Πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους επαίνους και τα εγκώμια;

Ρωτήθηκε κάποτε ένας ερημίτης, πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους επαίνους και τα εγκώμια;

Και απάντησε.

Να έχετε ταπείνωση και να γνωρίζεται καλά τον εαυτό σας.

Να σας πω ένα παράδειγμα.

Όταν σκαλίζω στο ξύλο την μορφή αγίου και τελειώνω, νομίζω ότι είναι καλή.Την ξανακοιτάω μετά από λίγο και βλέπω ότι έχει ελλείψεις.Αν βάλω τον φακό θα δω ότι δεν είναι τίποτα το σπουδαίο.Το ίδιο πάλι και με τα χέρια. Βλέπουμε ότι είναι καθαρά. Αν βάλουμε όμως τον φακό, θα δούμε ότι έχουν βρωμιά και πολλά μικρόβια.Έτσι, να κοιτάμε προσεκτικά τον εαυτό μας και θα βλέπουμε ότι δεν είμαστε τίποτα κι ας λέει ο κόσμος…

 

Λιβάνι, Σμύρνα και Χρυσός: Τι συμβολίζουν και που βρίσκονται σήμερα τα Τίμια δώρα;

Το Λιβάνι ήταν ένα άρωμα που χρησιμοποιούσαν οι Ιουδαίοι και σαν δώρο συμβόλιζε πως ο Χριστός θα γινόταν αγαπητός.

Το χρυσάφι ήταν το αγαθό των Βασιλιάδων, πράγμα που συμβόλιζε την ιδιότητα ως Βασιλιά που έχει ο Χριστός για τους Χριστιανούς.

Η Σμύρνα ήταν άρωμα που τοποθετούσαν στους νεκρούς για να μυρίζουν ωραία, πράγμα που συμβόλιζε πως ο Χριστός θα υπέφερε και θα πέθαινε.

Λιβάνι κοινώς λιβάνι η λιβανωτός: αρωματική ελαιώδης ρητίνη του δένδρου βοσουελλίας της καρτερεί-ου, πού φύεται στις αμμώδεις εκτάσεις της Αραβίας, της Σομαλίας, των Ινδιών και του Λιβάνου.

Χρησιμοποιήθηκε σαν θυμίαμα για κοσμική και λατρευτική χρήση από τα πανάρχαια χρόνια (Αιγύπτιοι, Βαβυλώνιοι, Εβραίοι).

Μύρα κοινώς μύρον ή μύρρα: αρωματική υδατοδιαλυτή ρητίνη του φυτού μύρρας της κομμιοφόρου και άλλων συγγενών πού φύονται στην Αραβία και την Αιθιοπία.

Στα δώρα των μάγων δόθηκαν οι εξής συμβολισμοί σε σχέση με τον Χριστό:ο χρυσός ως τιμή σ” αυτόν ως τον νέο βασιλιά του κόσμου το λιβάνι ως Θεό η σμύρνα ως αυτόν που θα θυσιαζόταν για χάρη των ανθρώπων

Η σημασία των Δώρων

Στο εδάφιο 2:

Πού είναι αυτός που γεννήθηκε, ο βασιλιάς των Ιουδαίων;

Επειδή, είδαμε το αστέρι του στην ανατολή, και ήρθαμε για να τον προσκυνήσουμε (2:2).

Στο εδάφιο 11:

Και όταν ήρθαν στο σπίτι, είδαν το παιδί μαζί με τη Μαρία, τη μητέρα του, και πέφτοντας κάτω το προσκύνησαν, και ανοίγοντας τους θησαυρούς τους,του πρόσφεραν δώρα, χρυσάφι και λιβάνι και σμύρνα (2:11).

Προσκύνησαν αφού άκουσαν τον βασιλιά, αναχώρησαν, και ξάφνου, το αστέρι, που είχαν δει στην ανατολή, προπορευόταν απ” αυτούς, μέχρις ότου, φτάνοντας, στάθηκε επάνω εκεί όπου ήταν το παιδί. Και καθώς είδαν το αστέρι, χάρηκαν με χαρά υπερβολικά μεγάλη (Ματθαίος 2:9-10). Προσκύνησαν με την καρδιά τους.

Του πρόσφεραν Δώρα βασιλικά. Προσφέρουν αυτό που λατρεύουν, τα εργαλεία τους, τα όπλα τους. Το λιβάνι και η σμύρνα, ήταν τα πιο ακριβά μυρωδικά καρυκεύματα, σε όλη τη Μέση Ανατολή και τη Μεσόγειο. Το χρησιμοποιούσαν για θυσίες σε τελετές που έκαναν, στους ναούς τους, ή για να πάρουν χρησμούς. Υπάρχουν αρκετά βαβυλωνιακά κείμενα που βεβαιώνουν αυτό.

Τα δώρα τους ήταν φόρος υποτέλειας, ήταν τα όπλα τους, αυτό που θεωρούσαν πιο σημαντικό και το λάτρευαν. Στην Παλαιά Διαθήκη όταν ο βασιλιάς Εζεκίας, έδειξε στους Βαβυλώνιους τους θησαυρούς του και στους θησαυρούς υπήρχαν κατά πάσα πιθανότητα αυτά τα τρία (Β΄ Βασιλέων 20:13)

Τα δώρα των μάγων δεν ήταν δώρα για μωρό.

Συμβόλιζαν την προσκύνηση και υποταγή τους στο νέο βασιλιά.

Ήταν μια θυσία. Θυσίαζαν αυτό που πριν λάτρευαν.

Η μόνη κατάλληλη θυσία για το βασιλιά Χριστό, που δείχνει την αλλαγή στη ζωή μας, είναι να θυσιάσουμε αυτό που λατρεύουμε πριν πάμε στο Χριστό.

Οι μάγοι με την ελάχιστη γνώση τους, έστω έψαξαν και βρήκαν τον Ιησού.

Και θα με ζητήσετε, και θα με βρείτε, όταν με ζητήσετε με όλη σας την καρδιά(Ιερεμίας 29:13)

Αποτέλεσμα εικόνας για αγιου παυλου τιμια δωρα

Ανεκτίμητο κειμήλιο της Ιεράς Μονής Αγίου Παύλου

Τα Τίμια Δώρα είναι χρυσός, λίβανος και σμύρνα

O χρυσός βρίσκεται υπό την μορφή εικοσιοκτώ επιμελώς σκαλισμένων επιπέδων πλακιδίων, ποικίλων σχημάτων (παραλληλογράμμων, τραπεζοειδών, πολυγώνων κτλ.) και διαστάσεων περίπου 5 εκ. χ 7 εκ. Κάθε πλακίδιο έχει διαφορετικό σχέδιο πολύπλοκης καλλιτεχνικής μικροεπεξεργασίας.

O λίβανος και η σμύρνα διατηρούνται ως μείγμα υπό την μορφή εξήντα δύο περίπου σφαιρικών χανδρών μεγέθους μικρής ελιάς.

Φυλάσσονται με ιδιαίτερη επιμέλεια στο θησαυροφυλάκιο της Ιεράς Μονής Αγίου Παύλου. Για λόγους ασφαλείας είναι κατανεμημένα σε διάφορες λειψανοθήκες, μόνο μέρος δε αυτών εκτίθεται για προσκύνηση των επισκεπτών της Ιεράς Μονής ή μεταφέρεται προς αγιασμό εκτός Αγίου Όρους στις κατά τόπους Ιερές Μητροπόλεις.

Γράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς για την Παναγία ότι «διετήρει πάντα τα ρήματα ταύτα εν τη καρδία αυτής» (Λουκ. β” 19, 51).

Πιστεύεται από τους θεολόγους ερμηνευτές ότι ένα μεγάλο μέρος από αυτά τα «ρήματα», τα λόγια και τα γεγονότα δηλαδή της ζωής του Κυρίου, η Θεοτόκος τα εκμυστηρεύθηκε στον Άγιο Απόστολο Λουκά ο οποίος και τα συμπεριέλαβε στο Ευαγγέλιο του.

Παράλληλα με τα άγια «ρήματα» του Κύριου, η Υπεραγία Θεοτόκος «διετήρει» και ότι άλλο σχετικό με την επίγεια ζωή του Κυρίου και τα Τίμια Δώρα.

Σύμφωνα με την ιστορικοθρησκευτική μας παράδοση, πριν την Κοίμηση της η Παναγία Μητέρα του Κυρίου τα παρέδωσε μαζί με τα Άγια Σπάργανα του Χριστού, την Τίμια Εσθήτα και την Αγία Ζώνη της στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων οπού και παρέμειναν μέχρι το έτος 400 μ.Χ. περίπου.

Κατά το έτος αυτό ο αυτοκράτορας Αρκάδιος τα μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη για αγιασμό του λάου και προστασία και προβολή της Βασιλεύουσας.

Εκεί παρέμειναν μέχρι και την άλωση της πόλης από τους Φράγκους το έτος 1204 μ.Χ. Στη συνέχεια μεταφέρθηκαν για λόγους ασφαλείας μαζί με αλλά ιερά κειμήλια στη Νίκαια της Βιθυνίας, προσωρινή πρωτεύουσα του Βυζαντίου, όπου και παρέμειναν για εξήντα περίπου χρόνια.

Με την υποχώρηση των Σταυροφόρων επί αυτοκράτορος Μιχαήλ Παλαιολόγου επεστράφησαν στην Κωνσταντινούπολη μέχρι την υποδούλωσή της στους Τούρκους το 1453 μ.Χ.

Μετά την Άλωση η Μάρω, χριστιανή σύζυγος του σουλτάνου Μουράτ Β” (1421-1451) και μητρυιά του Μωάμεθ Β” του Πορθητού, τα μετέφερε αυτοπροσώπως στην Ιερά Μονή Αγίου Παύλου στο Αγιο Όρος.

Η Μονή αυτή της ήταν γνωστή αφού ο πατέρας της Γεώργιος Βράγκοβιτς, δεσπότης της Σερβίας, έκτισε το καθολικό της προς τιμή του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου του Τροπαιοφόρου.

Κατά την αγιορείτικη παράδοση καθώς η Μάρω ανέβαινε από τον αρσανά (λιμάνι) στην Μονή, η Κυρία Θεοτόκος την εμπόδισε με υπερφυσικό τρόπο να πλησίασει στη Μονή και έτσι να παραβίασει το άβατον του Αγίου Όρους.

Αυτή υπάκουσε και παρέδωσε ταπεινά τα Τίμια Δώρα στους μοναχούς και πατέρες, οι όποιοι και έστησαν στο σημείο εκείνο της θεομητορικής παρουσίας ένα Σταυρό πού σώζεται μέχρι σήμερα και λέγεται «Σταυρός της Βασιλίσσης».

Το σουλτανικό έγγραφο με τις σχετικές πληροφορίες παραδόσεως των Τιμίων Δώρων φυλάσσεται στο αρχείο της Μονής του Αγίου Παύλου.

 

«Ζούμε όπως τα χρόνια του Χριστού…»

«…και τότε ο κόσμος είχε φτάσει σε μια αθλία κατάσταση, αλλά ο Θεός δε μας άφησε. Και τώρα δεν πρέπει να απελπιζόμαστε…». (Άγιος Πορφύριος)

Την εποχή εκείνη κυβερνούσε την Ιερουσαλήμ ο Ηρώδης και τη Ρώμη ο Καίσαρας Αύγουστος. Όμως, ο μικρός και ταπεινός Ιησούς ήταν που άλλαξε, μέσα σε λίγο καιρό, το status quo της ανθρωπότητας.

Κάποτε ο Άγιος Πορφύριος μου είχε πει: «Θόδωρε, είναι να παίρνουμε τις σπηλιές και τα βουνά, και να κλαίμε, για να σώσει ο Θεός τον κόσμο, γιατί οι άνθρωποι πλέον δεν ακούν…».

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο τα τέσσερα τελευταία χρόνια πραγματοποίησε την αγιοκατάταξη τριών γερόντων. Των Αγίων Πορφυρίου, Παϊσίου και Ιακώβου. Και οι τρεις τους πηγαίνανε συχνά στα σπήλαια και ησυχάζανε. Ο Άγιος Πορφύριος, όταν πρωτοπήγε στα Καυσοκαλύβια, οι γέροντες τον στείλανε στο σπήλαιο του Αγίου Νήφωνα, ο Άγιος Παΐσιος συχνά-αραιά ησύχαζε εις τα όρη και τις σπηλιές και ο Άγιος Ιάκωβος πήγαινε στο σπήλαιο του Οσίου Δαυίδ και προσευχόταν νυχθημερόν.

Ο Θεός ευδόκησε οι τρεις αυτοί γέροντες να πραγματοποιηθεί η αγιοκατάταξή τους σύντομα, γιατί ήταν και είναι το στήριγμα και η παρηγοριά του λαού του Θεού, κληρικών και λαϊκών.

Δεν πρέπει να παραβλέψουμε ότι στο σπήλαιο της Ιεράς Αποκαλύψεως ο Θεός μίλησε στον εξόριστο Ιωάννη το Θεολόγο για τις έσχατες μέρες της Εκκλησίας και του κόσμου.

Όταν ο Άγιος Πορφύριος επισκέφθηκε και προσευχήθηκε στο σπήλαιο, είδε με τη Χάρη του Θεού -και προς επιβεβαίωση- τις σκηνές που διαδραματίστηκαν εκεί, όταν ο Θεός αποκάλυψε στον Ιωάννη το Θεολόγο τα γεγονότα που θα διαδραματιστούν έως τη συντέλεια των αιώνων.

Ο δε Προφήτης Ηλίας, διωκόμενος από το βασιλέα Αχαάβ και βασίλισσα Ιεζάβελ, γιατί ύψωσε το ανάστημά του απέναντι στην ασέβεια των βασιλιάδων και ιερέων της εποχής, εκδιώχθηκε και ο Θεός τον έκρυψε σε σπήλαιο. Εκεί μίλησε ο Θεός στον Προφήτη.

