Είναι γεγονός πως αν ρωτούσαμε σήμερα τα παιδιά μας, ποιόν άνθρωπο θα μπορούσαν να έχουν ως πρότυπο, οι απαντήσεις που θα λαμβάναμε θα ήταν σχεδόν πανομοιότυπες. Θα μας ξάφνιαζε αν το παιδί μας, μας έδινε το όνομα ενός σταρ του τραγουδιού, ή ενός ηθοποιού ή ακόμα περισσότερο ενός ποδοσφαιριστή; Μάλλον όχι. Και αυτό θα συνέβαινε, διότι με τη δική μας ανοχή (για να μην πούμε προτροπή) «σπρώχνουμε» τα παιδιά μας προς αυτή την κατεύθυνση.
Και πως γίνεται αυτό;
Μήπως δεν έχουμε χρόνο αρκετό για να ασχοληθούμε μαζί τους και τα τοποθετούμε με τον τρόπο μας, μπροστά σε μια τηλεόραση, ή έναν υπολογιστή;
Και σαφώς, αυτά τους δημιουργούν μια αναπόφευκτη νοητική αδράνεια και για την ακρίβεια πνευματική νέκρωση, αν υπάρχει αλόγιστη χρήση.
Φυσικά όλα τα παραπάνω που αναφέρουμε, από μόνα τους δεν είναι άσχημα ή ανήθικα, όπως θα έλεγαν κάποιοι ηθικολόγοι, που δυστυχώς υπάρχουν πολλοί στις μέρες μας, αλλά η τοποθέτηση μας σ αυτά τους δίνει επικίνδυνη «τροχιά». Δηλαδή το πόσο ψηλά τα τοποθετούμε ως προτεραιότητες, ώστε να μας γίνονται εξάρτηση.
Επιπλέον πρέπει να εξετάσουμε αν η επιλογή που κάνουμε ως επαγγελματική σταδιοδρομία, δύναται να «χριστοποιηθεί», ή αν μας εκτρέπει από τον υπαρξιακό μας στόχο.
Υπάρχει πάντοτε η δυνατότητα να εμπνεύσουμε και τα παιδιά προς μία ανάλογη κατεύθυνση, αν φυσικά πρωτα εμείς οι ίδιοι «χριστοποιούμε» τη ζωή μας και κατ'επέκταση και το επάγγελμά μας.
Όταν στα παιδιά αναφέρεις την προοπτική ότι μπορούν να γίνουν άγιοι, αυτά δικαιολογημένα ξαφνιάζονται. Και γιατί ξαφνιάζονται;
Μα γιατί δεν τους έχει προβάλει ποτέ κανείς αυτή την προοπτική. Εδώ πολλές φορές πολλοί σύγχρονοι γονείς, δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τις διαφορές ανάμεσα στα κατηχητικά και στον προσκοπισμό, την Ορθοδοξία και την Θρησκεία και έχουν την εντύπωση πως είναι όμοια πράγματα.
Μας ενδιαφέρει μία ηθική χωρίς Χριστό και το ακούμε συχνά με την φράση: «Να είμαστε καλοί άνθρωποι» και σ αυτόν τον δρόμο πολλές φορές παρακινούμε και τα παιδιά μας. Στο χριστιανισμό το ήθος, είναι αποτέλεσμα της προσωπικής σχέσης μας με το Χριστό και όχι αυτοσκοπός.
Τα πρότυπα των αγίων μας φαίνονται ξεπερασμένα, ενώ συχνά τους βλέπουμε σαν ημίθεους, που δεν έχουμε καμία σχέση μαζί τους.
Άλλη άποψη είναι ότι οι Άγιοι, έχουν έρθει με ιδιαίτερο σκοπό, άρα καταργούμε την ελευθερία και την επιλογή, στην σχέση μας με τον Χριστό.
Αυτό που προβάλλεται σήμερα είναι η δόξα και ο πλούτος των επωνύμων, δηλαδή αυτά τα οποία στην καρδιά μας, έχουν πάρει τη θέση του Θεού ως Θεοί.
Επομένως, αφού αυτό προβάλλουν ως πρότυπο οι περισσότεροι, είναι λογικό να υιοθετηθεί και από τα παιδιά. Ο πλούτος και η δόξα.
Και συνήθως η δόξα αυτή των επωνύμων έχει άδοξο τέλος. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά σύγχρονα παραδείγματα.
Διότι, πόσο εύκολο είναι τελικά να κρατηθεί ο φιλόδοξος άνθρωπος, σε ένα επίπεδο φιλοθεΐας και φιλανθρωπίας, όταν ο πλούτος και η δόξα γίνουν γι'αυτόν αυτοσκοπός και θεοποιηθούν;
Το συναίσθημα που υπάρχει στην ψυχή τους όταν δεν τα καταφέρουν, είναι κυρίως η λύπη και η απόρριψη και εκεί μπαίνουν τα θεμέλια για μια μελλοντική κατάθλιψη.
Και το επόμενο βήμα, είναι να τα τρέχουμε στους ψυχολόγους γιατί απέτυχαν να γίνουν σταρ. Πόσα παιδιά έχουν πέσει σε κατάθλιψη, επειδή απλά δεν πέρασαν σε κάποιο talent show; Θα άξιζε τον κόπο να το ερευνήσει κάποιος.
Από που λοιπόν πήραν τα ερεθίσματα, τα οποία εμείς με την ανεπάρκειά μας και την αδιαφορία μας τους δώσαμε;
Η κατάσταση μιμητισμού που θέτουν ακούσια ή και εκούσια πολλές φορές τον εαυτό τους, αυτομάτως τους καθιστά ανελεύθερους χωρίς προσωπικότητα.
Επομένως αυτό που χρειάζεται να κάνουμε, είναι κυρίως να ασχοληθούμε μαζί τους.
Και αν αυτό το κάνουμε πράξη, είναι αποδεδειγμένο ότι περιορίζουν στο ελάχιστο αυτές τις δραστηριότητες που τα απορροφούν σε υπερθετικό βαθμό, ως υποκατάστατο της αγάπης που δεν τους δίνουμε εμείς.
Ας καταλάβουμε λοιπόν πως μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, δίνοντας στα παιδιά μας την προοπτική που θέλει και ο Χριστός να τους δώσουμε.
Αυτή την προοπτική της αγιότητας, η οποία είναι προοπτική ύπαρξης και ζωής μέσα από την κοινωνία και σχέση με τον ίδιο τον Θεό προσωπικά.
Ανεξάρτητα από το τι θα επιλέξουν, ως επαγγελματική σταδιοδρομία.
Και όπως έλεγε ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης:
«και στην Ομόνοια μπορεί να αγιάσει κανείς αν το θέλει».
Γι αυτό ας μην ψάχνουμε δικαιολογίες ότι αυτά δεν είναι της εποχής μας, διότι ο Χριστός μας περιμένει πάντα να ενωθούμε μαζί του. Κι εμάς και τα παιδιά μας. Ας πάρουμε στα σοβαρά την πρόσκληση αυτή, ενθυμούμενοι πάντοτε ότι το ανθρώπινο «Αρχέτυπο» είναι ο Χριστός. Αυτόν «μιμήθηκαν» και οι άγιοι της Εκκλησίας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου