαρτίες σου καὶ νὰ λές: «Δόξα σ’ Ἐσένα, Κύριε, ποὺ μὲ τιμωρεῖς δίκαια!». Νὰ συλλογίζεσαι ὅτι πρωτύτερα εἶχες ξεχάσει τὸ Θεὸ καὶ νὰ λές: «Δόξα σ’ Ἐσένα, Κύριε, πού μοῦ ἔδωσες ἀφορμὴ καὶ γνώση γιὰ νὰ Σὲ θυμᾶμαι συχνά!».

Νὰ σκέφτεσαι ὅτι, ἂν ἤσουν ὑγιής, πιθανότατα δὲν θὰ ἔκανες τὸ καλό, καὶ νὰ λές: «Δόξα σ’ Ἐσένα, Κύριε, ποὺ μ’ ἐμπόδισες ἀπὸ τὴν ἁμαρτία!». Ἂν ἀντιμετωπίζεις μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ μ’ αὐτὲς τὶς σκέψεις τὴν ἀσθένειά σου, τὸ φορτίο σου θὰ γίνει πολὺ ἐλαφρό.

Ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος, μολονότι οἱ ἀσθένειες παραχωροῦνται ἀπὸ τὸ Θεό, ἡ φροντίδα γιὰ τὴ θεραπεία δὲν εἶναι ἁμαρτία. Γιατί τόσο ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη ὅσο καὶ τὰ φάρμακα εἶναι δῶρα κι αὐτὰ τοῦ Θεοῦ στὸ ἀνθρώπινο γένος.

Καταφεύγοντας, λοιπόν, στοὺς γιατρούς, πάλι στὸ Θεὸ καταφεύγουμε.

Μέσ’ ἀπὸ τὴν ἀρρώστια ἂς μαθαίνουμε καὶ ἂς ἀποκτοῦμε τὴν ταπείνωση, τὴν ὑπομονή, τὴ γενναιοψυχία, τὸ αἴσθημα τῆς εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸ Θεό. Ἀνθρώπινη, βέβαια, εἶναι ἡ ἀνυπομονησία, ἡ λιποψυχία. Μόλις, ὅμως, ἐμφανιστεῖ, πρέπει νὰ τὴ διώχνουμε.

Ὅλες οἱ δύσκολες καταστάσεις ἔχουν ἕνα βάρος, αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ σηκώσουμε, αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ ὑπομείνουμε. Χωρὶς βάρος, δὲν μποροῦμε νὰ μιλᾶμε γιὰ ὑπομονή.

Πάντως, ἡ ἐπιθυμία ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὸ βάρος δὲν εἶναι ἐφάμαρτη. Εἶναι φυσικὴ ἀνάγκη τῆς ψυχῆς. Ἁμαρτία διαπράττουμε, ὅταν, ἀπὸ τὴ φυσικὴ αὐτὴ ἀνάγκη, ὁδηγούμαστε στὴν ἀδημονία καὶ τὸν γογγυσμό. Ἂν νιώσεις μέσα σου κάτι τέτοιο, ἀπομάκρυνέ το ἀμέσως, εὐχαριστώντας τὸν Θεό.

Ἂν ἀρρωστήσατε ἀπὸ ὑπαιτιότητά σας, μετανοῆστε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ ζητῆστε Του συγχώρηση, ἐπειδὴ δὲν φυλάξατε τὸ δῶρο τῆς ὑγείας, τὸ δῶρο ποὺ Ἐκεῖνος σᾶς πρόσφερε.

Ἂν πάλι ἡ ἀρρώστια σᾶς παραχωρήθηκε ἀπὸ τὸν Κύριο -γιατί τυχαία τίποτα δὲν γίνεται-, εὐχαριστῆστε Τον ἐγκάρδια. Καὶ ἡ ἀρρώστια, βλέπετε, εἶναι θεῖο δῶρο, γιατί ταπεινώνει, μαλακώνει τὴν ψυχὴ καὶ ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὶς πολλὲς μέριμνες.

Πῶς νὰ προσευχόμαστε, ὅταν εἴμαστε ἄρρωστοι;

Δὲν ἁμαρτάνουμε, ὅταν ζητᾶμε ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ μᾶς θεραπεύσει. Κάθε φορὰ ποὺ τὸ ζητᾶμε, ὅμως, ἂς προσθέτουμε καὶ τὴ φράση: «ἂν εἶναι θέλημά Σου, Κύριε!».

Ὅταν ὑποτασσόμαστε ὁλοκληρωτικὰ στὸ θεῖο θέλημα καὶ δεχόμαστε τὸ καθετὶ ὡς θεία εὐεργεσία, τότε καὶ ἡ ψυχὴ μας παραμένει εἰρηνικὴ καὶ ὁ Θεὸς γίνεται πιὸ ἐλεητικὸς ἀπέναντί μας.

Ἔτσι μᾶς χαρίζει εἴτε τὴν ὑγεία εἴτε, τουλάχιστον, παρηγοριὰ καὶ παράκληση μέσα στὸν πόνο.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΑΓΙΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΥΤΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΙ;

Είναι γεγονός ότι υπάρχει παραπληροφόρηση (εκούσια και ακούσια) γύρω από το θέμα της μαγείας και γενικότερα των διαφόρων σατανιστικών διαδικασιών (μαντεία, αστρολογία, μαγεία, πνευματισμός κ.λπ.) και έχουν λάβει επικίνδυνες διαστάσεις για την ψυχική υγεία των ανθρώπων. Τα κρούσματα της λευκής και μαύρης μαγείας αυξάνονται επικίνδυνα.

Είναι επίσης γεγονός ότι λόγω της κρίσης του καπιταλισμού και των οικονομικών προβλημάτων των οποίων συνεπάγεται, όλο και περισσότεροι Έλληνες καταφεύγουν σε εύκολες λύσεις για την επίλυση των προβλημάτων που τους ταλανίζουν.

Οι μάγοι, οι πνευματιστές, οι εξορκιστές, οι οραματίστριες, οι μέντιουμ, οι αστρολόγοι κ.λπ. πληθαίνουν όλο και περισσότερο και κάνουν χρυσές δουλειές.

Είναι και αυτό ένδειξη της απομάκρυνσής μας από τον αληθινό Θεό.

Η πίστη στον Θεό και η ζωντανή σχέση μαζί Του, έχουν ατονήσει.

Ο άνθρωπος αισθάνεται ανασφαλής, νοιώθει το κενό και προσπαθεί να το υποκαταστήσει με τη μαγεία και τον αποκρυφισμό.

Έχει παρατηρηθεί ότι όσο η πίστη των ανθρώπων στον ζώντα Θεό ατονεί, τόσο αναβιώνει η μαγεία και αυξάνουν οι μάγοι.

Η μαγεία είναι κάτι το Υπαρκτό

Είναι σατανική ενέργεια που ενεργοποιείται για δύο λόγους:

Διότι είναι κάποιος που αποδέχεται το σατανά – άσχετα αν υποστηρίζει κάτι άλλο (π.χ. κάποιοι λένε ότι κάνουν μάγια για καλό ή ότι επικαλούνται άλλο είδος πνευμάτων).

Διότι αυτός που «πιάστηκε» στα μαγικά δίχτυα δεν είχε ορθή σχέση με τον Θεό (δηλ. με την Εκκλησία Του).

Αιτίες που οδηγούν τους ανθρώπους στην Μαγεία;

Η Περιέργεια

Ο άνθρωπος είναι πάντα φιλοπερίεργος και τα περίεργα φαινόμενα του προκαλούν το ενδιαφέρον.

Στη μαγεία πράγματι ο σατανάς παρουσιάζει περίεργα πράγματα.

Είναι το δόλωμα για να τους φέρει κοντά του.

Η Επικοινωνία δήθεν με τους Νεκρούς

Κάποιοι καταφεύγουν στους μάντεις που τους υπόσχονται αυτή την πολυπόθητη επικοινωνία με τους κεκοιμημένους.

Όμως όλο αυτό το σκηνικό είναι μία επικίνδυνη απάτη.

Ο μάντης μόνο με τα πονηρά πνεύματα επικοινωνεί.

Για να μάθουν το Μέλλον

Πόσοι άνθρωποι ανασφαλείς δεν καταφεύγουν σε μάγους, καφετζούδες και χαρτορίχτρες για να μάθουν τι θα τους συμβεί στο μέλλον, για το ποια θα είναι η μοίρα τους, ακόμη και για το που θα βρουν κάποιο θησαυρό;

Για να Θεραπευθούν

Ο πόνος κάνει πολλές φορές τους ανθρώπους να καταφεύγουν στους μάγους για να θεραπευθούν από αρρώστιες.

Όμως είναι δυνατό ο διάβολος που είναι «ανθρωποκτόνος», που θανάτωσε με τη σατανική συμβουλή του όλο το ανθρώπινο γένος, να θεραπεύσει τον άνθρωπο;

Η Εκδίκηση

Είναι οι άνθρωποι που άφησαν στην καρδιά τους να φωλιάσει ο διάβολος και συνεργάζονται μαζί του για να εκδικηθούν τους εχθρούς τους.

Η Αφέλεια

Πολλοί ξεγελιούνται και παρασύρονται από άλλους.

Δεν το θεωρούν κακό, αφού «πάνε για καλό».

Βλέπουν μάλιστα στο δωμάτιο του μάγου πολλές φορές ακόμη και εικόνες.

Οι συνέπειες στη ζωή εκείνων που καταφεύγουν στη μαγεία, είναι τραγικές. Ξεκινούν με την ελπίδα ότι θα λύσουν τα προβλήματά τους και καταλήγουν σε σύγχυση και αδιέξοδο, σε μαρασμό και κατάθλιψη, σε ψυχοσωματική και οικονομική εξουθένωση.

Πώς Αντιμετωπίζεται το Πρόβλημα της Μαγείας;

Η μόνη αντιμετώπιση και λύση τού προβλήματος είναι η σωστή σχέση και ένωση με τον Θεό.

Όλοι είμαστε πνευματικά ασθενείς και πρέπει να επιζητήσουμε την θεραπεία μας.

Το μόνον θεραπευτήριο είναι η Εκκλησία και το πρώτο βήμα προς τον σκοπό αυτό είναι η εύρεση ενός έμπειρου και καλού ιατρού, δηλαδή ενός πνευματικού πατέρα ο οποίος θα μάς καθοδηγεί σωστά στην πνευματική μας πορεία.

Οπωσδήποτε χρειάζεται να βρούμε έναν έγκριτο πνευματικό και να εναποθέσουμε λεπτομερώς το πρόβλημα.

Συχνή εξομολόγηση και επικοινωνία με τον πνευματικό, συχνή μετοχή στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, αδιάλειπτη προσευχή, τακτικότατος Εκκλησιασμός, τήρηση των διατεταγμένων νηστειών, μελέτη του λόγου τού Θεού και γενικότερη σχέση με την ζωή της Εκκλησίας, είναι μερικές πρακτικές συμβουλές για κάθε Χριστιανό που έχει λάβει στα σοβαρά την σωτηρία του, τον μόνο σκοπό τής ζωής μας.

Μόνον ο άνθρωπος που ζει μέσα στην οικογένεια τού Θεού, στο χώρο της Εκκλησίας είναι ασφαλισμένος.

Φυσικά εκτός από τα παραπάνω πρακτικά είναι απαραίτητο να παραδώσουμε όλη την ζωή μας και τα προβλήματά μας στα χέρια τού Θεού με πίστη.

Όλα τα παραπάνω μπορεί να μην φαίνονται να έχουν άμεση σχέση με το πρόβλημά της μαγείας όμως αυτός είναι ο δρόμος προς την λύτρωση από κάθε κακό.

Γράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης:

Για να φυλάγεστε από τα μαγικά και την ενέργεια των δαιμόνων, να έχετε όλοι-μικροί και μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες-κρεμασμένο στο λαιμό σας τον τίμιο Σταυρό.

Τρέμουν οι δαίμονες τον τύπο του Σταυρού και φεύγουν μακριά όταν τον βλέπουν.

Άλλωστε, όπως ομολόγησαν οι ίδιοι στον άγιο Ιωάννη τον Βοστρινό, που είχε εξουσία κατά των ακαθάρτων πνευμάτων, τρία πράγματα φοβούνται περισσότερο: τον Σταυρό, το άγιο Βάπτισμα και τη θεία Κοινωνία. Να έχετε επίσης στο σπίτι σας, αλλά και μαζί σας, το άγιο Ευαγγέλιο.

Και φυσικά να το μελετάτε.

Σε όποιο σπίτι υπάρχει Ευαγγέλιο δεν μπαίνει ο διάβολος.

Μάτιασμα και ξεμάτιασμα.

Πολλές φορές, όταν παθαίνουμε κάτι είτε με τα οικονομικά, είτε με τα οικογενειακά μας, κάνουμε εύκολα και γρήγορα τη διά¬γνωση: ΜΑΤΙΑΣΜΑ! Σίγουρα κάποιος μας μάτιασε! Δεν εξηγείται διαφορετικά. Τόσο ξαφνικά και χωρίς αιτία να πάθουμε κακό; Οπωσδήποτε πρόκειται για μάτιασμα. Και τώρα τι κάνουμε;

Καταφεύγουμε στην κυρία τάδε πού ξεματιάζει. Και η κυρία τάδε με πολύ ύφος κάνει κάτι παράξενες τελετές, νεράκια ή καρβουνάκια με προσευχή στο Χριστό και στους Αγίους Αναρ-γύρους, συνεχίζουν με κάτι αστεία -για να μη πούμε βλάσφημα- λόγια για την Παναγία, πού «λούστηκε» και «κτενίστηκε». Και μη χειρότερα. Και συ, τέλος, 9 φορές λες το «Πάτερ ημών» για να έχει εκκλησιαστικό φινάλε!

Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Προφανώς όχι. Τότε ποια είναι ή αλήθεια;

Το μάτιασμα (Βασκανία) μπορεί πράγματι να συμβεί. Και συμβαίνει συνήθως, όταν κάποιος εστιάζει το μάτι του σε κάποιο πρόσωπο, είτε με διάθεση φθόνου ή μίσους ή εκδικήσεως. Παρακι¬νεί έτσι τον διάβολο να βλάψει το πρόσωπο αυτό. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει, όταν στείλει κανείς κά¬ποιον... στον διάβολο.

Στο σημείο αυτό πρέπει να πούμε, ότι ανθρώ-πους πού έχουν συνειδητή πνευματική ζωή (εκ-κλησιασμός - εξομολόγηση - Θ. Κοινωνία) δεν τους πιάνει το «μάτι».

Αλλά κι' αν τυχόν συμβεί κάτι, οι σωστοί χριστιανοί δεν καταφεύγουν σε κομπογιαννίτισσες ξεματιάστρες, αλλά στην μοναδική ισχυρή δύναμη κατά του διαβόλου, δηλ. την ΙΕΡΩΣΥΝΗ. Μόνο ο ιερέας έχει δικαίωμα να διαβάσει την ειδική ευχή «εις βασκανίαν». Μια ευχή που δεν περιέχει ανόητα λόγια, αλλά επικαλείται ξεκά¬θαρα τον μόνον «ιατρόν και θεραπευτήν των ψυχών ημών».

Οι δικαιολογίες «πού να βρω παπά τέτοιαν ώρα;» δεν στέκουν. Προσευχήσου με απλά λόγια και γνωστές προσευχές στον θεό να σε λυτρώσει από την επήρεια του διαβόλου και με την πρώτη ευκαιρία πήγαινε σε παπά πνευματικό. Όχι μόνο για να σε απαλλάξει από το μάτιασμα. Αλλά κυρίως για να ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΕΙΣ. Πρέ¬πει επιτέλους να πάψουμε να βλέπουμε τον πα¬πά σαν το μάγο, πού θα μας γλυτώσει αυτόματα από το κακό. Χρειάζεται και η δική μας συμμετο¬χή στη θεραπεία. Και αυτή η συμμετοχή είναι η ειλικρινής εξομολόγηση. Και ο δυναμικός αγώ-νας της μετανοίας.

Απόγνωση....; μα γιατί.........;

«Αν έχεις αμαρτίες, να μην απελπιστείς, αυτά δεν παύω να σας τα λέω συνεχώς, και αν κάθε μέρα αμαρτάνεις, να μετανοείς καθημερινά. Γιατί η μετάνοια είναι το φάρμακο κατά των αμαρτημάτων είναι η προς τον Θεόν παρρησία, είναι όπλο κατά του διαβόλου, είναι η μάχαιρα πού του κόβει το κεφάλι, είναι η ελπίδα της σωτηρίας, είναι η αναίρεση της απογνώσεως. Η μετάνοια μάς ανοίγει τον ουρανό και μάς εισάγει στον Παράδεισο. Γι’ αυτό (σου λέω), είσαι αμαρτωλός; μην απελπίζεσαι. Ίσως βέβαια αναλογιστείς. Μα τόσα έχω ακούσει στην Εκκλησία και δεν τα ετήρησα. Πώς να εισέλθω και πάλι και πώς και πάλι να ακούσω; Μα γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να εισέλθεις επειδή, όσα άκουσες δεν τα ετήρησες. Να τα ξανακούσεις, λοιπόν, και να τα τηρήσεις. Εάν ο ιατρός σου βάλει φάρμακο στην πληγή σου και παρά ταύτα δεν καθαρίσει, την επομένη ημέρα δεν θα σου ξαναβάλει πάλι;

Μη ντρέπεσαι, λοιπόν, να ξαναέλθεις στην Εκκλησία. Να ντρέπεσαι όταν πράττεις την αμαρτία. Η αμαρτία είναι το τραύμα και η μετάνοια το φάρμακο. Αν, λοιπόν, έχεις παλιώσει σήμερα από την αμαρτία, να ανακαινίσεις τον εαυτό σου με τη μετάνοια. Και είναι δυνατό, μπορεί να πει κανείς να σωθώ, αφού μετανοήσω; Και βέβαια είναι. Μα, όλη τη ζωή μου την πέρασα μέσα στις αμαρτίες, και εάν μετανοήσω θα βρω τη σωτηρία; Και βέβαια. Από που γίνεται αυτό φανερό; Από τη φιλανθρωπία του Κυρίου σου… Γιατί η φιλανθρωπία του Θεού δεν έχει μέτρο. Και ούτε μπορεί να ερμηνευτεί με λόγια η πατρική Του αγαθότητα. Σκέψου μια σπίθα πού έπεσε μέσα στη θάλασσα, μήπως μπορεί να σταθεί εκεί ή να φανεί; Όση σχέση έχει, λοιπόν, μια σπίθα με το πέλαγος, τόση σχέση έχει η αμαρτία σου σε σύγκριση με τη φιλανθρωπία του Θεού. Και καλύτερα, θα έλεγα, όχι τόση, άλλα πιο πολλή. Γιατί το πέλαγος, ακόμη και αν είναι απέραντο, έχει όριο, μέτρο και σύνορα. Η φιλανθρωπία όμως του Θεού είναι απεριόριστη. Γι’ αυτό σου επαναλαμβάνω. Είσαι αμαρτωλός; Μην απελπίζεσαι».

Σύγχρονα πρότυπα στην παιδική ηλικία

Είναι γεγονός πως αν ρωτούσαμε σήμερα τα παιδιά μας, ποιόν άνθρωπο θα μπορούσαν να έχουν ως πρότυπο, οι απαντήσεις που θα λαμβάναμε θα ήταν σχεδόν πανομοιότυπες. Θα μας ξάφνιαζε αν το παιδί μας, μας έδινε το όνομα ενός σταρ του τραγουδιού, ή ενός ηθοποιού ή ακόμα περισσότερο ενός ποδοσφαιριστή; Μάλλον όχι. Και αυτό θα συνέβαινε, διότι με τη δική μας ανοχή (για να μην πούμε προτροπή) «σπρώχνουμε» τα παιδιά μας προς αυτή την κατεύθυνση.

Και πως γίνεται αυτό;

Μήπως δεν έχουμε χρόνο αρκετό για να ασχοληθούμε μαζί τους και τα τοποθετούμε με τον τρόπο μας, μπροστά σε μια τηλεόραση, ή έναν υπολογιστή;

Και σαφώς, αυτά τους δημιουργούν μια αναπόφευκτη νοητική αδράνεια και για την ακρίβεια πνευματική νέκρωση, αν υπάρχει αλόγιστη χρήση.

Φυσικά όλα τα παραπάνω που αναφέρουμε, από μόνα τους δεν είναι άσχημα ή ανήθικα, όπως θα έλεγαν κάποιοι ηθικολόγοι, που δυστυχώς υπάρχουν πολλοί στις μέρες μας, αλλά η τοποθέτηση μας σ αυτά τους δίνει επικίνδυνη «τροχιά». Δηλαδή το πόσο ψηλά τα τοποθετούμε ως προτεραιότητες, ώστε να μας γίνονται εξάρτηση.

Επιπλέον πρέπει να εξετάσουμε αν η επιλογή που κάνουμε ως επαγγελματική σταδιοδρομία, δύναται να «χριστοποιηθεί», ή αν μας εκτρέπει από τον υπαρξιακό μας στόχο.

Υπάρχει πάντοτε η δυνατότητα να εμπνεύσουμε και τα παιδιά προς μία ανάλογη κατεύθυνση, αν φυσικά πρωτα εμείς οι ίδιοι «χριστοποιούμε» τη ζωή μας και κατ'επέκταση και το επάγγελμά μας.

Όταν στα παιδιά αναφέρεις την προοπτική ότι μπορούν να γίνουν άγιοι, αυτά δικαιολογημένα ξαφνιάζονται. Και γιατί ξαφνιάζονται;

Μα γιατί δεν τους έχει προβάλει ποτέ κανείς αυτή την προοπτική. Εδώ πολλές φορές πολλοί σύγχρονοι γονείς, δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τις διαφορές ανάμεσα στα κατηχητικά και στον προσκοπισμό, την Ορθοδοξία και την Θρησκεία και έχουν την εντύπωση πως είναι όμοια πράγματα.

Μας ενδιαφέρει μία ηθική χωρίς Χριστό και το ακούμε συχνά με την φράση: «Να είμαστε καλοί άνθρωποι» και σ αυτόν τον δρόμο πολλές φορές παρακινούμε και τα παιδιά μας. Στο χριστιανισμό το ήθος, είναι αποτέλεσμα της προσωπικής σχέσης μας με το Χριστό και όχι αυτοσκοπός.

Τα πρότυπα των αγίων μας φαίνονται ξεπερασμένα, ενώ συχνά τους βλέπουμε σαν ημίθεους, που δεν έχουμε καμία σχέση μαζί τους.

Άλλη άποψη είναι ότι οι Άγιοι, έχουν έρθει με ιδιαίτερο σκοπό, άρα καταργούμε την ελευθερία και την επιλογή, στην σχέση μας με τον Χριστό.

Αυτό που προβάλλεται σήμερα είναι η δόξα και ο πλούτος των επωνύμων, δηλαδή αυτά τα οποία στην καρδιά μας, έχουν πάρει τη θέση του Θεού ως Θεοί.

Επομένως, αφού αυτό προβάλλουν ως πρότυπο οι περισσότεροι, είναι λογικό να υιοθετηθεί και από τα παιδιά. Ο πλούτος και η δόξα.

Και συνήθως η δόξα αυτή των επωνύμων έχει άδοξο τέλος. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά σύγχρονα παραδείγματα.

Διότι, πόσο εύκολο είναι τελικά να κρατηθεί ο φιλόδοξος άνθρωπος, σε ένα επίπεδο φιλοθεΐας και φιλανθρωπίας, όταν ο πλούτος και η δόξα γίνουν γι'αυτόν αυτοσκοπός και θεοποιηθούν;

Το συναίσθημα που υπάρχει στην ψυχή τους όταν δεν τα καταφέρουν, είναι κυρίως η λύπη και η απόρριψη και εκεί μπαίνουν τα θεμέλια για μια μελλοντική κατάθλιψη.

Και το επόμενο βήμα, είναι να τα τρέχουμε στους ψυχολόγους γιατί απέτυχαν να γίνουν σταρ. Πόσα παιδιά έχουν πέσει σε κατάθλιψη, επειδή απλά δεν πέρασαν σε κάποιο talent show; Θα άξιζε τον κόπο να το ερευνήσει κάποιος.

Από που λοιπόν πήραν τα ερεθίσματα, τα οποία εμείς με την ανεπάρκειά μας και την αδιαφορία μας τους δώσαμε;

Η κατάσταση μιμητισμού που θέτουν ακούσια ή και εκούσια πολλές φορές τον εαυτό τους, αυτομάτως τους καθιστά ανελεύθερους χωρίς προσωπικότητα.

Επομένως αυτό που χρειάζεται να κάνουμε, είναι κυρίως να ασχοληθούμε μαζί τους.

Και αν αυτό το κάνουμε πράξη, είναι αποδεδειγμένο ότι περιορίζουν στο ελάχιστο αυτές τις δραστηριότητες που τα απορροφούν σε υπερθετικό βαθμό, ως υποκατάστατο της αγάπης που δεν τους δίνουμε εμείς.

Ας καταλάβουμε λοιπόν πως μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, δίνοντας στα παιδιά μας την προοπτική που θέλει και ο Χριστός να τους δώσουμε.

Αυτή την προοπτική της αγιότητας, η οποία είναι προοπτική ύπαρξης και ζωής μέσα από την κοινωνία και σχέση με τον ίδιο τον Θεό προσωπικά. 

Ανεξάρτητα από το τι θα επιλέξουν, ως επαγγελματική σταδιοδρομία.

Και όπως έλεγε ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης:

«και στην Ομόνοια μπορεί να αγιάσει κανείς αν το θέλει».

Γι αυτό ας μην ψάχνουμε δικαιολογίες ότι αυτά δεν είναι της εποχής μας, διότι ο Χριστός μας περιμένει πάντα να ενωθούμε μαζί του. Κι εμάς και τα παιδιά μας. Ας πάρουμε στα σοβαρά την πρόσκληση αυτή, ενθυμούμενοι πάντοτε ότι το ανθρώπινο «Αρχέτυπο» είναι ο Χριστός. Αυτόν «μιμήθηκαν» και οι άγιοι της Εκκλησίας μας.

Ο πληγωμένος αετός...

Ένα «κακό παιδί» είναι ένας πληγωμένος εν δυνάμει Άγιος που χρειάζεται επειγόντως θεραπεία.

Και αυτό που λέμε εμείς κακή αντίδραση είναι η πληγωμένη κραυγή της τραυματισμένης καρδιάς που φωνάζει «πονάω!». Μια εκκεντρική εξωτερική εμφάνιση ενός παιδιού είναι οι πληγές που κάποιοι το σταύρωσαν για να ικανοποιηθούν οι ίδιοι. Μια εκκεντρικότητα που στην ουσία είναι μια έκφραση απελπισίας για λίγες σταγόνες αγάπης

Μας ενδιαφέρει το παιδί μας αν είναι καλός μαθητής, το καλό παιδί της γειτονιάς, αν κρατάει καλά τα παράσημα από το ένδοξο σόϊ αλλά δεν μας ενδιαφέρει τι γίνεται στον πυρήνα της ψυχής του. Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για αυτήν. Μας ενδιαφέρει να είναι πρώτος στον κόσμο αλλά όχι στα μάτια του Θεού και στον ουράνιο κόσμο.

Πολλές φορές αυτή η πληγή ξεκίνησε από την βάπτιση που κάποιοι το έβλεπαν σαν προϊον και τσακωνόντουσαν ποιανού όνομα θα πάρει. Στην συνέχεια οι περισσότεροι ενδιαφερόντουσαν για το αν θα φάει επίγεια τροφή και όχι ουράνια.

Του μιλούσαν να κυνηγάει γήινα πλούτη και ηδονές κανείς όμως δεν του είπε ότι είναι προορισμένος να κληρονομήσει την αιώνια ζωή και την Βασιλεία των ουρανών.

Ένα παιδί που δεν μπορεί να ερωτευθεί τον Χριστό και τον άνθρωπο γιατί τον έρωτα τον διάβαζε μόνο στα παραμύθια και σε καψουροτράγουδα που άκουγε τα βράδια με αναμμένο πορτατίφ, μέσα στην θλιμμένη μοναξιά του. Εκεί έκανε όνειρα ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει μια αγάπη που θα ενδιαφερθεί πραγματικά για την αληθινή του καρδιά.

Δεν είδε όμως αυτή την εν Χριστώ αγάπη ποτέ στα μάτια των γονιών του και άρα του φαίνεται ψέμα. Έτσι φαντάζεται τον έρωτα και τον συνδέει με την ηδονή χωρίς να τον ριζώνει με την αγάπη και όλα αυτά μόνο στην φαντασία του διότι την αλήθεια δεν την βλέπει πουθενά. Ένα παιδί που οι γονείς του φωνάζουν ότι του έδωσαν τα πάντα και είναι αχάριστο αλλά εκείνο νιώθει ορφανό. Πήρε τα πάντα αλλά κανείς δεν του είπε για τον Χριστό και την Βασιλεία των Ουρανών και νιώθει μέσα του μια μοναξιά που μοιάζει με μια πληγή που πονάει πολύ. Ένα "κακό παιδί" είναι ένα πληγωμένο παιδί , μια τραυματισμένη ύπαρξη που πονάει. Φωνάζει μέσα του η υιοθεσία του Αγίου Βαπτίσματος , βιώνει αυτήν την φλόγα να καίει την καρδιά του , άραγε ποιός θα του μιλήσει..; Ποιός θα σταθεί δίπλα στην ύπαρξη του για να του πει ότι σε αυτή την ζωή προορισμός μας είναι να κοινωνούμε την αλήθεια και όχι να ψάχνουμε ψεύτικες αλήθειες σε σκοτεινούς δρόμους. Πως θα γλιτώσει αυτό το παιδί όταν ο γονιός του μιλάει για αμαρτία και όχι για αρετή. Για εξωτερική ομορφιά και για το κέρδος της σοφίας του κόσμου αλλά όχι για την Βασιλεία του Θεού.

Γι'αυτό το παιδί που μοιάζει με πληγωμένο αετό ο Κύριος λέει "Δεύτε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς".

Μην μαλώνουμε τους αετούς , μην τους κατακρίνουμε αλλά να φωνάξουμε τον γιατρό για αυτούς και ο ίδιος ξέρει τι θα κάνει. Ο γονιός που αγαπάει πραγματικά το παιδί που έχει φέρει στο κόσμο , το βλέπει ως παιδί του Θεού και όχι ως δικό του. Το θεωρεί υιοθετημένο και ο ίδιος νιώθει συνοδοιπόρος. Η διαπαιδαγώγηση του γονιού οφείλει να έχει σαν βάση την έκφραση "Τα σα εκ των σων".....

"Δικό σου είναι Χριστέ μου το τέκνο μου και βοήθησε με σε παρακαλώ να γίνει πολίτης της Βασιλεία σου." Η καλύτερη προσευχή που μπορεί να κάνει κάθε άνθρωπος που έχει φέρει παιδί στο κόσμο.

Γι'αυτό αγαπητοί μου αν δεις πληγωμένο αετό μην του κακιώσεις , αγκάλιασε τον ..