Το όνομά μας; Χριστιανός!

Η Εκκλησία μας καλεί να θυμόμαστε και κυρίως να ζούμε αδιάκοπα αυτό που σημαίνει το όνομά μας: το γενικό του χριστιανού και το συγκεκριμένο που πήραμε κατά τη βάπτισή μας.

Διότι το αληθινό όνομα πρωτίστως κάθε πιστού είναι το ‘χριστιανός᾽. ῞Ολοι γνωρίζουμε ότι η απάντηση των αγίων μαρτύρων της πίστεώς μας κατά την περίοδο των διωγμών, όταν τους ρωτούσαν για το όνομά τους, ήταν: «χριστιανός είναι το όνομά μου».

Ηξεραν οι άγιοι ότι η ένταξή τους στο σώμα του Χριστού και η χριστιανικότητά τους έκτοτε ήταν ο,τι ανώτερο και ιερότερο υπήρχε στη ζωή τους, αυτό που πράγματι χάραζε και χαρακτήριζε την ύπαρξή τους. Το κέντρο βάρους τους ήταν ο Χριστός και όχι οτιδήποτε επίγειο, όσο σπουδαίο και μεγάλο κι αν φάνταζε αυτό. Γι᾽ αυτό και κατέθεταν και την ίδια τη ζωή τους. Κι έπειτα και το βαπτιστικό μας όνομα: είναι το όνομα του αγίου μας, το οποίο και αυτό παραπέμπει στον ίδιο τον Κύριο, του ‘Οποίου άλλωστε μιμητής υπήρξε ο άγιος και γι᾽ αυτό και άγιασε.

Είτε λοιπόν με το όνομα χριστιανός είτε με το όνομα του αγίου μας θυμόμαστε ότι είμαστε μέλη Χριστού, εικόνες δικές Του, ναοί του αγίου Του Πνεύματος. Κι αυτό δεν είναι φαντασία, αλλά η αληθινή πραγματικότητα. ῞Οπως ο δαιμονισμένος της περιοχής των Γαδαρηνών που λέει το Ευαγγέλιο ζούσε δυστυχώς την ξενική κατοχή χωρίς όνομα δικό του, το ίδιο κι εμείς εκ του αντιθέτου: ζούμε την «κατοχή» μας από το ῞Αγιο Πνεύμα, τον Θεό μας, ο ‘Οποίος όμως μας ελευθερώνει («ου το Πνεύμα Κυρίου εκεί και ελευθερία») και μας κάνει να νιώθουμε παιδιά του Θεού, με διαρκή μέσα μας την κραυγή: «᾽Αββά, ο Πατήρ»! Να νιώθω παιδί του Θεού και να Τον προσφωνώ ‘Πατέρα᾽ είναι αυτό που μου προσφέρει το όνομά μου. Το χριστιανικό ασφαλώς όνομά μου και όχι οποιοδήποτε περίεργο, παράδοξο, υποκοριστικό τέτοιο που λειτουργεί εντελώς κατά αποπροσανατολιστικό τρόπο. Και προσφωνώντας τον Θεό Πατέρα ως μέλος Χριστού είναι αυτονόητο ότι καλούμαι να ζω κι εγώ όπως και ο Χριστός: με υπακοή στο θέλημα του Θεού, με ταπείνωση, με αγάπη. Άλλωστε αυτό σημαίνει χριστιανός: «μίμημα Χριστού κατά το δυνατόν ανθρώπω» (αγ. Ιωάννης της Κλίμακος).

Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Δορμπαράκης