Τρίτη 24 Μαρτίου 2020

Σου αρέσει Παναγία μου;

Αποτέλεσμα εικόνας για Σου αρέσει Παναγία μου;

Παναγία, μου έμαθαν να σου μιλώ, όπως θέλω. Άκου λοιπόν τα λόγια μου:

Σου αρέσει που οι καρέκλες των Εκκλησιών είναι άδειες;

Σου αρέσει που δεν κτυπά η καμπάνα;

Σου αρέσει που καθόμαστε σπίτι;

Σου αρέσει που κάθε μέρα μετράμε ασθενείς και νεκρούς;

Σου αρέσει που δεν πάω στο σχολείο;

Σου αρέσει που φοβάμαι να προσκυνήσω την Εικόνα σου;

Σου αρέσει που σταματήσαμε να αγκαλιαζόμαστε;

Σου αρέσει που δε μπορώ να ονειρευτώ την Μεγάλη Εβδομάδα;

Σου αρέσει που γράφουν πικρά λόγια για το Παιδί Σου;

Το ξέρω Παναγία μου, ότι θα απαντήσεις:

Όχι...Όχι...Όχι...

Κάνε λοιπόν, κάτι γρήγορα να αλλάξουν. Όχι γιατί το αξίζουμε, αλλά γιατί είσαι η Μητέρα μας και στη Μητέρα λέμε τα πάντα, γιατί και εκείνη κάνει τα πάντα.

Είμαστε τρομοκράτες....

Αποτέλεσμα εικόνας για π. Δανιήλ Συσόεφ, Νεομάρτυρας

Εμείς οι χριστιανοί είμαστε τρομοκράτες, είμαστε μέλη μιας επαναστατικής ομάδας, που μάχεται τον άρχοντα του αιώνος τούτου, τον διάβολο...

Οι εκκλησίες είναι οι ενδιάμεσοι σταθμοί. Εκεί δεχόμαστε πληροφορίες από την κυβέρνηση μας [σ.σ.: δηλαδή το Χριστό]: κωδικούς (Καινή Διαθήκη), ενισχύσεις (Θ. Ευχαριστία) και στήριξη από την κοινότητα.

Κατέχουμε πολλές τεχνικές για να κάνουμε τρομοκρατικές επιθέσεις ενάντια στον άρχοντα του αιώνα τούτου...

 π. Δανιήλ Συσόεφ, Νεομάρτυρας  19 Νοεμβρίου 2009

Ιός σκληροκαρδίας, κορωνοϊός.

Αποτέλεσμα εικόνας για Ιός σκληροκαρδίας, κορωνοϊός.

Το κρύο ευνοεί τις ιώσεις. Με την ζέστη αυτές εξαφανίζονται. Το κρύο συντηρεί τα τρόφιμα, αλλά παγώνει τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Το κρύο νεκρώνει την φύση, που αναμένει τις ζεστές ζωογόνες ακτίνες του ήλιου, για να ξαναζωντανέψει. Το κρύο οδηγεί τους ανθρώπους της υπαίθρου, τους αγρότες, σε χειμερία νάρκη, με την προσμονή του ερχομού της ανοίξεως, με την οποία ξεκινούν πάλι τις πολύμοχθες εργασίες τους. Το κρύο συγκεντρώνει τους ανθρώπους στις εστίες τους, όπου παιδαγωγούνται με την ενθύμηση του παρελθόντος και προγραμματίζονται για το μέλλον. Το κρύο, τέλος, με τις σημερινές συνθήκες και εμπειρίες, ευνοεί την πανδημία του κορωνοϊού, η οποία αναμένει την ζεστασιά της ανοίξεως και του καλοκαιριού, για να ξεπερασθεί.

Ο Θεός μας, ο οποίος τα πάντα «εν σοφία εποίησεν» (Ψαλμ. 103, 24), στον ενιαύσιο κύκλο μας φέρνει και κρύο και ζέστη. Αν δεν μαζευόμαστε από το κρύο στα σπίτια μας δεν θα απολαμβάναμε την ζέστη στην εξοχή, στις θάλασσές μας. Έχουμε, έτσι, ανθρώπινα, συσχετίσει το κρύο με κάτι περιοριστικό ίσως και αποκρουστικό, ενώ την ζέστη με κάτι επιθυμητό, κάτι ωραίο. Λέμε για αντιπαθείς τύπους ανθρώπων: «Αυτός είναι κρύος», τα αστεία του είναι κρύα», «είναι ψυχρός άνθρωπος». Για συμπαθείς τουναντίον λέμε: «Έχει θερμή αγάπη», «ζεστή συμπεριφορά», «στέλνει ολόθερμες ευχές», «η καρδιά του είναι ζεστή».

Το δυστύχημα των ημερών που ζούμε είναι όχι η επίδραση των καιρικών συνθηκών ζέστης και κρύου στην καθημερινότητά μας, που πάντοτε ανικανοποίητοι δυσανασχετούμε γι’ αυτές, αλλά των ψυχικών μας συνθηκών κρύου και ζέστης σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Στον κοινωνικό μας περίγυρο, ακόμη και στον χριστιανικό βλέπουμε ότι «εψύγη η αγάπη των πολλών» (Ματθ. κδ΄ 12). Γίναμε κατεψυγμένοι συναισθηματικά. Δυστυχία είναι να βλέπουμε να υπάρχουν στο άμεσο κοινωνικό μας περιβάλλον άνθρωποι που, αν και διαμένουν σε πολυκατοικίες, ζούν σαν σε απομόνωση και πεθαίνουν χωρίς κανείς να το πάρει είδηση. Βλέπουμε να υπάρχουν ασθενείς στα νοσοκομεία τους οποίους κανείς δεν επισκέπτεται, κι ας πηγαινοέρχονται γύρω τους καθημερινά εκατοντάδες άνθρωποι. Βλέπουμε να υπάρχουν ακόμη γέροντες ανήμποροι, παιδιά εγκαταλελειμμένα, μητέρες αβοήθητες, πρόσωπα εμπερίστατα που επαναλαμβάνουν με πόνο το «άνθρωπον ουκ έχω» (Ιωάν. ε΄ 7) υπογραμμίζοντας, έτσι, την διαπίστωση ότι η μοναξιά αποτελεί τραγικό φαινόμενο της εποχής μας.

Και είναι πράγματι τραγικό, σε μια εποχή με τα τελειότερα μέσα επικοινωνίας, να υπάρχουν άνθρωποι που να υποφέρουν από μοναξιά, η οποία δεν είναι η απομόνωση, αλλά η εγκατάλειψη λόγω απουσίας αγάπης. Όταν λείπει η αγάπη, τότε μπορεί να ζεις ανάμεσα σε εκατομμύρια ανθρώπους κι όμως να νοιώθεις μόνος, χωρίς κάποιον να έχεις να εμπιστευθείς, να του ανοίξεις την καρδιά σου, να πείς τον πόνο σου, το πρόβλημά σου, την αγωνία σου. Αυτή είναι η επιδημία της απομακρύνσεως από τον Θεό μας, η επιδημία του θανατηφόρου ιού της σκληροκαρδίας και της απομακρύνσεως από τις Ευαγγελικές αρχές της αγάπης, της συμπόνοιας, της αλληλεγγύης. Γι’ αυτόν τον ιό δεν δημοσιεύθηκε τίποτα. Δεν έχει πάρει διαστάσεις πανδημίας, παρ’ ότι είναι θανατηφόρος.

Για τον κορωνοϊό κλείνουν σχολεία, κλείνουν επιχειρήσεις, επιβάλλονται περιορισμοί, η κοινή γνώμη γίνεται ανάστατη. Φοβούμεθα την πανδημία, φοβούμεθα την εξάπλωση της ιώσεως, φοβούμεθα και τον σωματικό θάνατο. Για τον πνευματικό στον οποίο οδηγούμαστε με την σκληροκαρδία μας καμία συζήτηση. Για τον κορωνοϊό υπάρχει η ελπίδα του εμβολίου και της επερχόμενης ζέστης, η οποία θα τον σκοτώσει. Για τον ιό της σκληροκαρδίας η ελπίδα είναι η ζέση της καρδιάς και το εμβόλιο της Χάριτος του Θεού. Αν θερμάνουμε τις καρδιές μας με αγάπη και αν ζητήσουμε την Θεία Χάρη, τότε θα νεκρώσουμε κάθε ιό θανατηφόρο και υγιείς θα πορευθούμε στον σταυρικό δρόμο της ζωής μας, που σίγουρα με την χάρη του Κυρίου μας οδηγεί στην ανάσταση. Ο πνευματικός κορωνοϊός θα έχει εξαφανισθεί. Δεν ζει σε θερμές από αγάπη καρδιές.

Δρ. Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας, Μέγας Υμνογράφος της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας


Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης: Εκκλησιασμός και κατ’ οίκον προσευχή

Αποτέλεσμα εικόνας για Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης: Εκκλησιασμός και κατ’ οίκον προσευχή

Απ. Παύλος: «Ω, Τιμόθεε, την παρακαταθήκην φύλαξον εκτρεπόμενος τας βεβήλους κενοφωνίας και αντιθέσεις της ψευδωνύμου γνώσεως, ην τινες επαγγελλόμενοι περί την πίστιν ηστόχησαν» (Α Τιμ. στ , 20-21)
Μοναχή: Γέροντα, μερικές φορές νιώθω την ανάγκη να μείνω στο κελλί και να κάνω πνευματικά παρά να πάω στην Ακολουθία.

Άγιος Παΐσιος: Αυτό που θα γίνη στην Ακολουθία, μπορεί να γίνη άλλη ώρα; Δεν μπορεί να γίνη. Ενώ αυτό που θα κάνης στο κελλί, μπορεί να γίνη και άλλη ώρα.

Μοναχή: Στην εκκλησία, Γέροντα, δεν νιώθω πάντα την αλλοίωση που νιώθω στο κελλί.

Άγιος Παΐσιος: Κοίταξε∙ η κατ’ ιδίαν προσευχή είναι προετοιμασία για την κοινή. Η κοινή προσευχή από άποψη ποιότητος μπορεί να είναι κατώτερη από την κατ’ ιδίαν, γιατί στον ναό δεν μπορείς να κινηθής ελεύθερα, όπως όταν είσαι μόνος. Από άποψη όμως ισχύος είναι ανώτερη, γιατί προσεύχονται όλοι μαζί, και άλλου η προσευχή έχει πιο πολλή δύναμη, άλλου πιο πολλή θέρμη, κ.λπ. Αυτές λοιπόν τις δυο-τρεις ώρες που γίνεται η Ακολουθία, πρέπει να είσαι κι εσύ εκεί στην εκκλησία, για να προσευχηθής μαζί με όλους. Τι είπε ο Χριστός; «ὅπου είναι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν».

Μοναχή: Γέροντα, με αναπαύει πιο πολύ να μένω στο κελλί, επειδή στην Ακολουθία έχω περίσπαση.

Άγιος Παΐσιος: Η ανάπαυση που νιώθεις εκείνη την ώρα στο κελλί, δεν είναι πραγματική ανάπαυση. Αν κάνης τον αγώνα σου μέσα στην εκκλησία και προσπαθήσης να συγκεντρωθής και να λες την ευχή, τότε θα κάνης σωστή δουλειά και θα βρης την πραγματική ανάπαυση. Να κάνης μια προσπάθεια να ξεπεράσης τις δυσκολίες μέσα στις δυσκολίες∙ αυτό πολύ θα σε βοηθήση. Είναι σαν να εκπαιδεύεσαι στον στρατό με πραγματικές σφαίρες, πράγμα που σε κρατά σε εγρήγορση.

Μοναχή: Γέροντα, στην Ακολουθία ζορίζομαι, γιατί δεν μπορώ να λέω την ευχή και να παρακολουθώ συγχρόνως τις αναγνώσεις και τα ψαλτικά.

