Του Σεβ. Μητροπολίτου Ναϊρόμπης κ. Μακαρίου
Πολλές φορές μένω μόνος μου. Έχω ανάγκη πνευματικής περισυλλογής και προετοιμασίας.
Αναγκαία η προσωπική επ ικοινωνία με τον Θεό όχι μόνο σε ώρα ανάγκη και θλίψης αλλά και σε στιγμές που η ψυχή έχει ανάγκη αυτής της επαφής.
Αυτό που κανείς δεν μπορεί να περιγράψει πάνω στο άψυχο χαρτί είναι το αίσθημα που του δημιουργεί μια ανεπανάληπτη ψυχική εσωτερική γαλήνη, όταν μπορεί να προσεύχεται όπου κι αν βρίσκεται αυτό που συχνά λέμε, ακούμε και πιστεύουμε ότι η βασιλεία του Θεού βρίσκεται εντός μας, μ’ ένα μυστηριώδες και ακατανόητο τρόπο.
Βρίσκομαι σ’ ένα απομακρυσμένο βουνό πανύψηλο, επιβλητικό και βραχώδες. Κοιτάζω από ψηλά και μένω εκστατικός.
Θεέ μου, τι είναι αυτό που έχω μπροστά μου; Ένα ξεχωριστό τοπίο μεσουρανεί και αγκαλιάζει λες ολόκληρο το σύμπαν και την οικουμένη.
Έχεις την αίσθηση του υπερβατικού, του επουράνιου, του χωρίς αρχή και τέλος. Είναι ο υπερβάλλον και υπερφυσικός κόσμος του άπιαστου και απόλυτου.
«Ήκουσα ως φωνήν όχλου πολλού και ως φωνήν υδάτων πολλών και ως φωνήν βροντών ισχυρών, λεγόντων αλληλούια ότι εβασίλευσε Κύριος ο Θεός ο παντοκράτωρ. Χαίρωμεν και αγαλλιώμεθα και δώμεν την δόξαν αυτώ» (Αποκάλ. ιθ΄, 6 -7).
Εκστατικός στέκομαι και στη συνέχεια γονατίζω γιατί το γύρω περιβάλλον με το μεγαλείο που δημιουργεί η φύση, η θαυμαστή και λίαν καλώς συνεργεί μαζί με τα ουράνια που φαίνονται ότι βρίσκονται τόσο κοντά, δίπλα μας σε μια συνεχιζόμενη συναυλία δοξολογίας των αγγέλων που δεν έχουν καμιά άλλη στιγμή διακοπής, αφού «ανάπαυσιν ουκ έχουσιν ημέρας και νυκτός λέγοντες· άγιος, άγιος, άγιος, άγιος Κύριος ο Θεός ο παντοκράτωρ ο ην και ο ων και ο ερχόμενος» (Αποκάλ. δ΄8).
Μέσα, λοιπόν, σ’ αυτό το τόσο επιβλητικό περιβάλλον με μόνη συντροφιά τη φύση και τα πετεινά του ουρανού στήθηκε μια αγία τράπεζα πάνω σε μια από τις πολυάριθμες πέτρες, μπήκε ο σταυρός – σύμβολο της νίκης και του θριάμβου της Ορθοδοξίας, ένα απλό και ταπεινό σκέπασμα ήταν αρκετό για να δημιουργήσει το ζωντανό αίσθημα ότι σε λίγο θα τελεσθεί η αναίμακτη θυσία· εκεί πάνω θα λάβει χώρα ο καθαγιασμός των τιμίων δώρων και η μετατροπή του σώματος και αίματος γαι τη σωτηρία των νεοφύτων παιδιών αυτής της ξεχασμένης και πολυβασανισμένης περιοχής.
Σ’ ένα διπλανό και μικρότερο βράχο στήθηκε η προσκομιδή. Εδώ είναι που σταματά η λογική και εργάζεται κάτι που εμπνέει, παιδαγωγεί και μεταμορφώνει. Συνδέεται αυτός ο χώρος με όλη την οικουμένη.
Από το ψηλό αυτό βουνό μνημονεύονται ζώντες και τεθνεώτες. Αυτό είναι το μεγαλύτερο και μυστηριώδες μυστήριο. Πού βρίσκομαι; Στο πουθενά.
Κι όμως όλος ο γήινος και επουράνιος κόσμος συναρμολογείται και ενώνεται, είναι μια μεγαλειώδη και μακρά στρατιά ανθρώπων, αγίων, ομολογητών, μαρτύρων, εγκρατευτών, οσίων που παρελαύνουν όλοι για να σπείρουν στους ανά την οικουμένη κατοικούντας μήνυμα ελπίδας, αγάπης, ειρήνης και συνδιαλλαγής, συμπόρευσης, καταλλαγής, αυταπάρνησης.
Από εκείνο το υψηλό σημείο η μνημόνευση όλων των αναφερομένων εγκαινιάζει και επισφραγίζει με τον πλέον δυναμικό τρόπο, δίνοντας έτσι μήνυμα χαρμόσυνο και σ’ αυτό τον κόσμο τον κουρασμένο και απογοητευμένο αντηχεί αυτός ο ουράνιος ήχος με τη νέα δημιουργία, όπου «τυφλοί αναβλέπουσι και χωλοί περιπατούσι, λεπροί καθαρίζονται και κωφοί ακούουσι, νεκροί εγείρονται και πτωχοί ευγγελίζονται» (Ματθ. ια΄ 5)
Ω της μεγαλωσύνης το μυστήριο! Εμείς οι γήινοι και ατελείς να μπορούμε να δεχόμαστε πλουσιοπάροχα της θείας αυτής φιλοξενίας και συμμετοχής μας για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.
Πολλές φορές σε ώρες πνευματικής περισυλλογής αλλά και ιδιαίτερα την ώρα της προετοιμασίας για τηντέλεση της θείας λειτουργίας και στην προκειμένη περίπτωση, στον χώρο τον μοναδικό κι εξαίρετο της εξωτερικής ιεραποστολής, βιώνει κανείς ουσιαστικά αυτό το υπέρτατο, υπερφυσικό και ουράνιο, όπου καλείται ο ουρανός να κατεβεί στη γη, τα επουράνια στα γήινα, μια συλλειτουργία θεϊκή και μια ένωση μυστηριακή που φέρνει κοντά όλο τον κόσμο αγίους και αμαρτωλούς, κεκοιμημένους και ζωντανούς σε μια μοναδική σύναξη, όπου κανείς γίνεται «θεατής και συμμέτοχος των αθεάτων».
Αυτό, λοιπόν, είναι το μέγα μυστήριο που συγκεντρώνει ολόκληρο το σύμπαν, γιατί εκείνη την ώρα μαζεύονται στον χώρο της προσφοράς άγγελοι και αρχάγγελοι, μπορεί κανείς να μη βλέπει αλλά αισθάνεται όμως την παρουσία τους μέσα σ’ αυτή τη στιγμή που τελείται το «θαύμα των μυστηρίων».
Ανεξήγητοι λόγοι και ανερμήνευτοι, ακατάληπτοι με την ανθρώπινη φύση, τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ περικυκλώνουν κι από δω πάνω σ’ αυτό το απόμακρο μέρος της Δημιουργίας Του κι έτσι μπορείς, άνετα και μυστικά, να γευτείς τα επουράνια, που εκείνη την ώρα, παρά την αναξιότητα και την αμαρτωλότητά σου, σε στηρίζουν και σε εμπνέουν σ’ έναν άλλο κόσμο, όπου με τις πρεσβείες των Αγίων Του, ο άνθρωπος επαναβρίσκει τον εαυτό του, την ταυτότητά του, την αρχική του μορφή, τη γλυκιά εκείνη σχέση με το θείον όπου καλλιεργείται μυστικά, ασκητικά η παρουσία του Αγίου Πνεύματος «γέγονας όσιε, έσοπτρον καθαρόν των ακτίνων του Αγίου Πνεύματος, ελλαμφθείς πλουσίως...».
Πράγματι αυτή η ωραιότης και το κάλλος της ιεράς και μοναδικής επικοινωνίας με τον Θεόν μέσα σ’ αυτή την ιερή στιγμή που συγκεφαλαιώνει όλο το σύμπαν όλων των αιώνων και εποχών, ενώνει τη θριαμβεύουσα με τη στρατευόμενη Εκκλησία.
Αυτός, λοιπόν, ο δεσμός μας με τα επουράια και τα γήινα είναι ένας ανεκτίμητος και πολύτιμος θησαυρός γι’ αυτό στεκόμαστε με έκσταση και φόβο τρέμουμε παρ’ όλο που μας κυκλώνουν και μας ενοχλούν τα πάθη μας, οι αδυναμίες μας, το κοσμικό μας φρόνημα και οι εξωτερικές απολαύσεις γι’ αυτό σε κάθε τέτοια περίπτωση, άθελά μας, επαναλαμβάνουμε το «Βασιλεύ Ουράνια, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας ... ελθέ και σκήνωσον εν ημίν και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος ...»
Βρίσκεται, λοιπόν, ο Θεός της αγάπης εκείνη την ώρα της προετοιμασίας της προσφοράς, ευρίσκομεν και εωράκαμεν τον ίδιον τον Θεόν μας και Κύριό μας, ο οποίος «ως η έλαφος επείγεται επί τα πηγάς των υδάτων, ούτω και η ψυχή μου σε διψά, ο Θεός ...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου