"Λέω στη Θεία Λειτουργία «πίετε εξ αυτού πάντες» και προσέρχονται στη Θεία Κοινωνία ελάχιστοι. Μεγάλος πόνος ..."

Μαρτυρία Γεωργίου Παπαζάχου:

Βρέθηκα τελευταία σε μια κεντρική εκκλησία των Αθηνών και έζησα βαθύ πόνο. Την ώρα πού κοινωνούσαν οι Αρχιερείς και οι ιερείς, γύρω μου είχαν στηθεί «πηγαδάκια» -και όχι από ανθρώπους χωρίς παιδεία.

Δέκα βήματα από το Άγιο Ποτήριο, και οι «τρελές αγελάδες» με το «ουράνιο των Βαλκανίων» εκάλυπταν την παρουσία του Κυρίου .Ή θλιβερή αυτή σκηνή έφερε στη μνήμη μου μια συζήτηση με τον γέροντα Πορφύριο πριν από πολλά χρόνια.

Θα προσπαθήσω να μεταφέρω μερικά κεντρικά νοήματα από εκείνα πού μου έλεγε και έμειναν ζωηρά στη μνήμη μου.Ήταν και εκείνος στενοχωρημένος, γιατί οι πιστοί έχουν απαιτήσεις -και δικαίως-από τον ιερέα, να είναι προσευχόμενος στο άγιο βήμα. αλλά οι ίδιοι πολλές φορές με τη στάση τους δεν τον βοηθούν.

Εγώ, έλεγε, τους θυμιάζω και εκείνοι δεν υποκλίνονται. Λέω «στώμεν καλώς» και αυτοί κάθονται. Τους ευλογώ και εκείνοι κουβεντιάζουν. Και το τραγικότερο: λέω «πίετε εξ αυτού πάντες» και προσέρχονται στη Θεία Κοινωνία ελάχιστοι. Μεγάλος πόνος για τον ιερέα.

Ρώτησα: Πρέπει, γέροντα, να κοινω­νούν όλοι;

– Βρε, δεν το λέω εγώ. Το λέει ό Κύριος. «Πάντες»! Μήπως έχει καμιά άλλη έννοια ή λέξη και δεν την ξέρω; Και παρακάτω ή ευχή λέει: «καί δι’ ημών παντί τω λαώ». Φυσικά, όσοι δεν έχουν κωλύματα. Οι άλλοι πρέπει να πάρουν προηγουμένως άφεση πνευματικού. Αλλιώς, χωρίς Θεία Κοινωνία, χωρίς Χριστό. πώς θα βγεις μέσα στην καθημερινότητα; Ήρθες στην εκκλησία και έχασες το σπουδαιότερο, το Δώρο, το πάν. Έμεινες με το αντίδωρο. Ξέρεις, βρε Γιωργάκη, τί είναι το «το Άγιο Θυσιαστήριο; Ό,τι πολυτιμότερο επί της γής. Οί βασιλικοί θρόνοι, οι προεδρικοί θώκοι, οι ακαδημαϊκές έδρες έχουν μικρή αξία. Ή Αγία Τράπεζα είναι ή φλεγόμενη βάτος. Εδώ κατεβαίνει ό Χριστός, το άγιο Πνεϋμα παρόν, οί άγγελοι τριγύρω.Φοβερό θέαμα.Εγώ πολλές φορές φοβόμουνα να άκουμπήσω τά χέρια μου επάνω στην αγία Τράπεζα

Καί σ’ αυτό το θαύμα μπροστά, να άκοΰς τους πιστούς να ψιθυρίζουν για πεζά θέματα, να μη βιώνουν το μοναδι­κό γεγονός.

Ποιος λειτουργεί, μωρέ; Ό παπάς μόνος του ή όλοι -κλήρος καί λαός- μα­ζί; Γιατί τη λέμε «λειτουργία»; Είναι ή δεν είναι «έργο του λαού»; “Ε!”Οπως στέκεται ό ιερέας πρέπει να στέκεται καί ό πιστός. Συγκεντρωμένος. “Απόλυτα παραδομένος στο Θεό. Αυτή την ώρα δεν είμαστε στη γη. «Οί τα χερουβείμ είκονίζοντες» είμαστε στον ουρανό, μπροστά στην Αγία Τριάδα. Χωρίς «βιωτική μέριμνα». Είμαστε όλοι ιε­ρουργοί… Πω, πω, πω! Τί μας αξιώνει ό Θεός νά ζούμε!

Εάν πιστεύουμε ότι μπροστά μας τελεσιουργείται ή Μεγάλη θυσία, θα πρέ­πει να στεκόμαστε «μετά φόβου Θεού». Να κλαίμε από ευτυχία πού ό ίδιος ό Θεός κατέρχεται καί θυσιάζεται από αγάπη για μας.

Εάν δεν τα πιστεύουμε, γιατί ερχό­μαστε στην Εκκλησία; Ποιόν κοροϊδεύ­ουμε; Πιο συνεπείς εΐναι αυτοί πού δεν μπαίνουν στο ναό.

– Πάς, βρε Γιωργάκη, σε συναυλίες μουσικής;

– Ναι, γέροντα, με ξεκουράζουν.

– “Άκουσες κανένα να κουβεντιάζει έκεί; Όλοι είναι σιωπηλοί. Να μη δια­κόψουν το έργο.”Ε!Ποιο έχει μεγαλύ­τερη αξία; Οι «ήχοι» της μουσικής, πού πράγματι ξεκουράζουν, ή ή «βοή» του Αγίου Πνεύματος, πού σώζει;

Εάν σε καλέσει ό βασιλιάς ή ό Πρόε­δρος της Δημοκρατίας καί φωνάξει το όνομα σου να πάρεις το δώρο του, μπο­ρείς να του γυρίσεις την πλάτη καί να του πεις «δεν το θέλω»; Γιατί στο Χρι­στό πού για «την πολλή Του αγάπη» θυ­σιάζεται αυτή τη στιγμή για σένα, εσύ δεν προσέρχεσαι, αλλά γυρνάς την πλά­τη καί ψιλοκουβεντιάζεις; Καί τί δώρο προσφέρει! Τον Εαυτό Του.

Στήν εκκλησία σιωπούμε, συγκε­ντρωνόμαστε καί μιλάμε στο Θεό….

– Τα κατάλαβες αυτά πού λέω;

Εάν ναι, έχεις ευθύνη να ευαισθητο­ποιείς καί τους άλλους άδελφούς μας πού αγνοούν τα τελεσιουργούμενα φρι­κτά μυστήρια.

“Ετσι είναι, όπως τα λέω.

Να μας δίνει ό Θεός δύναμη να αντέ­χουμε το «θαύμα».

Κανονικά θα έπρεπε καί ό ιερέας καί ό πιστός να πεθαίνουν, ζώντας τόσο κο­ντά στο Μυστήριο, τόσο κοντά στον Ήλιο. “Αλλά ευδοκεί ό πολυεύσπλαχνος Θεός καί -άκου φρικτό πράγμα- αναπαύ­εται κι’ ολας στη μηδαμινότητά μας…

Εδώ έκλαψε ό σεβάσμιος γέροντας, ό αληθινός λειτουργός… Καί πρόσθεσε:

– Φεύγεις, έτσι, από τη Θεία Λειτουργία γεμάτος γαλήνη, πού άκτινοβολεί καί στο περιβάλλον… Τώρα μεταφέρεις Χριστό. “Έγινες χριστοφόρος.

Μια ευχή τα λέει όλα: «Δός ήμΐν εν όσιότητι λατρεύειν Σοι».

Μια μαρτυρία του Γεωργίου Παπαζάχου-επίκουρου καθηγητού καρδιολογίας/περιοδικό Τόλμη.