Άγιος Παΐσιος: Γιατί ζορίζεσαι; Βλέπω ότι έχεις αγωνία. Λες :«Θέλω να προχωρήσω στον νοερά προσευχή, θέλω να πλουτίσω…». Αυτό έχει μέσα κρυφό εγωισμό, υπερηφάνεια. Όχι ότι δεν αγωνίζεσαι∙ εγώ σου τα λέω και λίγο υπερβολικά. Έχεις καλή διάθεση και ο Χριστός θα σε βοηθήση. Στάσου σαν παιδάκι μπροστά στον Θεό και μη σκέφτεσαι τίποτε. Κινήσου απλά, και θα δης πόση Χάρη θα σου δώση ο Χριστός και η Παναγία. Μπαίνοντας στην εκκλησία να σκέφτεσαι πως μπήκες μέσα στο καράβι, και άφησε τον εαυτό σου στα χέρια του Θεού να σε πάω όπου θέλει.

Μοναχή: Ο ύπνος, Γέροντα, με κλέβει στις Ακολουθίες και μερικές φορές δεν μπορώ να παρακολουθήσω καθόλου. Ύστερα μου λέει ο λογισμός: «Τι έγινε που πήγες στην Ακολουθία, αφού δεν προσευχήθηκες;».

Άγιος Παΐσιος: Και όταν νυστάζης, και όταν σε κλέβη ο ύπνος, το καράβι ταξιδεύει. Μέσα στο καράβι, άλλος χαζεύει, άλλος νυστάζει, άλλος κοιμάται, αλλά το καράβι προχωράει για τον προορισμό του. Εσύ να προσπαθής να μην κοιμάσαι.

Μοναχή: Γέροντα, αν ο νους στην Ακολουθία δεν ασχοληθή με τη προσευχή, είναι κουραστική η Ακολουθία.

Άγιος Παΐσιος: Ναι, γιατί τότε δεν τρέφεται ο άνθρωπος. Όταν ο νους δεν είναι στα θεία νοήματα, η Ακολουθία είναι απλώς μια σωματική άσκηση, ένας κόπος για την αγάπη του Θεού. Πάντως και αυτός που νυστάζει στην εκκλησία και αγωνίζεται να μην τον πάρει ο ύπνος, έχει μεγάλο μισθό. Μήπως δεν είχε κρεβάτι στο κελλί του, να πάη να κοιμηθή; Δυο κοσμικοί πήγαν στο Άγιον όρος σε μια αγρυπνία. Κοιμήθηκαν πρώτα και κατέβηκαν στον ναό στους Αίνους*. Ένας καλόγερος στο στασίδι νύσταζε και αγωνιζόταν να μην κοιμηθή. Ο ένας από τους δύο κοσμικούς,όταν τον είδε, λέει στον διπλανό του: «Κοίτα, οι καλόγεροι κοιμούνται». Τότε ο άλλος του απάντησε σαν τον καλό ληστή: «Δεν ντρέπεσαι; Εμείς κοιμηθήκαμε τόσες ώρες και τώρα ήρθαμε. Δεν θα μπορούσε κι αυτός να πάη στο κελλί του να κοιμηθή; Στρώμα μπορεί να μην έχη, αλλά ένα ξυλοκρέβατο θα έχη».

Μοναχή: Την Ακολουθία, Γέροντα, δεν την χαίρομαι.

Άγιος Παΐσιος: Όλο χαρά να ζητάμε; Βρίσκεσαι στον ναό για τον Χριστό. Στέκεσαι στο στασίδι, ακουμπάς κιόλας τα χέρια και ξεκουράζεσαι λίγο. Να σκέφτεσαι: «Ο Χριστός έχει απλωμένα τα χέρια στον Σταυρό, ενώ εγώ ξεκουράζομαι κιόλας». Έτσι θα νιώσης ανάπαυση.

Μοναχή: Γέροντα, στην Ακολουθία μπορούμε να καθώμαστε;

Άγιος Παΐσιος: Όποιος έχει κάποια δυσκολία, μπορεί να καθήση λίγο. Όποιος όμως έχει το κουράγιο, καλό είναι να στέκεται όρθιος. Αλλά αυτό να το αισθάνεσθε και να το κάνετε από μέσα σας. Όχι να λέτε: «Τώρα θα πάμε στην εκκλησία, θα σταθούμε έτσι, θα έχουμε σκυμμένο το κεφάλι, δε θα κουνηθούμε». Αυτό είναι ένα πράγμα τυπικό, εξωτερικό.

Μοναχή: Πολλές φορές, Γέροντα, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ μέσα στην εκκλησία, επειδή πονούν τα πόδια μου από την ορθοστασία. Τι να κάνω;

Άγιος Παΐσιος: Να θυμάσαι το τιμωρητικό ξύλο, στο οποίο έβαλαν τα πόδια του Χριστού και να λες: «Δόξα τω Θεώ, που πονάω». Τότε θα ξεχνάς τον δικό σου πόνο, η καρδιά σου θα γλυκαίνεται και θα λες καρδιακά την ευχή."
***
* Δηλαδή προς το τέλους του Όρθρου
** Εννοεί τον έναν από τους δυο ληστές που είχαν συσταυρωθή μ τον Χριστό, ο οποίος είπε στον άλλο ληστή: «Οὐ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν, ὅτι ἐν τῷ αὐτῷ κρίματι εἶ; Καὶ ἡμεῖς μὲν δικαίως· ἄξια γὰρ ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν· οὗτος δὲ οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε». (Βλ. Λουκ. 23, 40-41)

Από το βιβλίο: Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Στ': Περὶ προσευχῆς, Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον “Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος”, Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης 2012, σ. 207 - 210.

Άγιος Παρθένιος ο Γ (ή Παρθενάκης) Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης (24 Mαρτίου)

Αποτέλεσμα εικόνας για Άγιος Παρθένιος ο Γ (ή Παρθενάκης) Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης

Βιογραφία
Ο νέος αυτός Ιερομάρτυρας, καταγόταν από τη Μυτιλήνη και ήταν γιος θεοσεβών γονέων. Ο Παρθένιος αφοσιώθηκε στις μελέτες και έγινε ένας από τους σοφούς του 17ου αιώνα. Χειροτονήθηκε ιερέας και αργότερα έγινε Αρχιερέας και ποιμένας της Χίου. Στα τέλη του 1656 έγινε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, σαν διάδοχος του Πατριάρχη Παρθενίου του Β'. Σαν Μητροπολίτης, αλλά και σαν Πατριάρχης αναδείχτηκε άνδρας ευλαβής, χρηστός, λόγιος και ζηλωτής των καλών πραγμάτων και της ευσέβειας. Σαν Πατριάρχης, ανέπτυξε ιδιαίτερα την Ελληνική παιδεία. Κάποια επιστολή του όμως, έπεσε στα χέρια της υψηλής Πύλης, που θεώρησε το περιεχόμενο της επαναστατικό. Έτσι ο τότε Σουλτάνος Ιμπραήμ ο Α', διέταξε τη θανάτωση του Πατριάρχη Παρθενίου. "Ετσι συνελήφθη και τον πίεζαν να δεχτεί τον ισλαμισμό για να σωθεί. Αλλά ο Παρθένιος έμεινε αμετακίνητος στην πίστη του. Τότε το Σάββατο του Λαζάρου, στις 24 Μαρτίου 1657, τον κρέμασαν στην Καγκελωτή πύλη Παρμάκ - Καπού. Με διαταγή του Μ. Βεζίρη Μεχμέτ Κιουπουλού το λείψανο, παρέμεινε κρεμασμένο για τρεις μέρες και κατόπιν το έριξαν στη θάλασσα. Αργότερα το παρέλαβαν οι χριστιανοί και το έθαψαν σ' ένα νησί "τη λεγομένη των Πριγκίπων". Μαρτύριο του Αγίου αυτού, συνέγραψε ο Συρίγου Μελέτιος.

Ἀπολυτίκιον  
Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.
Παρθένιον άπαντες τον Ιεράρχην Χριστού, γενναίως αθλήσαντα βασιλευούση ποτέ, υμνήσωμεν λέγοντες· Λέσβον την σην πατρίδα, αγιώτατε πάτερ, φύλαττε εν ειρήνη, ιεραίς σου πρεσβείαις, ως έχων παρρησίαν, μάρτυς πολύαθλε.

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2020

Γιατί ο Θεός παίρνει τους νέους;

Αποτέλεσμα εικόνας για Γιατί ο Θεός παίρνει τους νέους;

Στην ερώτηση «γιατί ο Θεός επιτρέπει να πεθαίνουν τόσοι νέοι άνθρωποι;» ο Παΐσιος απαντά πως ο Θεός παίρνει τον κάθε άνθρωπο «στην καλύτερη στιγμή της ζωής του», «για να σώσει την ψυχή του». Ιδού το όλο σχέδιο:

«Εάν δει ότι κάποιος θα γίνει καλύτερος, τον αφήνει να ζήσει. Εάν δει όμως ότι θα γίνει χειρότερος, τον παίρνει για να τον σώσει. Μερικούς πάλι, που έχουν αμαρτωλή ζωή, αλλά έχουν τη διάθεση να κάνουν το καλό, τους παίρνει κοντά Του, πριν προλάβουν να το κάνουν, επειδή ξέρει ότι θα έκαναν το καλό μόλις τους δινόταν η ευκαιρία. Είναι δηλαδή σαν να τους λέει: “Μην κουράζεσθε• αρκεί η καλή διάθεση που έχετε”. Άλλον, επειδή είναι πολύ καλός, τον διαλέγει και τον παίρνει κοντά Του, γιατί ο παράδεισος χρειάζεται μπουμπούκια. Φυσικά, οι γονείς και οι συγγενείς είναι λίγο δύσκολο να το καταλάβουν αυτό. Βλέπεις, πεθαίνει ένα παιδάκι, το παίρνει αγγελούδι ο Χριστός και κλαίνε και οδύρονται οι γονείς, ενώ έπρεπε να χαίρονται. Γιατί πού ξέρουν τι θα γινόταν, αν μεγάλωνε;»

Πρέπει έτσι να χαίρονται οι γονείς. Άλλωστε «από εκείνη τη στιγμή έχουν έναν πρεσβευτή στον Παράδεισο. Όταν πεθάνουν, θα ’ρθουν τα παιδιά τους με τα εξαπτέρυγα στην πόρτα του Παραδείσου να υποδεχθούν την ψυχή τους. Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό!

«Στα παιδάκια πάλι που ταλαιπωρήθηκαν εδώ από αρρώστιες ή από κάποια αναπηρία ο Χριστός θα πει: “Ελάτε στον Παράδεισο και διαλέξτε το καλύτερο μέρος”. Και τότε εκείνα θα Του πουν: “Ωραία είναι εδώ, Χριστέ μας, αλλά θέλουμε και τη μανούλα μας κοντά μας”. Και ο Χριστός θα τα ακούσει και θα σώσει με κάποιον τρόπο και την μητέρα».

Υπάρχει άλλη ζωή , αυτό που ζούμε είναι προετοιμασία για την αιωνιότητα. Είναι τραγικό να βιώνουμε ως Ορθόδοξοι τον θάνατο ενός ανθρώπου  ως μηδενιστική καταστροφή, ως απώλεια παντοτινή, ως εξαφάνιση του ανθρώπου.

Στον θάνατο ο άνθρωπος ολοκληρώνεται…..Μην μας φοβίζει λοιπόν ο θάνατος διότι δεν υπάρχει …….Να φοβόμαστε μην χάσουμε τον Χριστό.

Είναι αντιφατικό να τρομάζουμε όταν ακούσουμε ότι το παιδί , ο άντρας μου, η γυναίκα μου αρρώστησαν και μπορεί να χάσουν την εδώ ζωή αλλά να μην μας απασχολεί καθόλου αν θα γίνουν μέτοχοι της αιωνιότητας.

Δεν υπάρχουν πεθαμένοι ή εξαφανισμένοι…Υπάρχουν κεκοιμημένοι που περιμένουν να ξυπνήσουν….

Ποιόν περιμένουν ; Αυτόν που «Καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς, οὖ τῆς Βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος».

Απάντηση απο τον Όσιο γέροντα Παϊσιο

Δέσποινά μου, μη με εγκαταλείψεις!!!!!

Αποτέλεσμα εικόνας για Δέσποινά μου, μη με εγκαταλείψεις

Όσιος Εφραίμ ο Σύρος
Παρθένε Δέσποινα Θεοτόκε, εσύ που κυοφόρησες τον Σωτήρα Χριστό και Θεό μας, σ’ εσένα αναθέτω όλη την ελπίδα μου, και σ’ εσένα, την υψηλότερη από όλες τις ουράνιες αγγελικές Δυνάμεις, έχω την εμπιστοσύνη μου.

Εσύ, Πανάχραντη, φρούρησέ με με τη θεία χάρη σου. Κυβέρνησε τη ζωή μου και οδήγησέ με στο άγιο θέλημα του Υιού σου και Θεού μας. Εσύ δώρισέ μου τη συγχώρηση των αμαρτιών μου.
Γίνε για μένα καταφύγιο, προστασία και βοήθεια και οδηγός, που με μεταφέρει στην αιώνια ζωή. Τη φοβερή μάλιστα ώρα του θανάτου μου, Δέσποινά μου, μη με εγκαταλείψεις, αλλά σπεύσε να με βοηθήσεις, και άρπαξέ με και σώσε με από την πικρή εξουσία των δαιμόνων· διότι έχεις στη θέλησή σου τη δυνατότητα, ως αληθινή Μητέρα του Θεού και Κυρία όλων.

Δέξου, πανευμενέστατη Παναγία Δέσποινα Θεομήτωρ, από μας τους ανάξιους δούλους σου, δώρα πολύτιμα και πρέποντα σ’ εσένα μόνο, εσύ που είσαι διαλεγμένη από όλες τις γενεές, εσύ που φάνηκες ανώτερη από κάθε δημιουργία των ουρανίων και των επιγείων, επειδή με τη μεσολάβησή σου γνωρίσαμε τον Υιό του Θεού, και με τη μεσολάβησή σου ο Κύριος των ουρανίων Δυνάμεων παρουσιάσθηκε ανάμεσά μας, και γίναμε άξιοι να λάβουμε το άγιο σώμα και αίμα του. Είσαι μακάρια εσύ στις γενεές των γενεών, Θεομακάριστη, εσύ που είσαι λαμπρότερη από τα Χερουβείμ, και ενδοξότερη από τα Σεραφείμ.

Και τώρα, πανύμνητη Παναγία Θεοτόκε, μην παύσεις να μεσιτεύεις για μας τους ανάξιους δούλους σου, για να σωθούμε από κάθε επιβουλή του Πονηρού και από κάθε δυσκολία, και να φυλαχθούμε άτρωτοι από κάθε επίθεση προερχόμενη από τα φαρμακερά βέλη του· αλλά και ως το τέλος φύλαξέ μας, με τις ικεσίες σου ακατάκριτους, ώστε σωζόμενοι με τη δική σου βοήθεια και αρωγή να αναπέμπουμε δοξολογία και αίνεση και ευχαριστία και προσκύνηση πάντοτε στον μόνο Τριαδικό Θεό και Δημιουργό όλων των δημιουργημάτων.

Αγαθή Δέσποινα και πανευγενέστατη Μητέρα του αγαθού και πανάγαθου και υπεράγαθου Θεού, ρίξε το βλέμμα σου στην προσευχή του ανάξιου και αχρείου δούλου σου με το σπλαχνικό σου μάτι, και πρόσφερε τη βοήθειά σου σ’ εμένα σύμφωνα με το πολύ έλεος της ανέκφραστης ευσπλαχνίας σου, και παράβλεψε τα αμαρτήματά μου, αυτά που έπραξα με λόγια και αυτά που έπραξα με έργα, αυτά που έπραξα με κάθε αίσθηση, τα εκούσια και τα ακούσια, αυτά που έπραξα συνειδητά και από άγνοια, και κάνε με όλον καινούριο άνθρωπο, με το να με καταστήσεις ναό του παναγίου και ζωοποιού και εξουσιαστικού Πνεύματος, που κατοίκησε και έριξε τη σκιά του στην πανάχραντη μήτρα σου, και που είναι η δύναμη του ύψιστου Θεού· διότι εσύ είσαι βοηθός εκείνων που εξαντλήθηκαν από τους κόπους, προστάτης εκείνων που κινδυνεύουν, σωτήρας εκείνων που βρέθηκαν σε κακοκαιρία, λιμάνι εκείνων που έπεσαν σε τρικυμία, ενίσχυση και βοηθός εκείνων που περικυκλώθηκαν από δυσκολίες.

Δώρισε στο δούλο σου κατάνυξη, γαλήνη των λογισμών, σταθερότητα του νου, συνετό νου, προσοχή της ψυχής, ταπεινό φρόνημα, αγιοπρεπή και ήρεμη κατάσταση, συνετό και συγκρατημένο ήθος, που φανερώνει ως αποδείξεις της εσωτερικής κατάστασης την τάξη της ψυχής και την ειρήνη, την οποία ο Κύριός μας χάρισε στους μαθητές του. Ας φθάσει η δέησή μου στον άγιο ναό σου και στο κατοικητήριο της δόξας σου. Ας χύσουν τα μάτια μου άφθονα δάκρυα, για να με καθαρίσεις από το ρύπο με τα δάκρυά μου, και να με σφουγγίσεις με τα νάματα των δακρύων, καθαρίζοντάς με από το ρύπο των παθών.

Διάγραψε το χρεόγραφο των αμαρτημάτων μου. Διασκόρπισε τα σύννεφα της λύπης μου, την ομίχλη και την ταραχή των λογισμών. Απομάκρυνε από μένα την καταιγίδα και τη θύελλα των παθών, και φύλαξέ με μέσα σε αταραξία και γαλήνη. Πλάτυνε την καρδιά μου με πνευματικό πλατυσμό. Εύφρανε και χαροποίησέ με με ανέκφραστη χαρά και με παντοτινή ευφροσύνη, ώστε να διανύσω σωστά τους ίσιους δρόμους των εντολών του Υιού σου, και να βαδίσω με ακατάκριτη συνείδηση και με άμεμπτη συμπεριφορά.

Χάρισε επίσης και καθαρή προσευχή σ’ εμένα που προσεύχομαι σ’ εσένα, ώστε με αθόλωτο νου και απερίσπαστο λογισμό να μελετώ αδιάκοπα με αχόρταγη ψυχή, νύχτα και μέρα, τα λόγια των θείων Γραφών, και να ψάλλω με ευχαριστία, και να προσεύχομαι με αγαλλίαση της καρδιάς μου, για να δοξάσω και να τιμήσω και να επαινέσω τον μονογενή σου Υιό και Κύριό μας Ιησού Χριστό, στον οποίο πρέπει κάθε δόξα, τιμή και προσκύνηση, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Από το βιβλίο: Οσίου Εφραίμ του Σύρου Έργα, τ. ΣΤ’, “Προσευχές”. Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 358.

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου: Η μελέτη της Αγίας Γραφής διώχνει τη λύπη

Αποτέλεσμα εικόνας για Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου: Η μελέτη της Αγίας Γραφής διώχνει τη λύπη

Ευχάριστο είναι το λιβάδι και ο κήπος, αλλά πολύ πιο ευχάριστη είναι η ανάγνωση των θείων Γραφών.
Γιατί εκεί υπάρχουν άνθη που μαραίνονται, ενώ εδώ νοήματα που πάντοτε είναι ακμαία. 

Εκεί ζέφυρος που φυσάει, ενώ εδώ η αύρα του Αγίου Πνεύματος. 
Εκεί τα αγκάθια που περιτειχίζουν, ενώ εδώ η πρόνοια του Θεού που ασφαλίζει.
Εκεί τζιτζίκια που τραγουδούν, ενώ εδώ οι προφήτες που κελαηδούν.
Εκεί τέρψη από την εμφάνιση, ενώ εδώ ωφέλεια από την ανάγνωση.
Ο κήπος βρίσκεται σε έναν τόπο, ενώ οι Γραφές σε όλα τα μέρη της οικουμένης.
Ο κήπος υποτάσσεται στις ανάγκες των καιρών, ενώ οι Γραφές και μέσα στο χειμώνα και μέσα στο καλοκαίρι έχουν πολλά φύλλα και είναι γεμάτες καρπούς.
Ας προσέχουμε λοιπόν στην ανάγνωση των Γραφών, γιατί εάν προσέχεις στην Γραφή, σου ξεριζώνει τη λύπη, σου φυτεύει την ευχαρίστηση, αναιρεί την κακία, ριζώνει την αρετή, δεν αφήνει μέσα στην αναταραχή των πραγμάτων να παθαίνεις όπως οι ναυτικοί στην τρικυμία. Η θάλασσα μαίνεται, αλλά εσύ πλέεις με γαλήνη, γιατί έχεις κυβερνήτη την ανάγνωση των Γραφών, επειδή αυτό το σκοινί δεν το σπάζει η δοκιμασία των περιστάσεων.

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, Προς Ευτρόπιον Β΄ επιστολή

Τεσσαρακοστή στις «κατ οίκον» Εκκλησίες μας

Αποτέλεσμα εικόνας για Τεσσαρακοστή στις «κατ οίκον» Εκκλησίες μας

Aρχιμ. Ιάκωβος Κανάκης, Πρωτοσύγκελλος Ι.Μ. Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως
Η παρουσία του νέου ιού έχει αλλάξει την καθημερινότητά μας. Ήρθε ξαφνικά και γρήγορα και θα μας απασχολήσει είναι το πιθανότερο για αρκετό καιρό. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε κάτι που δεν φαίνεται φαίνονται όμως τα αποτελέσματά του και είναι τραγικά. 
Έχουμε απώλειες ανθρώπων. Στην γειτονική Ιταλία είναι σαν να έχουν κάθε μέρα απώλεια ενός χωριού. Περίπου ανά μισή ώρα έχουν κηδεία και πολλές φορές ο αποτεφρωτήρας δεν σταματάει ούτε στιγμή. Τα μέτρα που εξαγγέλλονται στοχεύουν να προλάβουμε και στην χώρα μας μια τέτοια κατάσταση.
Χρειάζεται να πειθαρχήσουμε, είναι αναγκαίο αυτό. Η οικονομική ζημία είναι δεδομένη και αφορά σε όλον τον πλανήτη μας, πόσο μάλλον στην χώρα μας που προσπαθεί να ορθοποδήσει. Ωστόσο πρέπει να ακολουθήσουμε κανόνες και οδηγίες για να ξεπεραστεί η δυσκολία.Όμως ο νέος ιός αρχίζει και αποκαλύπτει και άλλα πράγματα. Καταρχήν δείχνει ότι ο άνθρωπος τελικά δεν είναι τόσο δυνατός. Αντίθετα, είναι « μικρός» , πεπερασμένος. Και οι επιστήμες οι οποίες μας έχουν δώσει τόσα πολλά και καλά είναι και αυτές « μικρές». Εξ αυτών η ιατρική που έχει όντως προοδεύσει τόσο πολύ, αναζητά εδώ και καιρό το εμβόλιο και την θεραπεία. Όμως και αυτήψάχνει…οι ειδικοί δεν είναι «θεοί». Έχει και αυτή τα όριά της.Το άλλο που έκανε ο νέος θανατηφόρος ιός είναι ότι φανέρωσε μια κοινωνική ισοτιμία. Και ο πλούσιος και ο φτωχός και ο νεώτερος και ο μεγαλύτερος στην ηλικία πρέπει να παραμείνει έγκλειστος στο σπίτι του. Γίναμε όλοι ίσοι έναντι τουκινδύνου. Περιμένουμε στην ίδια σειρά σε φαρμακεία και καταστήματα τροφίμων. Όλοι με μάσκες, γάντια, αντισηπτικά. Ίσοι έναντι των άλλων. Δοκιμάζεται η ίδια μας η ύπαρξη. Ανασφάλεια, θυσιαστικότητα ή ατομισμός, αλληλεγγύη. Πλέον όχι ως θεωρία αλλά ως πραγματικότητα στον καθημερινό μας βίο. Επίσης, βρήκαμε ελεύθερο χρόνο, τον οποίο πολλοί δεν βρίσκαμε ποτέ. Είναι τελικά αυτό που περνάμε ένα μεγάλο και δύσκολο « διαγώνισμα» για όλους εμάς τους « μαθητές» της ζωής.

Ο ιός κρατά τις οικογένειες μαζί στο ίδιο σπίτι. Είχε να γίνει πολύ καιρό αυτό. Ο καθένας με το πρόγραμμά του, τις υποχρεώσεις του, πολύ σπάνια γινόταν να υπάρξει η οικογένεια ολόκληρη στο σπίτι. Έγινε τώρα, όμως βίαια και πλέον αναμετράτε με τα συγγενικά του πρόσωπα ο καθένας κατά πόσο μπορεί να αντέξει αυτήν την συνύπαρξη αφενός και αφετέρου για πόσο διάστημα. Εδώ θα χρειαστεί μεγάλη υπομονή, ή καλύτερα υπομονές! Ας το δούμε όμως θετικά, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε πράγματα μαζί, είχε λείψει αυτό άλλωστε σε πολλούς. Όμως και μόνοι μας άν είμαστε να χαρούμε την μοναξιά μας. Να την κάνουμε δημιουργική, ευχάριστη. Υπάρχουν τόσα ωραία βιβλία που είχαμε κάπου σκονισμένα στην βιβλιοθήκη. Ήρθε η ώρα να τα κατεβάσουμε και να τα ανοίξουμε. Είναι έτοιμα πολλά από αυτά να μας μεταδώσουν από την συσσωρευμένη σοφία τους. Επίσης, να ξεκουραστούμε. Αυτό δεν έλεγαν με παράπονο πολλοί, ότι είναι υπερβολικά κουρασμένοι. Ας χαρούν λίγη ξεκούραση τώρα. Ακόμα, να προσευχηθούμε. Είναι Τεσσαρακοστή και οι Εκκλησίες είναι μεν ανοιχτές αλλά, με πόνο το λέμε, δεν τελούνται οι ακολουθίες. Ας κάνουμε το σπίτι μας «κατ’ οίκον» Εκκλησία, όπως τότε στα πρωτοχριστιανικά χρόνια. Να καίει το κανδήλι, ας προσφέρουμε λιβάνι. Όπως ανεβαίνει ο καπνός από το λιβάνι ψηλά, έτσι να γίνει και με την προσευχή μας, αυτό να λέμε. Να μελετάμε συστηματικά την Αγία Γραφή, τους βίους των αγίων. Ας διαβάζουμε τους «Χαιρετισμούς» μπροστά στο εικόνισμα της Παναγίας. Ας επιθυμούμε την Θεία Κοινωνία έστω και ας μην μπορούμε προς το παρόν να μετέχουμε σ’ Αυτήν. Ας επικοινωνήσουμε με ανθρώπους που πιθανόν είχαμε κάποιες διαφορές και είχαμε πικραθεί. Μπορεί και να μας μισούν ή έτσι νομίζουμε, εμείς ας προσευχόμαστε γι’ αυτούς.Να προσευχόμαστε καρδιακά για γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό των θεραπευτηρίων μας, πού δίνουν την δική τους μάχη στην πρώτη γραμμή. Όπως και για τους στρατιώτες πού βρίσκονται στα σύνορά της πατρίδας μας. Και για τους μετανάστες ας διευρύνουμε την προσευχή μας, που βρίσκονται μετέωροι σε ξένο τόπο. Για τα παιδιά που δίνουν Πανελλήνιες εξετάσεις και έχουν αγωνία ή και για τους φοιτητές, που φοβούνται μην χάσουν το εξάμηνο στα Πανεπιστήμια τους. Έχουμε πολλούς και για πολλά πού μπορούμε να προσευχηθούμε.

Θα τελειώσω τις λίγες σκέψεις, με το μήνυμα κάποιας νεαρής κοπέλας που έστειλε μόλις σήμερα: « Θέλω πάτερ να εξομολογηθώ κάτι που συνειδητοποίησα σήμερα με πόνο και μεγάλη απογοήτευση. Ντρέπομαι που τόσα χρόνια δεν πήγαινα τόσο συχνά στην Εκκλησία. Πάντα έβρισκα δικαιολογίες ότι να Πάσχα έρχεται θα πάμε…κ.τ.λ. Τώρα συνειδητοποιώ πόσο απαραίτητα, όμορφα και απόλυτα συνδεδεμένα με την καθημερινότητά μας είναι η Εκκλησία και τα Μυστήριά της. Οι μυρωδιές και οι ήχοι από τους ψαλμούς…Στέλνω αυτό το μήνυμα όχι γιατί το βλέπω αυτό που ζω ως ενοχή, αλλά γιατί αυτό νιώθω δυνατά μέσα μου και θα ήθελα να το μοιραστώ με όλον τον κόσμο…». Θα κάνουμε όλοι μας λίγη υπομονή, θα παραμείνουμε προσεκτικά στα σπίτια μας και κάποια στιγμή όλο αυτό θα φύγει και θα ξαναγίνουμε όπως πριν. Ίσως καλύτερα από πριν αν έχουμε λάβει το μεγάλο δίδαγμα για την ζωή και την ύπαρξή μας. Καλή υπόλοιπη Τεσσαρακοστή στις «κατ οίκον» Εκκλησίες μας. Προσευχόμαστε για εσάς και εσείς παρακαλούμε για εμάς!

«Γιατί να πηγαίνουμε κάθε Κυριακή στην εκκλησία»;;;

Αποτέλεσμα εικόνας για «Γιατί να πηγαίνουμε κάθε Κυριακή στην εκκλησία»

«Η λειτουργία της Κυριακής, είναι η καλύτερη θεραπεία για τις αμέτρητες καταθλίψεις και τις λύπες που ζουν στην «γκρίζα καθημερινότητα». Αυτό είναι ένα λαμπερό ουράνιο τόξο της διαθήκης του Θεού μέσα στην ομίχλη της γενικής αναστάτωσης.» 

«Γιατί να πηγαίνουμε κάθε Κυριακή στην εκκλησία;»Στον ιερέα συχνά, κάνουν αυτήν την ερώτηση, πού αναφέρεται στον τίτλο, και αρχίζουν να δικαιολογούνται.
-Πρέπει να χορτάσουμε ύπνο, να περάσουμε χρόνο με την οικογένεια,
να κάνουμε δουλειές στο σπίτι, κι εδώ πρέπει να σηκωθώ και να πάω στην εκκλησία. Για ποιό λόγο; Η απαίτηση αυτή δεν έχει εφευρεθεί από τούς ανθρώπους, αλλά έχει δοθεί από τις Δέκα Εντολές: «εξ ημέρας εργάζου και κάμνε πάντα τα έργα σου’ η ήμερα όμως η εβδόμη είναι σάββατον Κυρίου του Θεού σου» (Εξ. 20, 8)… Στην Καινή Διαθήκη, μια μεγάλη γιορτή έγινε η Κυριακή, γιατί ο Χριστός, αναστήθηκε από τούς νεκρούς, άγιασε αυτή την ήμερα. Σύμφωνα με τούς κανόνες της Εκκλησίας ο παραβάτης της εντολής αυτής υπόκειται σέ αφορισμό (80ος κανόνας ΣΤ’ Οικουμενικής Συνόδου). Είναι απίθανο ο Δημιουργός να μας έδινε παράλογες εντολές, και οι κανόνες της Εκκλησίας δεν είναι γραμμένες για να παιδεύουν τούς ανθρώπους. Ποιό είναι τελικά το νόημα αυτής της εντολής;

Επειδή ο θεός είναι η αγάπη και η πηγή της αγάπης και όποιος μένει εις αυτήν την αγάπη και την ασκεί διά των έργων, μένει εν τω Θεώ και ο Θεός μένει εν αύτώ», σύμφωνα με τα λόγια του ευαγγελιστή Ιωάννη (Α’ Ίω. 4, 16), και το να εισέλθεις σέ επικοινωνία μαζί Του είναι δυνατόν μόνο μέσα από την αγάπη…. Αν εμείς αγαπάμε έναν άνθρωπο, τότε δεν επιδιώκουμε να συναντιόμαστε πιο συχνά μαζί του; Είναι δυνατόν να φανταστεί κανείς ότι οι ερωτευμένοι αποφεύγουν να συναντήση ο ένας τον άλλο; Ναι, μπορείς να μιλήσεις κι από το τηλέφωνο, αλλά είναι καλύτερα να μιλάς προσωπικά. Έτσι και ο άνθρωπος πού αγαπά τον Θεό, επιδιώκει να Τον συναντά… Αφού, στο ναό του Θεού είναι συνεχώς στραμμένα τα μάτια του Κυρίου.

Εδώ Εκείνος μας ξαναγεννά μέσα από το βάπτισμα.

Γι’ αυτό η εκκλησία είναι η μικρή ουράνια πατρίδα μας. Εδώ ο Θεός συγχωρεί τις αμαρτίες μας στο μυστήριο της Εξομολογήσεως. Εδώ δίνει τον Εαυτό Του σέ μας μέσα από την Θεία Κοινωνία. Είναι δυνατόν κάπου άλλου να μπορείτε να βρείτε αυτές τις πηγές της αιώνιας ζωής; Στο ναό, ο Κύριος, όχι μόνο μας προστατεύει και μας δίνει δύναμη, αλλά και μας διδάσκει επίσης. Αφού όλη η λειτουργία είναι ένα πραγματικό σχολείο της αγάπης του Θεού… Η λειτουργία της Κυριακής, είναι η καλύτερη θεραπεία για τις αμέτρητες καταθλίψεις και τις λύπες πού ζουν στην «γκρίζα καθημερινότητα». Αυτό είναι ένα λαμπερό ουράνιο τόξο της διαθήκης του Θεού μέσα στην ομίχλη της γενικής αναστάτωσης.

ΔΙΑΚΟΝΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΒ
ΝΑ ΛΑΜΠΕΙΣ ΣΑΝ ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ - \ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑ ΙΕΡΕΩΣ ΔΑΝΙΗΛ ΣΙΣΟΕΒ +2009
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ

Άγιος Λουκάς ο Ανδριανουπολίτης (23 Μαρτίου)

Αποτέλεσμα εικόνας για Άγιος Λουκάς ο Ανδριανουπολίτης

Ιερά Λείψανα:
Μέρος των Ιερών Λειψάνων του Αγίου βρίσκονται στην Ιερά Μονή Σταυρονικήτα Αγίου Όρους.

Βιογραφία:
Ο Άγιος Λουκάς, γεννήθηκε από τον Αθανάσιο και τη Δομνίτσα στην Αδριανούπολη της Θράκης. Σε ηλικία έξι χρονών έμεινε ορφανός από πατέρα και η μητέρα του τον παρέδωσε σ' έναν Ζαγοραΐο πραγματευτή, με τον όποιο εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη.

Όταν ήταν 13 χρονών ο Λουκάς, φιλονίκησε μ' ένα τουρκόπουλο έξω από το σπίτι του κυρίου του και το έδειρε. Αυτό το είδαν οι εκεί παρευρισκόμενοι Τούρκοι και όρμησαν με θυμό εναντίον του Χριστιανόπουλου. Ο Λουκάς για ν' αποφύγει την τιμωρία είπε στους Τούρκους: «Αφήστε με και 'γώ θα τουρκέψω». Τότε καταλάγιασε ο θυμός των Τούρκων και τον πήγαν σ' ένα ευγενή Τούρκο, που πέτυχε τον εξισλαμισμό του.

Ελεγχόμενος όμως από τη συνείδηση του, ο Λουκάς ζήτησε τη βοήθεια του κυρίου του από τη Ζαγορά, ο όποιος και προσπάθησε να τον απελευθερώσει με την επέμβαση της Ρωσικής Πρεσβείας. Αλλά η Ρωσική Πρεσβεία, για ν' αποφύγει τυχόν ανωμαλίες, είπε ότι θα δεχόταν τον Λουκά μόνο αν αυτός διέφευγε από το σπίτι του Τούρκου αφέντη του. Πράγματι μετά από λίγες ήμερες ο Λουκάς κατόρθωσε και απόδρασε από το σπίτι του αφέντη του και αφού, επιβιβάστηκε σε πλοίο πήγε στη Σμύρνη, και από 'κεί στη Θήρα. Εκεί με τη συμβουλή ενός πνευματικού ήλθε στο Άγιο Όρος, όπου παρέμεινε αρκετά. Εκεί αφού γύρισε διάφορες Σκήτες και Μονές, τελικά έκάρη μοναχός στη Μονή Σταυρονικήτα. Τον κατέλαβε όμως ό πόθος του μαρτυρίου και αναχώρησε για τη Μυτιλήνη κατά τον Μάρτιο του 1802 μ.Χ.

Λόγω κάποιου γεγονότος, η Μυτιλήνη εκείνη την εποχή βρισκόταν σε μεγάλη αναταραχή. Ο Λουκάς, με τις ευχές των Πατέρων του Αγίου Όρους, παρουσιάστηκε στον κριτή της πόλης και ομολόγησε με θάρρος τον Χριστό. Παρά τις κολακείες και τους φοβερισμούς των Τούρκων, ο Θρακιώτης μάρτυρας παρέμεινε αμετακίνητος στην πίστη και την απόφαση του να μαρτυρήσει. Οδηγούμενος προς τον Ναζήρη, στο δρόμο συνάντησε τον Μητροπολίτη Μυτιλήνης, που τον πήγαιναν στο κριτήριο, έσκυψε του φίλησε το χέρι και ζήτησε τις προσευχές του. Για την ενέργεια του αυτή, οι συνοδοί Τούρκοι τον έδειραν ανελέητα.

Μπροστά στον Ναζήρη, ο Λουκάς με ευτολμία κήρυξε τον Χριστό και κατηγόρησε τη μουσουλμανική θρησκεία. Μετά από τριήμερη προθεσμία, που εξέπνευσε χωρίς αποτέλεσμα για τους Τούρκους, ο Ναζήρης εξέδωσε καταδικαστική απόφαση. Έτσι στις 23 Μαρτίου 1802 μ.Χ., ο Λουκάς άπαγχονίστηκε στη Μυτιλήνη και έλαβε το ένδοξο στεφάνι του μαρτυρίου. Το Άγιο λείψανο του παρέμεινε για τρεις μέρες στην αγχόνη, κατόπιν το έριξαν στη θάλασσα.

Ἀπολυτίκιον
Ήχος δ'.
Ασκητικώς προγυμνασθείς εν τω Άθω, τας νοητάς των δυσμενών παρατάξεις, την πανοπλίαν ώλεσας παμμάκαρ του Σταυρού, αύθις δε προς άθλησιν, ανδρικώς απεδύσω, κτείνας τους της πίστεως, αισθητούς πολεμίους, Οσιομάρτυς ξίφει νοητώ, διό εστέφθης, Λουκά διττοίς στέμμασι.

Σάββατο 21 Μαρτίου 2020

Γιατί ανάβουμε το καντήλι;

Αποτέλεσμα εικόνας για Γιατί ανάβουμε το καντήλι;
Άγιος Νικόλαος επίσκοπος Αχρίδος
Πρώτον. Γιατί η πίστη μας είναι φως. Ο Χριστός είπε: «Εγώ ειμί το φως του κόσμου». Το φως της κανδήλας μας θυμίζει το φως, με το οποίο ο Χριστός καταυγάζει τις ψυχές μας
καντήλι
Δεύτερον. Για να μας θυμίζει, ότι και η ζωή μας πρέπει να είναι φωτεινή σαν των αγίων, δηλαδή των ανθρώπων, που ο Απόστολος Παύλος τους ονομάζει «τέκνα φωτός».

Τρίτον. Για να είναι έλεγχος στα σκοτεινά μας έργα και στις κακές μας ενθυμήσεις και επιθυμίες. Και έτσι να τα επαναφέρει όλα στο δρόμο του φωτός του αγίου Ευαγγελίου. Για να λάμψει «το φως ημών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως είδωσιν ημών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα ημών τον εν τοις ουρανοίς».

Τέταρτον. Είναι μια μικρή δική μας θυσία, σημείο και δείγμα της ευγνωμοσύνης και της αγάπης, που οφείλουμε στο Θεό για τη μεγάλη θυσία που έκανε για μας. Με αυτήν και με την προσευχή μας, τον ευχαριστούμε για τη ζωή, για τη σωτηρία και για όλα όσα μας χαρίζει η θεϊκή και άπειρη αγάπη του.

Πέμπτον. Για να είναι φόβητρο στις δυνάμεις του σκότους, που μας επιτίθενται με ιδιαίτερη πονηρία πριν και κατά την ώρα της προσευχής και θέλουν να απομακρύνουν τη σκέψη μας από το Θεό. Οι δαίμονες αγαπούν το σκοτάδι και τρέμουν το φως: Και του Χριστού κι εκείνων που αγαπούν τον Χριστό.

Έκτον. Για να μας παρακινεί σε αυτοθυσία. Όπως δηλαδή με το λάδι καίγεται στο καντήλι το φυτίλι, έτσι και το δικό μας θέλημα να καίγεται με τη φλόγα της αγάπης για τον Χριστό και να υποτάσσεται πάντοτε στο θέλημα του Θεού.

Έβδομον. Για να μάθουμε ότι: Όπως δεν ανάβει το καντήλι χωρίς τα δικά μας χέρια, έτσι και το εσωτερικό καντήλι της καρδιάς μας δεν ανάβει χωρίς τα χέρια του Θεού. Οι κόποι των αρετών μας είναι η καύσιμη ύλη (το φυτίλι και το λάδι}, που για να ανάψουν και να φωτίσουν χρειάζονται το «πυρ» του Αγίου Πνεύματος.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Επίσκοπος Αχρίδος
Από το βιβλίο: "Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς. Επιστολές"
Ι. Μητροπόλεως Νικοπόλεως

Πότε προσφέρουμε πρόσφορο και πότε κόλλυβα σαν μνημόσυνο;

Αποτέλεσμα εικόνας για Πότε προσφέρουμε πρόσφορο και πότε κόλλυβα σαν μνημόσυνο;

Το πρόσφορο προσφέρουν οι Χριστιανοί δια την τέλεσιν της θείας Λειτουργίας. Είναι η αντιπροσφορά μας στον Κύριον, για τις δικές του πολλές και ιδιαίτερες δωρεές. Μάλιστα η εκ σίτου προσφορά μας έχει και αυτόν τον συμβολισμό· Όπως οι κόκκοι του σίτου αλέσθηκαν και έγιναν όλοι μαζί αλεύρι, με το οποίον έπειτα εζυμώθηκε η προσφορά, έτσι και ένας - ένας όλοι εμείς οι Χριστιανοί συγκεντρωμένοι κατά την θείαν Λειτουργίαν, κοινωνούντες του Σώματος και Αίματος του Χριστού γινώμεθα ένα μαζί του. Κανονικά κάθε φορά που εκκλησιαζόμαστε, πάμε και την προσφορά μας, την οποίαν καλόν είναι να κάνουμε εμείς μόνοι μας, στο σπίτι μας με ανάλογη προετοιμασία και προσευχές, ανεξάρτητα αν θα κάνης ή όχι μνημόσυνο. Κατά την θείαν Λειτουργίαν είναι παρούσα ολόκληρη η Εκκλησία.
Δηλαδή η στρατευομένη (=εμείς οι ζώντες οι περιλειπόμενοι) και η θριαμβεύουσα (οι κεκοιμημένοι). Γι' αυτό με την λειτουργιά μας δίνουμε να διαβασθούν ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων.

Στα Μνημόσυνα (τρίμερα, εννιάμερα, σαράντα, χρόνια, τρίχρονα κ.λ.π.) πάμε την προσφορά μας, για να τελεσθή η θεία Λειτουργία και να μνημονευθή το όνομα του πεθαμένου μας, αλλά κάνουμε και κόλλυβα με σιτάρι, δια να μας υπενθυμίζωνται οι λόγοι του Κυρίου· "Εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη, αυτός μόνος μένει· Εάν δε αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει" (Ιωάννου ΙΒ 24). Διάβασε και το χωρίον Α Κορινθίους ΙΕ 35-58.

Συγχρόνως όμως η προσφορά των κολλύβων κατά τα μνημόσυνα είναι έκφρασις αγάπης και προσφοράς προς τους πτωχούς υπέρ αναπαύσεως των κεκοιμημένων, ασχέτως αν σήμερα λίγοι τα τρώμε. Θυμάμαι, όταν ήμουνα παιδί, τα ψυχοσάββατα μας πήγαινε ο Δάσκαλος στην Εκκλησία, μας έβαζε στην σειρά και οι γυναίκες περνούσαν και μας έδιναν κόλλυβα και "τσουρουλάκια" και πεινασμένα εμείς συγχωράγαμε μέσα από την ψυχή μας τους πεθαμένους.

Αυτή η διδασκαλία της Εκκλησίας μας και η καλή συνήθεια διατηρείται σήμερα στην Ηλεία με τις χρηματικές προσφορές των συγγενών των κεκοιμημένων υπέρ ευαγών σκοπών της Μητροπόλεώς μας, προσφοράς γευμάτων εις τα Γηροκομεία μας κ.λ.π. Διάβασε και την Ευαγγελική περικοπή· Ματθαίου ΚΕ 31-46.

Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως: Τι γιορτάζουμε;Ποιο είναι το νόημα αυτής της ημέρας;

Αποτέλεσμα εικόνας για Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως: Τι γιορτάζουμε;Ποιο είναι το νόημα αυτής της ημέρας;

Τρίτη Κυριακή των Νηστειών. Ονομάζεται Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως και εορτάζεται έκαστο έτος 28 ημέρες πριν το Πάσχα.
Ονομάζεται Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως γιατί στην αγρυπνία ή στον Όρθρο αυτής της μέρας, μετά από τη μεγάλη Δοξολογία, ο Σταυρός μεταφέρεται σε μια σεμνή πομπή στο κέντρο του ναού και παραμένει εκεί όλη την υπόλοιπη εβδομάδα οπότε στο τέλος κάθε ακολουθίας γίνεται προσκύνηση του Σταυρού.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το θέμα του Σταυρού, που κυριαρχεί στην υμνολογία αυτής της Κυριακής, παρουσιάζεται όχι μέσα στο πλαίσιο του πόνου, αλλά της νίκης και της χαράς. Ακόμα δε περισσότερο οι Ειρμοί του Κανόνα της Κυριακής είναι παρμένει από την πασχαλινή ακολουθία,«Αναστάσεως ημέρα», και ο Κανόνας είναι παράφραση του αναστάσιμου Κανόνα (Σταυροαναστάσιμος Κανόνας).
Ποιό, όμως, είναι το νόημα όλων αυτών; Βρισκόμαστε στη μέση της Μεγάλης Σαρακοστής. Από τη μια πλευρά η φυσική και πνευματική προσπάθεια, αν είναι συστηματική και συνεχής, αρχίζει να μας γίνεται αισθητή, το φόρτωμα να γίνεται πιο βαρύ, η κόπωση πιο φανερή.Έχουμε ανάγκη από βοήθεια και ενθάρρυνση. Από την άλλη πλευρά, αφού αντέξουμε αυτή την κόπωση και έχουμε αναρριχηθεί στο βουνό μέχρι αυτό το σημείο, αρχίζουμε να βλέπουμε το τέλος της πορείας μας και η ακτινοβολία του Πάσχα γίνεται πιο έντονη.
Η Σαρακοστή είναι η σταύρωσητου εαυτού μας, είναι η εμπειρία – περιορισμένη βέβαια – που αποκομίζουμε από την εντολή τουΧριστού που ακούγεται στο ευαγγελικό ανάγνωσμα αυτής της Κυριακής: «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι» (Μάρκ. 8,34). Αλλά δεν μπορούμε να σηκώσουμε το σταυρό μας και ν΄ ακολουθήσουμε το Χριστό αν δεν ατενίζουμε το Σταυρό που Εκείνος σήκωσε για να μας σώσει. Ο δικός Του Σταυρός, όχι ο δικός μας,είναι εκείνος που μας σώζει. Ο δικός Του Σταυρός είναι εκείνος που δίνει νόημα αλλά και δύναμη στους άλλους. Αυτό μας εξηγεί το συναξάρι της Κυριακής αυτής:
«Τη αυτή ημέρα Κυριακή τρίτη των Νηστειών, την προσκύνησιν εορτάζομεν του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού». Επειδή στη διάρκεια της νηστείας των σαράντα ημερών, κατά κάποιο τρόπο, και μείς σταυρωνόμαστε, νεκρωνόμαστε από τα πάθη, έχουμε την πίκρα της ακηδίας και της πτώσης, γι΄ αυτό υψώνεται ο τίμιος και ζωοποιός Σταυρός, για αναψυχή και υποστήριξή μας· μας θυμίζει τα πάθη του Κυρίου Ιησού Χριστού και μας παρηγορεί… Είμαστε σαν τους οδοιπόρους σε δύσκολο και μακρινό δρόμο που κατάκοποι, αν βρούν κάποιο ευσκιόφυλλο δένδρο κάθονται για λίγο ν΄αναπαυθούν και ανανεωμένοι συνεχίζουν το δρόμο τους. Έτσι και τώρα τον καιρό της νηστείας και στο δύσκολο ταξίδι της προσπάθειας, ο ζωηφόρος Σταυρός φυτεύτηκε στο μέσον του δρόμου από τους αγίους Πατέρες για να μας δώσει άνεση και αναψυχή, για να μας ενθαρρύνει στην υπόλοιπη προσπάθειά μας.
Ή, για να δώσουμε και ένα άλλο παράδειγμα: όταν έρχεται ένας βασιλιάς, πριν απ’ αυτόν πορεύονται τα διακριτικά του γνωρίσματα, τα σκήπτρα, τα σύμβολα του και ύστερα εμφανίζεται ο ίδιος χαρούμενος για τη νίκη και μαζί του χαίρονται και όλοι οι υπήκοοί του· έτσι και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, που σε λίγο θα μας δείξει τη νίκη Του κατά του θανάτου Του και θα εμφανιστεί μετά δόξης την ημέρα της αναστάσεως, μας στέλνει πρώτα το σκήπτρο Του, τη βασιλική σημαία, το ζωοποιό Σταυρό ώστε να μας προετοιμάσει να δεχτούμε και τον ίδιο τον Βασιλιά και να Τον δοξάσουμε για τη νίκη…
Με το ζωοποιό Σταυρό γλυκαίνει την πικρία που νοιώθουμε από τη νηστεία, μας ενισχύει στην πορεία μας στην έρημο έως ότου φτάσουμε στην πνευματική Ιερουσαλήμ με την ανάστασή Του… Επειδή ο Σταυρός λέγεται Ξύλον Ζωής και είναι εκείνο το ξύλο που φυτεύτηκε στον Παράδεισο,γι΄ αυτό και οι θείοι Πατέρες τοποθέτησαν τούτο στο μέσον της Σαρακοστής, για να μας θυμίζει του Αδάμ της ευδαιμονία και την πτώση του από αυτή· να μας θυμίζει ακόμα ότι με τη συμμετοχή μαςστο παρόν Ξύλο δεν πεθαίνουμε πια αλλά ζωογονούμαστε».

Απόστολος Κυριακής 22 Μαρτίου 2020 (Της Σταυροπροσκυνήσεως) με μετάφραση

Αποτέλεσμα εικόνας για αποστολος σταυροπροσκυνησεως

(῾Εβρ. δ´ 14 – ε´ 6) 
Αδελφοί, ἔχοντες ἀρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, ᾿Ιησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας. Οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν, πεπειρασμένον δὲ κατὰ πάντα καθ᾿ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας. Προσερχώμεθα οὖν μετὰ παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν.
Πᾶς γὰρ ἀρχιερεὺς ἐξ ἀνθρώπων λαμβανόμενος ὑπὲρ ἀνθρώπων καθίσταται τὰ πρὸς τὸν Θεόν, ἵνα προσφέρῃ δῶρά τε καὶ θυσίας ὑπὲρ ἁμαρτιῶν, μετριοπαθεῖν δυνάμενος τοῖς ἀγνοοῦσι καὶ πλανωμένοις, ἐπεὶ καὶ αὐτὸς περίκειται ἀσθένειαν· καὶ διὰ ταύτην ὀφείλει, καθὼς περὶ τοῦ λαοῦ, οὕτω καὶ περὶ ἑαυτοῦ προσφέρειν ὑπὲρ ἁμαρτιῶν. Καὶ οὐχ ἑαυτῷ τις λαμβάνει τὴν τιμήν, ἀλλὰ καλούμενος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, καθάπερ καὶ ᾿Ααρών. Οὕτω καὶ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτὸν ἐδόξασε γενηθῆναι ἀρχιερέα, ἀλλ᾿ ὁ λαλήσας πρὸς αὐτόν· «Υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε»· καθὼς καὶ ἐν ἑτέρῳ λέγει· «Σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ».

Απόδοση σε απλή γλώσσα
Αδελφοί, ἔχουμε μέγαν ἀρχιερέα, τὸν ᾿Ιησοῦ, τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔφτασε ὣς τὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ. Δὲν ἔχουμε ἀρχιερέα ποὺ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ συμμεριστεῖ τὶς ἀδυναμίες μας. ᾿Αντίθετα, ἔχει δοκιμαστεῖ σὲ ὅλα, ἐπειδὴ ἔγινε ἄνθρωπος σὰν κι ἐμᾶς, χωρὶς ὅμως νὰ ἁμαρτήσει. ῍Ας πλησιάσουμε, λοιπόν, μὲ θάρρος τὸν θρόνο τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μᾶς σπλαχνιστεῖ καὶ νὰ μᾶς δωρίσει τὴ χάρη του, τὴν ὥρα ποὺ τὴ χρειαζόμαστε.
Κάθε ἀρχιερέας ποὺ προέρχεται ἀπὸ ἀνθρώπους ἐγκαθίσταται γιὰ νὰ ὑπηρετεῖ τὸν Θεὸ γιὰ χάρη τους καὶ γιὰ νὰ προσφέρει δῶρα καὶ θυσίες γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους. Εἶναι σὲ θέση νὰ δείχνει ἀνοχὴ σ’ ὅσους ζοῦν στὴν ἄγνοια καὶ στὴν πλάνη, ἀφοῦ κι ὁ ἴδιος ἔχει ἀνθρώπινες ἀδυναμίες. ᾿Εξαιτίας τους εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ προσφέρει, ὅπως γιὰ τὸν λαό, ἔτσι καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό του, θυσίες γιὰ τὴ συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν. ᾿Επίσης, κανένας δὲν παίρνει μόνος του αὐτὴ τὴν τιμή, ἀλλὰ ὅταν τὸν καλέσει ὁ Θεός, ὅπως ἀκριβῶς κάλεσε τὸν ᾿Ααρών. ῎Ετσι κι ὁ Χριστός, δὲν τίμησε ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτό του μὲ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀρχιερέα, ἀλλὰ τοῦ τὸ ἔδωσε ἐκεῖνος ποὺ τοῦ εἶπε· ᾿Εσὺ εἶσαι ὁ Υἱός μου, ἐγὼ σήμερα σὲ γέννησα. Σ’ ἕνα ἄλλο σημεῖο ἡ Γραφὴ λέει· ᾿Εσὺ εἶσαι ἱερέας γιὰ πάντα ὅπως ὁ Μελχισεδέκ.

Ευαγγέλιο Κυριακής 22 Μαρτίου 2020 (Της Σταυροπροσκυνήσεως) με μετάφραση

Αποτέλεσμα εικόνας για ευαγγελιο σταυροπροσκυνησεως

(Μαρκ. η´ 34 – θ´ 1) 
Εἶπεν ὁ Κύριος· ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶἀκολουθείτω μοι. ῞Ος γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν.
Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ῎Η τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; ῞Ος γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶἁμαρτωλῷ, καὶὁ υἱὸς τοῦἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων.
Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.

 Απόδοση σε απλή γλώσσα
Εἶπε ὁ Κύριος «῞Οποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθήσει, ἂς ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του, ἂς σηκώσει τὸν σταυρό του κι ἂς μὲ ἀκολουθεῖ. Γιατὶὅποιος θέλει νὰ σώσει τὴ ζωή του θὰ τὴ χάσει· ὅποιος ὅμως χάσει τὴ ζωή του ἐξαιτίας μου καὶἐξαιτίας τοῦ εὐαγγελίου, αὐτὸς θὰ τὴ σώσει. Τί θὰ ὠφεληθεῖὁἄνθρωπος, ἂν κερδίσει ὁλόκληρο τὸν κόσμο ἀλλὰ χάσει τὴ ζωή του; Τί μπορεῖ νὰ δώσει ὁ ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα γιὰ τὴ ζωή του; ῞Οποιος, ζώντας μέσα σ’ αὐτὴ τὴ γενιὰ τὴν ἄπιστη κι ἁμαρτωλή, ντραπεῖ γιὰ μένα καὶ γιὰ τὴ διδασκαλία μου, θὰ ντραπεῖ γι’ αὐτὸν καὶὁ Υἱὸς τοῦ᾿Ανθρώπου, ὅταν ἔρθει μὲ ὅλη τὴ λαμπρότητα τοῦ Πατέρα του, μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους».
Τοὺς ἔλεγε ἀκόμη ὁ᾿Ιησοῦς· «Σᾶς βεβαιώνω πὼς ὑπάρχουν μερικοὶ ἀνάμεσα σ’ αὐτοὺς ποὺ βρίσκονται ἐδῶ, οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ γευτοῦν τὸν θάνατο, πρὶν δοῦν νὰἔρχεται δυναμικὰἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ».

.

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2020

"Λέω στη Θεία Λειτουργία «πίετε εξ αυτού πάντες» και προσέρχονται στη Θεία Κοινωνία ελάχιστοι. Μεγάλος πόνος ..."

Αποτέλεσμα εικόνας για Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης:

Μαρτυρία Γεωργίου Παπαζάχου:
Βρέθηκα τελευταία σε μια κεντρική εκκλησία των Αθηνών και έζησα βαθύ πόνο. Την ώρα πού κοινωνούσαν οι Αρχιερείς και οι ιερείς, γύρω μου είχαν στηθεί «πηγαδάκια» -και όχι από ανθρώπους χωρίς παιδεία.

Δέκα βήματα από το Άγιο Ποτήριο, και οι «τρελές αγελάδες» με το «ουράνιο των Βαλκανίων» εκάλυπταν την παρουσία του Κυρίου .Ή θλιβερή αυτή σκηνή έφερε στη μνήμη μου μια συζήτηση με τον γέροντα Πορφύριο πριν από πολλά χρόνια.
Θα προσπαθήσω να μεταφέρω μερικά κεντρικά νοήματα από εκείνα πού μου έλεγε και έμειναν ζωηρά στη μνήμη μου.Ήταν και εκείνος στενοχωρημένος, γιατί οι πιστοί έχουν απαιτήσεις -και δικαίως-από τον ιερέα, να είναι προσευχόμενος στο άγιο βήμα. αλλά οι ίδιοι πολλές φορές με τη στάση τους δεν τον βοηθούν.

Εγώ, έλεγε, τους θυμιάζω και εκείνοι δεν υποκλίνονται. Λέω «στώμεν καλώς» και αυτοί κάθονται. Τους ευλογώ και εκείνοι κουβεντιάζουν. Και το τραγικότερο: λέω «πίετε εξ αυτού πάντες» και προσέρχονται στη Θεία Κοινωνία ελάχιστοι. Μεγάλος πόνος για τον ιερέα.

Ρώτησα: Πρέπει, γέροντα, να κοινω­νούν όλοι;

– Βρε, δεν το λέω εγώ. Το λέει ό Κύριος. «Πάντες»! Μήπως έχει καμιά άλλη έννοια ή λέξη και δεν την ξέρω; Και παρακάτω ή ευχή λέει: «καί δι’ ημών παντί τω λαώ». Φυσικά, όσοι δεν έχουν κωλύματα. Οι άλλοι πρέπει να πάρουν προηγουμένως άφεση πνευματικού. Αλλιώς, χωρίς Θεία Κοινωνία, χωρίς Χριστό. πώς θα βγεις μέσα στην καθημερινότητα; Ήρθες στην εκκλησία και έχασες το σπουδαιότερο, το Δώρο, το πάν. Έμεινες με το αντίδωρο. Ξέρεις, βρε Γιωργάκη, τί είναι το «το Άγιο Θυσιαστήριο; Ό,τι πολυτιμότερο επί της γής. Οί βασιλικοί θρόνοι, οι προεδρικοί θώκοι, οι ακαδημαϊκές έδρες έχουν μικρή αξία. Ή Αγία Τράπεζα είναι ή φλεγόμενη βάτος. Εδώ κατεβαίνει ό Χριστός, το άγιο Πνεϋμα παρόν, οί άγγελοι τριγύρω.Φοβερό θέαμα.Εγώ πολλές φορές φοβόμουνα να άκουμπήσω τά χέρια μου επάνω στην αγία Τράπεζα

Καί σ’ αυτό το θαύμα μπροστά, να άκοΰς τους πιστούς να ψιθυρίζουν για πεζά θέματα, να μη βιώνουν το μοναδι­κό γεγονός.

Ποιος λειτουργεί, μωρέ; Ό παπάς μόνος του ή όλοι -κλήρος καί λαός- μα­ζί; Γιατί τη λέμε «λειτουργία»; Είναι ή δεν είναι «έργο του λαού»; “Ε!”Οπως στέκεται ό ιερέας πρέπει να στέκεται καί ό πιστός. Συγκεντρωμένος. “Απόλυτα παραδομένος στο Θεό. Αυτή την ώρα δεν είμαστε στη γη. «Οί τα χερουβείμ είκονίζοντες» είμαστε στον ουρανό, μπροστά στην Αγία Τριάδα. Χωρίς «βιωτική μέριμνα». Είμαστε όλοι ιε­ρουργοί… Πω, πω, πω! Τί μας αξιώνει ό Θεός νά ζούμε!

Εάν πιστεύουμε ότι μπροστά μας τελεσιουργείται ή Μεγάλη θυσία, θα πρέ­πει να στεκόμαστε «μετά φόβου Θεού». Να κλαίμε από ευτυχία πού ό ίδιος ό Θεός κατέρχεται καί θυσιάζεται από αγάπη για μας.

Εάν δεν τα πιστεύουμε, γιατί ερχό­μαστε στην Εκκλησία; Ποιόν κοροϊδεύ­ουμε; Πιο συνεπείς εΐναι αυτοί πού δεν μπαίνουν στο ναό.

– Πάς, βρε Γιωργάκη, σε συναυλίες μουσικής;

– Ναι, γέροντα, με ξεκουράζουν.

– “Άκουσες κανένα να κουβεντιάζει έκεί; Όλοι είναι σιωπηλοί. Να μη δια­κόψουν το έργο.”Ε!Ποιο έχει μεγαλύ­τερη αξία; Οι «ήχοι» της μουσικής, πού πράγματι ξεκουράζουν, ή ή «βοή» του Αγίου Πνεύματος, πού σώζει;

Εάν σε καλέσει ό βασιλιάς ή ό Πρόε­δρος της Δημοκρατίας καί φωνάξει το όνομα σου να πάρεις το δώρο του, μπο­ρείς να του γυρίσεις την πλάτη καί να του πεις «δεν το θέλω»; Γιατί στο Χρι­στό πού για «την πολλή Του αγάπη» θυ­σιάζεται αυτή τη στιγμή για σένα, εσύ δεν προσέρχεσαι, αλλά γυρνάς την πλά­τη καί ψιλοκουβεντιάζεις; Καί τί δώρο προσφέρει! Τον Εαυτό Του.

Στήν εκκλησία σιωπούμε, συγκε­ντρωνόμαστε καί μιλάμε στο Θεό….

– Τα κατάλαβες αυτά πού λέω;

Εάν ναι, έχεις ευθύνη να ευαισθητο­ποιείς καί τους άλλους άδελφούς μας πού αγνοούν τα τελεσιουργούμενα φρι­κτά μυστήρια.

“Ετσι είναι, όπως τα λέω.

Να μας δίνει ό Θεός δύναμη να αντέ­χουμε το «θαύμα».

Κανονικά θα έπρεπε καί ό ιερέας καί ό πιστός να πεθαίνουν, ζώντας τόσο κο­ντά στο Μυστήριο, τόσο κοντά στον Ήλιο. “Αλλά ευδοκεί ό πολυεύσπλαχνος Θεός καί -άκου φρικτό πράγμα- αναπαύ­εται κι’ ολας στη μηδαμινότητά μας…

Εδώ έκλαψε ό σεβάσμιος γέροντας, ό αληθινός λειτουργός… Καί πρόσθεσε:

– Φεύγεις, έτσι, από τη Θεία Λειτουργία γεμάτος γαλήνη, πού άκτινοβολεί καί στο περιβάλλον… Τώρα μεταφέρεις Χριστό. “Έγινες χριστοφόρος.

Μια ευχή τα λέει όλα: «Δός ήμΐν εν όσιότητι λατρεύειν Σοι».

Μια μαρτυρία του Γεωργίου Παπαζάχου-επίκουρου καθηγητού καρδιολογίας/περιοδικό Τόλμη.

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ - Γιατί ο κόσμος δεν πιστεύει;

Αποτέλεσμα εικόνας για Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ - Γιατί ο κόσμος δεν πιστεύει;

Εκείνοι, που πίστευσαν με τα θαύματα, αποτελούσαν την πιο χαμηλή βαθμίδα πιστών. Και γι’ αυτό, όταν μετά τους παρουσίαζαν την πνευματική υψίστη και αγιωτάτη διδασκαλία της Εκκλησίας, τότε πολλοί από αυτούς την ερμήνευαν, όπως τους άρεσε ο καθένας! 

Δεν ήθελαν να αναζητήσουν την σωστή ερμηνεία του. Εκριτίκαραν τον λόγο του Θεού, που είναι «πνεύμα και ζωή». Και έτσι, με την επιπολαιότητά τους έχαναν και την πίστη· δηλ. ακόμη και τον αρραβώνα που είχαν λάβει.
Και συνέβη αυτό το τραγικό: πολλοί από τους μαθητές του Χριστού, παρ’ ότι είχαν ιδεί πολλά θαύματα και σημεία, απήλθον εις τα οπίσω (= έκαναν πίσω) «και ουκ έτι μετ’ αυτού περιεπάτουν», δηλ. δεν ξαναπήγαν κοντά Του!

Όμως ούτε το κήρυγμα ούτε τα θαύματα του Κυρίου είχαν την πρέπουσα επίδραση στους εβραίους αρχιερείς, γραμματείς, φαρισαίους και σαδδουκαίους· παρ’ ότι – με εξαίρεση ίσως τους σαδδουκαίους – όλοι οι άλλοι ήξεραν πολύ καλά τον νόμο του Θεού. Δεν ήσαν ξένοι στον Θεό, εχθροί του Θεού, μόνο εξ αιτίας της ροπής στην αμαρτία, όπως όλοι οι άνθρωποι. Αυτοί έγινα ηθελημένα εχθροί του Θεού. Και έμειναν σ’ αυτό ασάλευτα σταθεροί. Επήραν την σφραγίδα του εχθρού του Θεού. Με την δική τους αυτεξούσια θέληση. Με την δική τους γνώμη. 

Επειδή ήθελαν να κάνουν εκείνη την ζωή (και μάλιστα να προκόψουν σ’ εκείνη την ζωή!), που το άγιο Ευαγγέλιο την θεωρεί ψυχώλεθρη! Με τέτοιο φρόνημα δεν ήταν δυνατό να δώσουν σημασία στα λόγια του Υιού του Θεού. Και δεν εισάκουσαν, όπως ώφειλαν, τον λόγο Του. Δεν του έδωκαν σημασία. Προσπαθούσαν μόνο να Τον ψαρεύουν! Να του πιάνουν λόγια, που τα εύρισκαν να επιδέχωνται παρερμηνείες, και τα χρησιμοποιούσαν για να Τον κατηγορούν. Έτσι γίνεται συνήθως. 

Όποιος έχει μίσος εναντίον κάποιου άλλου, εποικοδομεί επάνω στα λόγια εκείνου που μισεί! «Διατί ο λόγος ο εμός ου χωρεί εν υμίν», ερώτησε του εχθρούς Του ο Σωτήρας μας, όταν τους είδε να αποκρούουν με πείσμα τη σωτηρία, που τους επρότεινε. Γιατί δεν τα καταλαβαίνετε τα λόγια μου; Γιατί δεν δέχεσθε το λόγο μου που δίνει ίαση; Επειδή δεν μπορείτε ούτε να τον ακούσετε! Επειδή σας είναι ανυπόφορος! Επειδή είσθε «ψεύδους έκγονα». Και δουλεύετε μόνο με το ψέμα. Για αυτό δεν πιστεύετε σε μένα, «επειδή εγώ την αλήθειαν λέγω υμίν». «Ο ων εκ του Θεού τα ρήματα του Θεού ακούει». 

Για αυτό εσείς δεν τα ακούετε, επειδή δεν είσθε «εκ του Θεού». Και συνέχισε ο Κύριος: «Αν αυτά που κάνω δεν είναι έργα του Πατρός μου, μη με πιστεύετε. Αν όμως κάνω τα έργα του Πατέρα μου, και αν ακόμη δεν πιστεύετε εμένα, τουλάχιστον πιστεύσατε στα έργα μου. Και τότε θα το καταλάβετε και θα το πιστεύσετε, ότι ο Πατήρ εν εμοί, καγώ εν Αυτώ». Λόγια σταράτα. Και, σαν λόγια, έκλειναν μέσα τους την απόλυτη αλήθεια. Το ίδιο και τα θαύματα. Και αυτά έκλειναν μέσα τους την απόλυτη αλήθεια. 

Και ήσαν τόσο σαφή και πασιφανή, ώστε οι εχθροί του Κυρίου, παρ’ όλες τους τις προσπάθειες να τα συγκαλύψουν, δεν είχαν παρά να το ομολογούν ότι ήσαν αληθινά! Εκείνο που ασκούσε μεγάλη επίδραση στο λαό (που δεν ήξερε το νόμο του Θεού ή τον ήξερε πολύ λίγο, και έστρεφε την προσοχή του, την ενασχόλησή του, στις μέριμνες του κόσμου τούτου, χωρίς αυτό να σημαίνη ότι απέρριπτε και το νόμο του Θεού με το έτσι θέλω), αυτό δεν είχε καμμιά απολύτως επίδραση σε εκείνους που ήξεραν καλά τον νόμο του Θεού, μα τον απέρριπταν με τη ζωή τους ηθελημένα. Ό,τι έγινε για τη σωτηρία των ανθρώπων αυτών, έγινε από την άπειρη ευσπλαγχνία του Κυρίου. 

Αν δεν είχα έλθει και δεν τους το είχα ειπεί – ξεκαθάρισε τα πράγματα ο Σωτήρας μας – δεν θα είχαν σημασία. Αν δεν είχα κάμει αυτά τα έργα, που έκανα μπροστά τους και ανάμεσά τους, που ποτέ δεν έκαμε άνθρωπος άλλος, δεν θα είχαν αμαρτία. Να όμως, που και τα είδαν και παρά ταύτα εμίσησαν όχι μόνο εμένα, αλλά και τον Πατέρα μου. 
Ο Χριστιανισμός παρεδόθη στον κόσμο με τέτοια αποδεικτικά στοιχεία, ώστε να μη μπορή να έχη κανένας πια δικαιολογία, αν τον αγνοεί. Αιτία της άγνοιας αυτής είναι μία: το «έτσι θέλω».

ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΙΑΝΙΝΩΦ 
ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΕΩΣ 
ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΑ 
Μετάφραση : Ο Μητροπολίτης Νικοπόλεως ΜΕΛΕΤΙΟΣ

Γ' ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ (ΜΕ ΕΡΜΗΝΕΙΑ)

Αποτέλεσμα εικόνας για γ χαιρετισμοι ερμηνεια

Νέαν έδειξε κτίσιν, εμφανίσας ο Κτίστης, ημίν τοις υπ’ αυτού γενομένοις εξ ασπόρου βλαστήσας γαστρός, και φυλάξας ταύτην ώσπερ ην άφθορον, ίνα το θαύμα βλέπομεν, υμνήσωμεν αυτήν βοώντες
Ο Χριστός ανέπλασε τον κόσμο μας έδειξε καινούργια κτίση, ο Ίδιος βλάστησε από κοιλία χωρίς σπόρο και διαφύλαξε αυτήν άφθορη και μετά την γεννησή Του. Και βλέπουμε εμείς αυτό το θαύμα, υμνούμε την μητέρα Του φωνάζοντάς της.

Χαίρε, το άνθος της αφθαρσίας
χαίρε, το στέφος της εγκρατείας.
Χαίρε Παναγία που’σαι το άνθος που δεν το άγγιξε η φθορά.
Χαίρε που είσαι εκείνη που βραβεύθηκες για την αγνότητα και την εγκράτεια.

Χαίρε, αναστάσεως τύπον εκλάμπουσα
χαίρε, των Αγγέλων τον βίον εμφαίνουσα.
Χαίρε που είσαι η λαμπρή προεικόνιση της Θείας Αναστάσεως. Διότι όπως βγήκε από σένα στον κόσμο ο Λυτρωτής χωρίς να πάθει τίποτε η παρθενία σου, έτσι βγήκε και από τον τάφο φυλάξας τα σήμαντρα σώα. Χαίρε ακόμη διότι φανερώνεις στη ζωή σου την ζωή των αύλων Αγγέλων.

Χαίρε, δένδρον αγλαόκαρπον, εξ ου τρέφονται πιστοί
χαίρε, ξύλον ευσκιόφυλλον, υφ” ου σκέπτονται πολλοί.
Χαίρε που είσαι δέντρο με καρπό τον Χριστό από τον οποίον τρέφονται οι πιστοί μεταλαμβάνοντας την γλυκύτητά του. Και δέντρο ακόμα με πλατύ φύλλωμα παντοδυνάμου προστασίας που δίνει ίσκιο και σκεπάζει πολλούς.

Χαίρε, κυοφορούσα οδηγόν πλανωμένοις
χαίρε, απογεννώσα λυτρωτήν αιχμαλώτοις.
Χαίρε που κυοφόρησες και γέννησες τον Ιησού που μας οδηγεί από την πλάνη στην αλήθεια και μας ελευθερώνει από τα πάθη που μας είχαν αιχμαλωτίσει.

Χαίρε, Κριτού δικαίου δυσώπησις
χαίρε, πολλών πταιόντων συγχώρησις.
Είσαι εκείνη που κάνεις τον δίκαιο Κριτή, τον Υιό σου, να μας συγχωρεί και να ξεχνά τις αμαρτίες μας.

Χαίρε, στολή των γυμνών παρρησίας
χαίρε, στοργή πάντα πόθον νικώσα.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Είμαστε γυμνοί από κάθε δικαιολογία κι ελευθεροστομία δεν έχουμε απέναντι του θείου Υιού σου. Αλλά οι μεσιτείες σου που μας ντύνουν με το δικαίωμα να Του μιλάμε, δικαίωμα που δεν το αξίζουμε και το αποκτάμε χάρη σ’ εσένα. Είσαι ακόμα η στοργική εκείνη αγάπη, που κανένα άλλο αίσθημα δεν μπορεί να την ξεπεράσει.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Ξένον τόκον ιδόντες, ξενωθώμεν του κόσμου, τον νουν εις ουρανόν μεταθέντες΄ δια τούτο γαρ ο υψηλός Θεός, επί γης εφάνη ταπεινός άνθρωπος, βουλόμενος ελκύσαι προς το ύψος, τους αυτώ βοώντας
Αλληλούια
Αφού είδαμε τόσο παράξενη γέννηση, ας αποξενωθούμε από τον κόσμο μεταθέτοντας το νου μας στον ουρανό. Γι’αυτό και ο απρόσιτος θεός έγινε άνθρωπος θέλοντας να μας τραβήξει στα ύψη ενώ θα του φωνάζαμε όλοι αλληλούια.

’Ολον ην εν τοις κάτω, και των άνω ουδόλως, απήν ο απερίγραπτος Λόγος συγκατάβασις γαρ θεϊκή, ου μετάβασις δε τοπική γέγονε, και τόκος εκ Παρθένου θεολήπτου, ακουούσης ταύτα
Ο Υιός και λόγος του θεού ήταν ολόκληρος πάνω στη γη και συγχρόνως δεν απουσίαζε από τον ουρανό. Διότι επρόκειτο για συγκατάβαση θεική, και όχι για τοπικό περιορισμό της θεότητας. Κι η παρθένος Μαρία δέχθηκε μέσα της τον θεό και Τον γέννησε, ακούοντας από εμάς τα εξής.

Χαίρε, Θεού αχωρήτου χώρα
χαίρε, σεπτού μυστηρίου θύρα.
Χαίρε Μαρία γιατί είσαι ο τόπος που χώρεσε τον αχώρητο θεό. Είσαι η θύρα από την οποία οι λογισμοί μας περνούν για να εισέλθουν στο σεπτό μυστήριο της θείας σαρκώσεως.

Χαίρε, των απίστων αμφίβολον άκουσμα
χαίρε των πιστών αναμφίβολον καύχημα.
Οι άπιστοι σε ακούνε και πέφτουν σε αμφιβολίες αλλά για μας είσαι το καύχημα και η βεβαιότης μας.

Χαίρε, όχημα πανάγιον του επί των Χερουβείμ
χαίρε, οίκημα πανάριστον του επί των Σεραφείμ.
Χαίρε γιατί είσαι ο θρόνος και το πύρινο άρμα όπου στέκεται Εκείνος ο οποίος στέκεται πάνω στα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ.

Χαίρε, η ταναντία εις ταυτό αγαγούσα
χαίρε, δι’ η παρθενίαν και λοχείαν ζευγνούσα.
Χαίρε γιατί ένωσες δυο αντίθετα πράγματα. Έκαμες ζευγάρι αξεχώρητο, την παρθενία και την μητρότητα.

Χαίρε, δι ης ελύθη παράβασις.
Χαίρε, δι ην ηνοίχθη παράδεισος.
Χαίρε διότι με σένα λύθηκε η ενοχή της Εύας και ανοίχθησαν πάλι οι πόρτες του παραδείσου.


Χαίρε, η κλείς της Χριστού βασιλείας
χαίρε, ελπίς αγαθών αιωνίων.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Χαίρε γιατί είσαι το κλειδί που ανοίγει για μας τη βασιλεία του Χριστού. Είσαι η ελπίδα των αιωνίων αγαθών.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Πάσα φύσιν Αγγέλων, κατεπλάγη το μέγα, της σης ενανθρωπήσεως έργον΄ τον απρόσιτον γαρ ως Θεόν, εθεώρει πάσι προσιτόν άνθρωπον, ημίν μεν συνδιάγοντα, ακούοντα δε παρά πάντων ούτως
Αλληλούια.
Όλες οι τάξεις των αγγέλων έπεσαν σε μεγάλη έκπληξη μπροστά στο μεγάλο έργο της θείας ενανθρωπήσεως. Διότι έβλεπαν τον θεό που είναι απρόσιτος να γίνεται άνθρωπος και έτσι να είναι προσιτός σε όλους και να μας συναναστρέφεται, ενώ απ’όλους να ακούει Αλληλούια.

Ρήτορας πολυφθόγγους, ως ιχθύας αφώνους, ορώμεν επί σοι Θεοτόκε απορούσι γαρ λέγειν το πως, και παρθένος μένεις και τεκείν ίσχυσας ημείς δε το μυστήριον θαυμάζοντες, πιστώς βοώμεν
Ρήτορες που έχουν χειμαρρώδη γλώσσα τους βλέπουμε μπροστά σου πιο αφώνους και από ψάρια. Διότι τα χάνουν και δεν ξέρουν πώς να εξηγήσουν το ότι και γέννησες και μένεις παρθένος. Κι εμείς θαυμάζοντας το μυστήριο φωνάζουμε με πίστη.

Χαίρε, σοφίας Θεού δοχείον
χαίρε, προνοίας αυτού ταμείον.
Χαίρε γιατί είσαι εκείνη πάνω στην οποία λάμπει όλη η σοφία του θεού. Εκείνη στην οποίαν θησαυρίσθησαν όλα τα θαύματα της θείας προνοίας.

Χαίρε, φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα
χαίρε τεχνολόγους αλόγους ελέγχουσα.
Τους απίστους φιλοσόφους τους αποδεικνύεις ασόφους. Και τους τεχνίτες του λόγου, που επίσης δεν πιστεύουν, τους φανερώνεις άμυαλους.

Χαίρε, ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί
χαίρε, ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί.
Χαίρε που μπροστά σου φαίνονται μωροί οι ικανότατοι συζητητές της φιλοσοφίας. Και μπροστά στην αλήθειά σου μαράθηκαν και ξεχάστηκαν οι μυθογράφοι ποιητές της αρχαιότητας.

Χαίρε, των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα
χαίρε, των αλιέων τας σαγήνας πληρούσα.
Οι αρχαίοι Αθηναίοι που είχαν μεγάλη επίδοση στο να υφαίνουν δίχτυα του λόγου, όπου πιάνονταν οι άνθρωποι τα είδανε από σένα να σχίζονται και να σπάζουν. Διότι συ είσαι η μητέρα της μόνης Αληθείας, δηλαδή του Χριστού.Και αντιθέτως συ είσαι που γεμίζεις με ψυχές νεοφωτίστων τα δίχτυα των αποστόλων.

Χαίρε, βυθού αγνοίας εξέλκουσα
χαίρε, πολλούς εν γνώσει φωτίζουσα.
Χαίρε γιατί τραβάς και ανασύρεις από τον βυθό της αγνοίας τις ψυχές. Και φωτίζεις ακόμα πολλούς στην αληθινή σοφία και γνώση.

Χαίρε, ολκάς των θελόντων σωθήναι
χαίρε, λιμήν των του βίου πλωτήρων.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Χαίρε που είσαι το πλοίο όπου ανεβαίνουν όσοι θέλουν να σωθούν. Είσαι το λιμάνι όπου καταφεύγουν όσοι θαλασσομαχούν στο πέλαγος των βιοτικών φροντίδων.

Σώσαι θέλων τον κόσμον, ο των όλων κοσμήτωρ, προς τούτον αυτεπάγγελτος ήλθε και ποιμήν υπάρχων ως Θεός, δι’ ημάς εφάνη καθ’ ημάς άνθρωπος ομοίω γαρ το όμοιον καλέσας, ως Θεός ακούει
Αλληλούια.
Θέλοντας να σώσει τον κόσμο Εκείνος που έφτιαξε κι εστόλισε όλα αυτά που βλέπουμε στον κόσμο, ήλθε μέσα στον κόσμο με τη θέλησή Του. Και ενώ ήταν ο ποιμένας μας και ο θεός μας παρουσιάστηκε για χάρη μας ανάμεσά μας ως άνθρωπος. Για να καλέσει όμοιος τον όμοιο, ακούοντας ως θεός 
Αλληλούια.