Στο Άγιο αυτό μέρος προσευχήθηκαν οι Θεοπάτορες Ιωακείμ και Άννα, για να γεννηθεί η Παναγία, που θα ήταν η αρχή της Σωτηρίας όλου του κόσμου.

Σε σπήλαιο έγινε η αρχή και σε σπήλαιο αποκάλυψε ο Θεός τα γεγονότα έως τις έσχατες μέρες. Και ο Χριστός ήρθε για να σώσει τον κόσμο μέσα από ένα σπήλαιο, στην περιοχή της Βηθλεέμ.

Τα Καυσοκαλύβια είναι σαν τη Βηθλεέμ της εποχής εκείνης. Μικρά, ασήμαντα, ταπεινά, ήσυχα. Αυτό ακριβώς το ησυχαστικό πνεύμα ήρθε και μετέδωσε ο Άγιος Παΐσιος. Είχε μεγάλες προσδοκίες και πολλές ελπίδες από τον ησυχασμό. Πίστευε ότι από εκεί θα προέρθει η αναγέννηση της Εκκλησίας.

Για τα ταπεινά Καυσοκαλύβια έλεγε ο Άγιος Πορφύριος: «Εγώ εκεί εγεννήθηκα, εκεί εμεγάλωσα και εκεί θέλω να πεθάνω». Και όντως, τον αξίωσε ο Θεός να κοιμηθεί εδώ, στα αγαπημένα του Καυσοκαλύβια, αλλά και να ζει ακόμα και μετά την κοίμησή του, όπως ο Άγιος Μάξιμος ο Καυσοκαλυβίτης.

Ο Άγιος Παΐσιος ξεκίνησε την ασκητική του ζωή από τα Καυσοκαλύβια, από το κελί της Υπαπαντής, δίπλα από το κελί του Αγίου Πορφυρίου. Πάντοτε αγαπούσε την έρημο των Καυσοκαλυβίων και δεν είναι τυχαίο το ότι η αγιοκατάταξή του έγινε την ημέρα του Αγίου Μαξίμου του Καυσοκαλυβίτη. Οι δύο αυτοί μεγάλοι σύγχρονοι Άγιοι της Ορθοδοξίας έχουν κοινό σημείο αναφοράς τα ταπεινά Καυσοκαλύβια.

Η φήμη τους, όμως, έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια της Ελλάδος και της Εκκλησίας και έχει εξαπλωθεί σε όλη την οικουμένη, ανεξαρτήτως θρησκείας, δόγματος και έθνους. «Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ῥήματα αὐτῶν».

Ο Άγιος Πορφύριος μου είχε πει: «Θεόδωρε, στα Καυσοκαλύβια δεν πάω για να πεθάνω. Πάω για να ζήσω». Μας υποσχέθηκε εν ζωή ότι θα κάνει πιο πολλά τώρα μετά τη φυγή του… φυσικά από τα Καυσοκαλύβια. Τις θερμές μου ευχές από τα μικρή και ήσυχη αυτή γωνιά του Αγίου Όρους.

«Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία»

Ιερομόναχος Γεώργιος Αλευράς

Ιερά Καλύβη Ζωοδόχου Πηγής

Ιερά Σκήτη Αγίας Τριάδος Καυσοκαλυβίων Αγίου Όρους

 

Μοναστηριακή συνταγή για Βασιλόπιτα

Η Βασιλόπιτα ως έθιμο ήρθε στην Ελλάδα από την Καισαρεία, όταν ο Μέγας Βασίλειος προσπαθώντας να σώσει τη φτωχή πόλη, η οποία αντιμετώπιζε μια σοβαρή απειλή, συγκέντρωσε από τους κατοίκους ό,τι τιμαλφή είχαν, προκειμένου να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού.

Τελικά η πόλη σώθηκε και ο Μέγας Βασίλειος θέλησε να επιστρέψει τα τιμαλφή στους δικαιούχους, όμως μη γνωρίζοντας σε ποιόν ανήκει τι, σκέφτηκε να ζυμώσει γλυκά ψωμιά για να τους τα μοιράσει.

Σήμερα η Βασιλόπιτα είναι ένας από τους γευστικούς πρωταγωνιστές στο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι σε χιλιάδες φυσικά παραλλαγές. Η ακόλουθη συνταγή είναι μια μοναστηριακή εκδοχή της Βασιλόπιτας, με απλά υλικά και εύκολη στην παρασκευή της.

Τα υλικά που θα χρειαστούμε:

1 κιλό αλεύρι που φουσκώνει μόνο του

2 φλιτζάνια βούτυρο

1 κουταλιά της σούπας μαγιά νωπή

1 φλιτζάνι ζάχαρη

1 φλιτζάνι γάλα

6 αυγά

Αλάτι

Μαχλέπι

άχνη ζαχαρη

αμύγδαλα ασπρισμένα

Επί το έργον:

Ανακατεύουμε τη μαγιά με το γάλα χλιαρό και λίγο από το αλεύρι για να  γίνει χυλός. Αφήνουμε το χυλό σκεπασμένο σε ζεστό μέρος να  φουσκώσει. Βράζουμε το μαχλέπι με λίγο νερό και το σουρώνουμε. Πετάμε το μαχλέπι και κρατάμε το νερό. Σε λεκάνη  βάζουμε το αλεύρι, κάνουμε μια  λακουβίτσα και ρίχνουμε μέσα το λιωμένο βούτυρο, τη ζάχαρη, τα αυγά χτυπημένα, τον χυλό της μαγιάς, το νερό από το μαχλέπι και λίγο αλάτι. Ζημώνουμε καλά ώσπου να σφίξει η ζύμη. Τη βάζουμε σε αλευρωμένη λεκάνη. Την αφήνουμε σκεπασμένη σε ζεστό μέρος να φουσκώσει. Ξαναζυμώνουμε και πλάθουμε τη πίτα. Τη βάζουμε σε ταψί βουτυρωμένο και αλευρωμένο. Πασπαλίζουμε την επιφάνεια της με τα αμύγδαλα και αν θέλουμε γράφουμε  με τα αμύγδαλα τον αριθμό του νέου έτους. Την αφήνουμε πάλι να φουσκώσει και την αλείφουμε προσεκτικά με χτυπημένο αυγό. Την ψήνουμε σε μέτριο φούρνο για μία ώρα περίπου. Όταν κρυώσει, την πασπαλίζουμε γύρω γύρω με άχνη ζάχαρη.

Καλή και ευλογημένη Πρωτοχρονιά!!
 

Ένα γράμμα για όλους μας απο τον Ιησού...

Στάσου μια στιγμή!…

Βέβαια ίσως να σκέφτεσαι ότι δεν έχεις χρόνο να σταματήσεις, όμως πίστεψέ με, αξίζει τον κόπο…

Θα ήθελα να απολαύσεις πραγματικά αυτές τις γιορτινές μέρες με ηρεμία και γαλήνη, χωρίς έγνοιες και σκοτούρες!

Όμως για να γίνει αυτό, πρώτα πρέπει να γίνει μια ανταλλαγή. Θα πρέπει να μπολιάσεις μέσα σου κάτι ασύγκριτα καλύτερο!

Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτινή εποχή, όμως δεν είναι μόνο αυτό…

Τα χριστούγεννα είναι τα γενέθλιά Μου. Είναι ο καιρός που γιορτάζεις το μεγαλύτερο δώρο που δόθηκε ποτέ στην αθρωπότητα.

Μπορείς, λοιπόν, να Μου χαρίσεις μια στιγμή για να σου πω πόσο πολύ σε αγαπώ;

Μπορείς να βρεις χρόνο για αγάπη αυτές τις μέρες των Χριστουγέννων;

Αν το κάνεις, θα νιώσεις την παρουσία Μου στην καρδιά σου και ζεστασιά, ειρήνη και παρηγοριά να γαληνεύουν το εσωτερικό σου!

Θα ‘θελα να ξέρεις ότι:

Ήταν η αγάπη για σένα που Με έφερε στη Γη πριν 2.000 χρόνια.

Ήταν η αγάπη που Με ώθησε να περπατήσω μέσα στον κόσμο και να γίνω ένας από σας, να ζήσω και να πεθάνω για σας.

Η αγάπη ήταν, και συνεχίζει να είναι , ο κύριος τρόπος έκφρασής Μου.

Οτιδήποτε έχω κάνει, το έχω κάνει από αγάπη για σένα προσωπικά και από αγάπη για την ανθρωπότητα σαν σύνολο.

Για Μένα έχεις μεγάλη σημασία!

Τα γιορτινά στολίδια, τα ακριβά εδέσματα, τα άφθονα δώρα, τα περισσότερα από αυτά θα σβήσουν μέσα στη λήθη, χαμένα ανάμεσα στις αναμνήσεις των τόσων πολλών Χριστουγέννων, όμως η αγάπη που έχεις μοιραστεί και έχεις δώσει θα συνεχίσει να ζει για πάντα…

Σ’ αγαπώ, Ιησούς

 

H δυστυχία προκαλεί βλάβη στην ανθρώπινη ψυχή

Η δυστυχία προκαλεί βλάβη στην ανθρώπινη ψυχή. Δεδομένου ότι ένας σκώρος τρώει ρούχα και ένα σκουλήκι ακονίζει ένα δέντρο, λέει η Αγία Γραφή, τόσο η θλίψη βλάπτει την καρδιά ενός ατόμου.

Δηλαδή, η ψυχή, η οποία συχνά και υπερβολικά θρηνεί τόσο από τις πραγματικές όσο και τις φανταστικές θλίψεις, μοιάζει με σκώρο.

Τρώει τα ρούχα που είναι ακατάλληλα για τους ανθρώπους και η ψυχή, που έχει η θλίψη, είναι ακατάλληλη για πνευματική ζωή, για την εξυπηρέτηση και την ευχαρίστηση του Θεού. Ο γέροντας Παισιος λέει ότι η θλίψη αφοπλίζει ένα άτομο, ότι απορροφά όλους τους χυμούς της ψυχικής και σωματικής δύναμης και τον εμποδίζει να κάνει οτιδήποτε.

Είναι δηλητήριο όχι μόνο της ψυχής, αλλά και στο ίδιο το σώμα φέρνει τη διαφωνία. Έτσι, όταν είμαστε λυπημένοι, ο διάβολος χαίρεται και δεν του αρέσει όταν οι Χριστιανοί χαίρονται.

«Απομάκρυνε τον εαυτό σου από τη θλίψη, γιατί η θλίψη έχει σκοτώσει πολλούς».

Ιερέας John Pavlov

 

Νηστίσιμη μακαρονάδα με σάλτσα ταχίνι

Νηστίσιμη μακαρονάδα με σάλτσα ταχίνι. Υπέροχη συνταγή που πρέπει να δοκιμάσετε όλοι. Το ταχίνι ακούγεται λίγο και το αποτέλεσμα είναι τέλειο. Υπέροχη συνταγή που πρέπει να δοκιμάσετε όλοι. Το ταχίνι ακούγεται λίγο και το αποτέλεσμα είναι τέλειο.

Προετοιμασία 10 λεπτά Εκτέλεση 15 λεπτά Συνολικός χρόνος 25 λεπτά Μερίδες 4 Θερμίδες 250θερμίδες

Υλικά

500 γρ. λιγκουίνι

1 κόκκινη πιπεριά καθαρισμένη κομμένη σε λωρίδες

1 πράσινη πιπεριά καθαρισμένη κομμένη σε λωρίδες

2 καρότα καθαρισμένα κομμένα σε φέτες

1 πράσο καθαρισμένο κομμένο σε φέτες

1 σέλερι καθαρισμένο κομμένο σε φέτες

7-8 ντοματίνια κομμένα στη μέση

4 κ.σ. ελαιόλαδο

5-6 κ.σ. Μακεδονικό Ταχίνι

αλάτι

φρεσκοτριμμένο πιπέρι

Εκτέλεση

Σε μπόλικο αλατισμένο νερό ή σε ζωμό λαχανικών βράζουμε τα λιγκουίνι. Ζεσταίνουμε σε ένα βαθύ τηγάνι το ελαιόλαδο και σωτάρουμε τα λαχανικά. Τα καρυκεύουμε και μόλις μαλακώσουν, προσθέτουμε ένα φλυτζάνι από το νερό που βράζουν τα ζυμαρικά. Παίρνουμε από την κατσαρόλα που βράζουν τα ζυμαρικά 1 1/2 φλυτζάνι νερό και το βάζουμε σε ένα μπολ. Προσθέτουμε μέσα το ταχίνι και το διαλύουμε καλά. Βγάζουμε από την κατσαρόλα με μία τσιμπίδα τα λιγκουίνι (χωρίς να τα σουρώσουμε) και τα μεταφέρουμε στο τηγάνι με τα λαχανικά. Ανακατεύουμε και προσθέτουμε το νερωμένο ταχίνι. Ανακινούμε καλά το τηγάνι ώστε να καλύψει η σάλτσα τα ζυμαρικά. Σερβίρουμε αμέσως.

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΟΡΕΞΗ 

«Χάθηκε η ηρεμία από τους ανθρώπους. Πού θα πάει; Εκεί θα καταλήξουν. Τρελλοκομείο!»

Η σημερινή κατάσταση δεν βοηθάει τον κόσμο. Άλλοτε η ζωή ήταν ήρεμη και οι άνθρωποι ήταν ήρεμοι και η βιασύνη που μπήκε στον κόσμο έκανε τους ανθρώπους ανυπόμονους. Παλιά ήξερε κανείς ότι θα φάη ντομάτα τέλη Ιουνίου, δεν τον απασχολούσε.

Περίμενε τον Αύγουστο να φάη καρπούζι. Ήξερε, τότε θα φάη σύκα, τότε θα φάει πεπόνι. Σήμερα τι γίνεται; θα πάει να φέρει ντομάτες από την Αίγυπτο νωρίτερα, δεν θέλει πορτοκάλλια που έχουν τις ίδιες βιταμίνες. «Βρε, παιδάκι μου, κάνε υπομονή και φάε κάτι άλλο τώρα».

Όχι, θα πάει καλά και σώνει να φέρει από την Αίγυπτο ντομάτες.

Σαν είδαν έτσι, άρχισαν στην Κρήτη να βάζουν θερμοκήπια, για να βγάλουν νωρίτερα ντομάτες. Και τελικά έφτιαξαν παντού θερμοκήπια, για να τρώνε και τον χειμώνα ντομάτες. Σκοτώνονται να φτιάξουν θερμοκήπια με όλα τα είδη, για να έχουν από όλα όλες τις εποχές και να μην περιμένουν! Εντάξει μέχρις εκεί! Αλλά προχωράνε και πιο πέρα. Αποβραδίς είναι πράσινες οι ντομάτες και το πρωί τις παρουσιάζουν κόκκινες, φουσκωμένες! Έβαλα τις φωνές σε έναν υπουργό: «Τέλος πάντων τα θερμοκήπια, του λέω. Αλλά να βάζουν ορμόνες, για να ωριμάζουν σε μια νύχτα τα φρούτα, οι ντομάτες κ.λπ., και όσοι έχουν μια ορμονική ευαισθησία, οι καημένοι, να παθαίνουν ζημιά;» Και τα ζώα τα έχουν καταστρέψει. Τι κοτόπουλα, τι μοσχάρια! Αυτά που είναι σαράντα ημερών, τα κάνουν έξι μηνών με τις ορμόνες.

Τα τρώει ο άνθρωπος και τι θα ωφεληθεί από αυτά; Συνέχεια ορμόνες, για να βγάζουν περισσότερο γάλα οι αγελάδες και τελικά οι παραγωγοί δεν μπορούν να το διαθέσουν. Απεργίες μετά, χύνουν το γάλα στους δρόμους, γιατί πέφτει η τιμή, και ο κόσμος πίνει γάλα ορμονούχο. Ενώ, αν τα άφηναν όπως τα έκανε ο Θεός, όλα θα πήγαιναν ομαλά και θα έπιναν και αγνό γάλα. Και με τις ενέσεις όλα άνοστα γίνονται. Άνοστα πράγματα, άνοστοι άνθρωποι, όλα άνοστα! Δεν έχει νοστιμάδα και η ζωή τους τώρα. Ρωτάς νέα παιδιά: «Τι σε αναπαύει;» «Τίποτε», σου λένε. Κοτζάμ παλληκάρια! «Τι σε ευχαριστεί να κάνεις;» «Τίποτε». Πού φθάνει ο άνθρωπος! Νομίζει ότι θα διορθώσει τον Θεό μ’ αυτά που κάνει! Την νύχτα την κάνουν ημέρα, για να γεννούν οι κότες. Και είδες κάτι αυγά; Αν έκανε ο Θεός το φεγγάρι να φέγγη σαν τον ήλιο, θα παλάβωναν οι άνθρωποι.

Ενώ ο Θεός έκανε την νύχτα, για να ξεκουράζωνται οι άνθρωποι, τώρα πού έφθασαν! Χάθηκε η ηρεμία από τους ανθρώπους. Τα θερμοκήπια, οι ενέσεις στα κηπευτικά κ.λπ. οδήγησαν και αυτά τον κόσμο στην ανυπομονησία. Παλιά ήξεραν ότι θα πάνε στο τάδε μέρος με τα πόδια σε τόσες ώρες. Ένας, αν είχε πιο γερά πόδια, θα πήγαινε λίγο νωρίτερα. Μετά βρήκαν τα κάρρα. Μετά τα αυτοκίνητα, τα αεροπλάνα προσπάθεια να βρουν άλλα μέσα πιο γρήγορα. Έφτιαξαν αεροπλάνα, που να μπορείς να πας από την Γαλλία στην Αμερική σε τρεις ώρες. Μα όταν πάει με τέτοια ταχύτητα κανείς από το ένα κλίμα στο άλλο, και μόνον η απότομη αλλαγή θα τον μπερδέψει. Βιασύνη, βιασύνη…

Σιγά-σιγά θα μπαίνει στο βλήμα ο άνθρωπος, θα πατάνε την σκανδάλη, θα εκτοξεύεται το βλήμα, θα σκάει και θα βγαίνει ένας παλαβός! Πού θα πάει; Εκεί θα καταλήξουν. Τρελλοκομείο!

Από το βιβλίο: Λόγοι γέροντος Παισίου τόμο Ά Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο σελ .134 – εκδ. Ι. Ησυχ. Αγ. Ιωάννου Θεολόγου Σουρωτής

 

Γιορτάστε όπως γιορτάζανε οι πατεράδες σας...!

"Αδέρφια μου. Φυλάξτε τις ελληνικές συνήθειες μας, γιορτάστε όπως γιορτάζανε οι πατεράδες σας, και μη ξεγιελιώσατε με τα ξένα κι άνοστα πυροτεχνήματα. Οι δικές μας οι γιορτές αδελφώνουν τους ανθρώπους, τους ενώνει η αγάπη του Χριστού.

Μην κάνετε επιδείξεις. «Ευφρανθήτε εορτάζοντες». Ακούστε τι λένε τα παιδάκια που λένε τα κάλαντα: «Και βάλετε τα ρούχα σας, εύμορφα ενδυθήτε, στην εκκλησίαν τρέξετε, με προθυμίαν μπήτε, ν’ ακούσετε με προσοχήν όλην την υμνωδίαν, και με πολλήν ευλάβειαν την θείαν λειτουργίαν. Και πάλιν σαν γυρίσετε εις το αρχοντικόν σας, ευθύς τραπέζι στρώσετε, βάλτε το φαγητόν σας.

Και τον σταυρόν σας κάνετε, γευθήτε, ευφρανθήτε. Δόστε και κανενός φτωχού «όστις να υστερήται». Αθάνατη ελληνική φυλή! Φτωχή μα αρχοντομαθημένη, βασανισμένη, μα χαρούμενη και καλόκαρδη περισσότερο από τους ευτυχισμένους της γης, που τους μαράζωσε η καλοπέραση".

Φώτη Κόντογλου

 

Δεν θέλεις, Κύριε, να κλαίω και να λυπάμαι…

Είπε ο Χριστός: Όποιος πέφτει στην αμαρτία για δεύτερη φορά, με την ελπίδα της κατοπινής μετάνοιας, αυτός πορεύεται με πανουργία ενώπιον του Θεού.

Τον άνθρωπο αυτόν τον βρίσκει απροσδόκητα ο θάνατος. Κι έτσι δεν φτάνει στον καιρό πού, σύμφωνα με την ελπίδα του, θα μετανοούσε.

Ένας αδελφός έκανε συνεχώς αυτή την προσευχή στο Θεό:

– Κύριε, δεν έχω φόβο Θεού!

Στείλε μου λοιπόν κεραυνό ή καμιάν άλλη τιμωρία ή αρρώστια ή δαιμόνιο, μήπως κι έτσι έρθει σε φόβο η πωρωμένη μου ψυχή.

Άλλοτε πάλι παρακαλούσε κι έλεγε:

– Ξέρω πώς έχω πολύ αμαρτήσει ενώπιόν Σου, Δέσποτα, και πώς είναι αναρίθμητα τα σφάλματά μου. Γι αυτό και δεν τολμώ να Σου ζητήσω να με συγχωρέσεις. Αν όμως είναι δυνατόν, συγχώρεσέ με για την ευσπλαχνία Σου. Αν πάλι είναι αδύνατον, τουλάχιστον τιμώρησέ με στη ζωή αυτή και μη με κολάσεις στην άλλη. Κι αν είναι και τούτο ακόμη αδύνατον, στείλε μου εδώ ένα μέρος της τιμωρίας και αλάφρωσέ μου εκεί την κόλαση. Άρχισε μόνο από τώρα να με τιμωρείς. Αλλά τιμώρησέ με σπλαχνικά, όχι με την οργή Σου, Δέσποτα.

Έτσι λοιπόν μετανοούσε έναν ολόκληρο χρόνο κι αυτά έλεγε με δάκρυα ικετευτικά, ολόθερμα και ολόψυχα, λιώνοντας και τσακίζοντας σώμα και ψυχή με νηστεία και αγρυπνία και άλλες κακουχίες.

Μια μέρα καθώς καθόταν καταγής, όπως συνήθιζε, θρηνώντας και φωνάζοντας σπαραχτικά, από την πολλή του λύπη, νύσταξε κι αποκοιμήθηκε.

Και να! Παρουσιάζεται μπροστά του ο Χριστός και του λέει με φωνή γεμάτη ιλαρότητα:

– Τι έχεις, άνθρωπέ μου; Γιατί κλαίς έτσι;

Ο αδελφός Τον αναγνώρισε και αποκρίθηκε έντρομος:

– Γιατί έπεσα, Κύριε!

– Έ, σήκω!

– Δεν μπορώ, Δέσποτα, αν δεν μου δώσεις το χέρι Σου!

Τότε Εκείνος άπλωσε το χέρι Του, έπιασε τον αδελφό και τον σήκωσε.

Μα κι όταν αυτός σηκώθηκε, συνέχισε να θρηνεί.

– Γιατί κλαις, άνθρωπέ μου; Γιατί είσαι λυπημένος; του ξαναλέει ο Κύριος με απαλή και ιλαρή πάλι φωνή.

– Δεν θέλεις, Κύριε, να κλαίω και να λυπάμαι, απάντησε ο αδελφός, πού τόσο πολύ Σε πίκρανα, αν και απόλαυσα τόσα αγαθά από Σένα;

Εκείνος άπλωσε ξανά το χέρι Του, τ΄ ακούμπησε στο κεφάλι του αδελφού και του είπε:

– Μη λυπάσαι πιά. Γιατί αν έδωσα το αίμα μου για σένα, πολύ περισσότερο θα δώσω συγχώρηση και σε σένα και σε κάθε άλλη ψυχή που γνήσια μετανοεί.

Μόλις συνήλθε ο αδελφός από την οπτασία, ένιωσε την καρδιά του γεμάτη χαρά. Έτσι πληροφορήθηκε πώς ο Θεός τον ελέησε. Κι από τότε ζούσε με πολλή ταπείνωση, ευχαριστώντας Τον.

Από το βιβλίο,”Μικρός Ευεργετινός”, Μεταφρασμένος στη Δημοτική – ΚΟΖΑΝΗ Μάρτιος 2006

 

«Όσο δεν ζεις πνευματικά, μην περιμένεις ευτυχία..»

Σε ποιον θέλεις περισσότερο ν’ αφιερώσεις τη ζωή σου; Το πνεύμα της ζωής σου καθορίζεται από τα χαρακτηριστικά στοιχεία εκείνου προς το οποίο περισσότερο κλίνεις.

Όποιος ζει για τον Θεό, έχει ένα πνεύμα θείου φόβου και ευλάβειας. Όποιος ζει για τον εαυτό του, έχει ένα πνεύμα αυτάρεσκο, εγωιστικό, φίλαυτο, σαρκικό. Και όποιος ζει για τον κόσμο, έχει ένα πνεύμα φιλόκοσμο και μάταιο. Κρίνοντας απ’ αυτά τα γενικά χαρακτηριστικά, βρες τι πνεύμα υπάρχει μέσα σου.

Συνήθως στις γιορτές εύχονται ευτυχία. Ευτυχία, λοιπόν, σου εύχομαι κι εγώ. Γιατί, όμως, κάνουμε αυτή την ευχή; Είναι αλήθεια ότι κανένας μέχρι σήμερα δεν έχει καθορίσει με σαφήνεια και ακρίβεια το τι είναι ευτυχία και το ποιος είναι πραγματικά ευτυχισμένος. Θαρρώ πως ευτυχισμένος είναι όποιος νιώθει έτσι. Όταν, λοιπόν, σου εύχομαι ευτυχία, αυτό ακριβώς εύχομαι: Να νιώθεις πάντα ευτυχισμένη! Και επειδή οι άνθρωποι έχουν τόσο διαφορετικές επιθυμίες, τόσο διαφορετικά γούστα και, συνακόλουθα, τόσο διαφορετικές απόψεις για την ευτυχία, που μπερδεύεται κανείς για τα καλά, σου ξεκαθαρίζω δίχως περιστροφές: Όσο δεν ζεις πνευματικά, μην περιμένεις ευτυχία.

Η διανοητική και σαρκική ζωή, όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές, δίνουν κάτι σαν ευτυχία.

Μα δεν πρόκειται παρά για μια φευγαλέα και απατηλή γεύση ευτυχίας, που γρήγορα χάνεται. Πέρα απ’ αυτό, όταν η διανοητικότητα και η σαρκικότητα κυριαρχούν στον άνθρωπο, τότε η ψυχή και το σώμα ταράζονται από εμπαθείς λογισμούς, επιθυμίες και συναισθήματα. Το δηλητήριο των παθών δηλητηριάζει τον άνθρωπο, όπως το αφιόνι, αλλά τον κάνει να ξεχνά πρόσκαιρα τη δυστυχία του, όπως πάλι το αφιόνι. Η πνευματική ζωή, απεναντίας, απαλλάσσει τον άνθρωπο από τα πάθη, του προσφέρει τις ευλογίες του πνεύματος και τον κάνει αληθινά και ολοκληρωτικά ευτυχισμένο.

Ο άνθρωπος της χάριτος λάμπει εσωτερικά σαν αστέρι. Συχνά, μάλιστα, η εσωτερική αυτή λαμπρότητα περνά από την ψυχή στο σώμα και γίνεται ορατή στους άλλους.

Όταν έμενα στην Πετρούπολη, στη δεκαετία του 1840, ακούγοντας γι’ αυτό από κάποιους, θέλησα να το διαπιστώσω με τα ίδια μου τα μάτια. Ήμουνα, βλέπεις, νεαρός τότε και δύσπιστος. Έτυχε, λοιπόν, να με επισκεφθεί ένας μοναχός, στον οποίο οι ενέργειες της χάριτος ήταν ήδη έκδηλες. Αρχίσαμε να μιλάμε για πνευματικά ζητήματα. Όσο πιο πολύ αυτοσυγκεντρωνόταν, όσο πιο πολύ η σκέψη του βάθαινε, τόσο πιο φωτεινό γινόταν το πρόσωπό του· ώσπου, τελικά, έγινε λευκό σαν το χιόνι, με τα μάτια του ν’ αστράφτουν. Λένε ότι και ο γέροντας Σεραφείμ του Σαρώφ πολύ συχνά έλαμπε, ιδιαίτερα την ώρα της προσευχής, και όλοι τον έβλεπαν φωτόλουστο.

Πολλές τέτοιες περιπτώσεις συναντάμε στις διηγήσεις των αγίων πατέρων. Αναφέρεται, για παράδειγμα, στο Γεροντικό ότι ο αββάς Ιωσήφ της Πανεφώ, όταν προσευχόταν με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό, τα δάχτυλά του γίνονταν σαν δέκα λαμπάδες αναμμένες. Το αποκάλυψε ο αββάς Λωτ, που το είδε. Για τον αββά Αρσένιο, πάλι, είναι γραμμένο το ακόλουθο περιστατικό: Πήγε κάποτε στο κελί του, στη Σκήτη της Αιγύπτου, ένας αδελφός. Χτύπησε την πόρτα, μα δεν πήρε απάντηση. Σκύβοντας τότε, κοίταξε μέσα από τη θυρίδα. Και τι να δει! Ο αββάς Αρσένιος ήταν όλος φωτιά! Ένας από τους πατέρες, τέλος, όταν συνάντησε τον αββά Σιλουανό, είδε το πρόσωπό του και το σώμα του να λάμπουν σαν αγγέλου. Και μην μπορώντας ν’ ατενίσει εκείνη την τόση λαμπρότητα, έπεσε με το πρόσωπο στη γη.

Σε κάθε εποχή υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, άνθρωποι της χάριτος… Όλοι οι φωτεινοί άνθρωποι του Θεού μετέχουν χαρισματικά στο άκτιστο φως δηλαδή στην άκτιστη ενέργεια του Κυρίου, στο φως που αξιώθηκαν να δουν οι άγιοι απόστολοι Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης στο όρος Θαβώρ, όταν Εκείνος μεταμορφώθηκε, όταν «το πρόσωπό Του έλαμψε σαν τον ήλιο» (Ματθ. 7:2) και «τα ρούχα Του έγιναν αστραφτερά, κατάλευκα σαν το χιόνι» (Μαρκ. 9:3).

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

 

Θα επιλέξουμε τον πολιτισμό των Ευρωπαίων ή τον Θεό;

Άνθρωπε, υπερηφανεύεσαι και κομπάζεις χωρίς λόγο. Καμαρώνει κανείς για κάτι που του ανήκει και όχι για το δανεικό. Καυχιέσαι, λοιπόν, αλλά για ποιο λόγο; Δεν έχεις τίποτε δικό σου. Κάθε τί που νομίζεις πως είναι δικό σου, στην πραγματικότητα είναι δανεικό και πρέπει να το επιστρέψεις στον δανειστή σου.

Καμαρώνεις για την εξωτερική σου ομορφιά; Πήγαινε στο νεκροταφείο, έξω από την πόλη, να δεις πού είναι πεταμένη η εξωτερική ομορφιά. Καμαρώνεις για τα ωραία σου μάτια και για τα ωραία σου χείλη; Ποιος ξέρει άραγε πόσες φορές καθάρισες τη λάσπη από τα παπούτσια σου βαριεστημένα και μονότονα χωρίς να σκεφτείς ότι αυτή η λάσπη είναι τα μάτια και τα χείλη ανθρώπων που διάβηκαν τον δρόμο που εσύ περπατάς;

Καυχιέσαι για τα πλούτη σου; Σκέψου, για να αποκτήσεις αυτά τα πλούτη τί έπραξες; Σκέψου, πως θα σου είναι άχρηστα αυτά τα πλούτη σαν πεθάνεις. Καμαρώνεις για τα κοσμήματα σου;

Για τα διαμάντια, τα μπριλάντια, τα ρουμπίνια, τα σμαράγδια και τα μαργαριτάρια; Όταν πεθαμένο θα σε ξαπλώσουν στο φέρετρο δεν θα έχει καμία διαφορά για σένα, αν θα σου κρεμάσουν στο λαιμό σου περιδέραιο από μαργαριτάρια ή από βαλανίδια. Πεθαμένος δεν θα καταλάβεις διαφορά, αν θα βάλλουν στις τσέπες σου διαμάντια ή αν θα σου βάλλουν στάχτη. Το ίδιο θα είναι για σένα, αν σκεπάσουν την σορό σου με βελούδινο ύφασμα ή με καλαμένια ψάθα. Όλα όσα πήρες δανεικά από το χώμα, στο χώμα θα επιστρέψουν, είτε το θέλεις είτε όχι. Για ποιό λόγο λοιπόν καυχιέσαι; Υπερηφανεύεσαι λοιπόν για τα δανεικά;

Μήπως κομπάζεις για τη δόξα και τη δύναμη που απέκτησες; Τώρα με ένα σου λόγο ολόκληροι στρατοί κινούνται, άλλοτε προς δεξιά και άλλοτε προς αριστερά, όπου εσύ τους διατάζεις. Τώρα με ένα σου λόγο χτίζονται πόλεις, σκάβονται τούνελ, φτιάχνονται δρόμοι. Τώρα χιλιάδες άνθρωποι περνάνε κάτω από το παράθυρο σου προσπαθώντας να σε δουν, θέλοντας μετά να παινευτούν και να πουν πως σε είδαν με τα ίδια τους τα μάτια.

Αύριο όμως σαρανταποδαρούσες και σαύρες θα έρπουν πάνω από το κρύο μέτωπό σου και εσύ δεν θα μπορείς να κουνήσεις το χέρι σου για να τις διώξεις.

Υπερηφανεύεσαι για την μόρφωση σου ή κομπάζεις για τα έργα σου; Πρόσεχε μη χάσεις τα λογικά σου, όπως ο αυτοκράτορας Ναβουχοδονόσωρ.

Αποσπάσματα από κείμενα του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

 

Άγιος Θεμιστοκλής ο Προστάτης των διωκομένων Χριστιανών (21 Δεκεμβρίου)

Στην χορεία των Αγίων μας, υπάρχουν και Άγιοι οι οποίοι δεν είναι ευρύτερα γνωστοί. Τυγχάνει όμως πολλές φορές ο βίος τους να είναι, θαυμαστός, ηρωικός, απαράμιλλος, ουράνιος, υπεράνθρωπος.

Τέτοιος αγαπητοί μας είναι και ο βίος του Αγίου Θεμιστοκλή, του “Προστάτη των διωκομένων χριστιανών” του οποίου την ιερή μνήμη σήμερα τιμούμε και εορτάζουμε!

Αξίζει να διαβάσουμε όλοι το Βίο του και να επικαλεστούμε τη μεσιτεία του στον Φιλεύσπλαχνο Κύριο μας, Τον μόνο Φιλάνθρωπο, για τη σωτηρία των ψυχών μας.

Συναξάρι:

Ο άγιος Θεμιστοκλής πατρίδα είχε τα Μύρα της Λυκίας, κι έζησε και μαρτύρησε στο διωγμό του Δεκίου, δηλαδή στα 250 μετά Χριστόν. Ο ηγεμόνας του τόπου ζητούσε τότε να βρει έναν Διοσκορίδη το όνομα, που τον είχαν καταγγείλει για χριστιανό. Ο Διοσκορίδης αυτός είναι ο ύστερα μάρτυρας Διοσκορίδης, του οποίου η Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη στις 11 Μαΐου. Οι στρατιώτες λοιπόν του ηγεμόνα έψαξαν παντού στην πόλη κι ύστερα βγήκαν και στο βουνό για να βρουν τον Διοσκορίδη. Όπως γράφει ο Απόστολος, φεύγοντας οι Άγιοι τους διώκτες των κρύβονταν «εν ερημίαις και όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης», στις ερημιές και στα βουνά και στις σπηλιές και στις τρύπες της γης.

Το μαρτύριο του διωγμού δεν είναι μόνο η ταπείνωση, οι ξυλοδαρμοί, η φωτιά και τελευταία το μαχαίρι του δημίου. Είναι πριν απ’ αυτά και όλη η άλλη αγωνία και η ανασφάλεια, η περιπλάνηση στα βουνά και η ταλαιπωρία, για να προστατέψουν οι άνθρωποι τη ζωή τους, οι γονείς τα νήπια παιδιά τους και τα παιδιά τους γέροντες γονείς των. Γιατί δεν είναι θέλημα Θεού στο διωγμό οι πιστοί να μη φυλάγουν τον εαυτό τους ούτε αυτόκλητοι να παρουσιάζονται και να πηγαίνουν μόνοι τους ζητώντας το μαρτύριο.

Στο μαρτύριο οι Άγιοι δεν πηγαίνουν, αλλά το περιμένουν και το δέχονται, γιατί το μαρτύριο είναι χάρη και δωρεά του Θεού και τη χάρη δεν τήν αρπάζει ο πιστός αλλά ετοιμάζει τον εαυτό του για να την δεχθεί.

Οι άνθρωποι λοιπόν του ηγεμόνα βγήκαν στο βουνό και ζητούσαν τον Διοσκορίδη. Τότε βρήκαν το Θεμιστοκλή να βόσκει τα πρόβατα του• γιατί βοσκός ήταν ο άνθρωπος του Θεού. Τον ρώτησαν λοιπόν και τον ανέκριναν, αν είδε πουθενά ή αν ήξερε που κρύβεται ο Διοσκορίδης. Να μια πολύ δύσκολη θέση, στην οποία μπορεί να βρεθεί κανείς εκεί που δεν το περιμένει, ακόμα κι ένας βοσκός επάνω στο βουνό. Ο Θεμιστοκλής και τον Διοσκορίδη και τον τόπο που κρυβόταν ήξερε. Μα πώς να το φανέρωσει; Αυτό θα ήτανε να παραδώσει τον αθώο σε θάνατο και να γίνει ο ίδιος διώκτης της πίστεως. Η καθαρή ψυχή κι η αγαθή συνείδηση του Θεμιστοκλή έκρινε πως δεν μπορούσε να κάμει τέτοιο πράγμα.

Σε τέτοιες δύσκολες ώρες δεν χρειάζονται πολλές σκέψεις και διαλογισμοί. Ούτε και ήξερε ο Θεμιστοκλής, επάνω στο βουνό με τα πρόβατά του, να χάνεται σε τέτοια. Είπε λοιπόν στους στρατιώτες πως ούτε τον Διο¬σκορίδη είδε ούτε και που κρύβεται ξέρει. Αλλ’ αμέσως, σαν για να αντισταθμίσει το ψέμα που είπε, ομολόγησε πως κι αυτός ήταν χριστιανός. Αυτό που έκαμε ο άγιος Θεμιστοκλής μας θυμίζει την πράξη του αγίου Διονυσίου στα νεώτερα χρόνια• όταν οι στρατιώτες έφτασαν στο κελί του και ζητούσαν τον φονιά του αδελφού του, ο άγιος Διονύσιος είπε πως δεν τον είδε, κι ας ήταν αυτός που τον βοήθησε να φύγει για να μη τον συλλάβουν. Αλλά ο άγιος Θεμιστοκλής έκαμε και κάτι παραπάνω, αντί για τον Διοσκορίδη πρόδωσε τον εαυτό του.

Το δεύτερο αυτό, που έκαμε ο άγιος Θεμιστοκλής, είναι μίμηση του Ιησού Χριστού και συμμόρφωση προς τα λόγια, που είπε εκείνος• «Μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα την ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού»• πιο μεγάλη αγάπη απ’ αύτη δεν υπάρχει παρά να βάλει κανείς τη ζωή του για τους φίλους του. Ο άγιος Θεμιστοκλής έβαλε τη ζωή του για τον Διοσκορίδη, γιατί βέβαια, όταν ομολόγησε πως ήταν χριστιανός, ήξερε τι τον περίμενε. Οι στρατιώτες, αντί να ψάχνουν στο βουνό να βρουν το Διοσκορίδη, έπιασαν το Θεμιστοκλή και τον έφεραν στον ηγεμόνα. Εκεί ο ταπεινός βοσκός συμπλήρωσε και ολοκλήρωσε την ομολογία του. Υπεράσπισε με θάρρος και δεν αρνήθηκε την πίστη του, κι όταν τον έδειραν του πεθαμού κι όταν τον κρέμασαν κι όταν τον έσυραν γυμνό επάνω σε σιδερένια τριβόλια, ώσπου παρέδωσε το πνεύμα του στο Θεό.

Κι άλλη φορά το είπαμε, ότι των Αγίων τα κατορθώματα είναι όλα αξιοθαύμαστα, αλλά δεν είναι όλα αξιομίμητα. Δεν μπορούμε όλοι μας να κατορθώσουμε κάποια ξεχωριστά, που έκαμαν κάποιοι από τους Αγίους. Το μαρτύριο και η άσκηση δεν είναι ανθρώπινα κατορθώματα, αλλά της θείας χάρης, που δίνεται στον καθένα κατά την προαίρεσή του.

Και μια από τις μεγαλύτερες δωρεές της θείας χάρης στους Αγίους είναι η διάκριση. «Μείζων των αρετών η διάκρισις», λένε οι πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας. Ο πραγματικά πνευματικός άνθρωπος είναι ο «ανήρ διακρίσεως», όπως διδάσκει ο αδελφός του Μεγάλου Βασιλείου άγιος Γρηγόριος, ο επίσκοπος Νύσσης. Οι Άγιοι έχουν τη διάκριση, που πρώτ’ απ’ όλα είναι αγάπη, να ξέρουν πότε ακόμα και ψέμα μπορούνε να πουν. Αυτό που έκαμε ο ταπεινός βοσκός άγιος μάρτυρας Θεμιστοκλής. Αμήν.

Πηγή:  +Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης Διονυσίου, Εικόνες Έμψυχοι, σ. 307

 

«Κάθε άνθρωπος είναι ο αιώνιος αδελφός σου… Πρόσεχε λοιπόν πως του συμπεριφέρεσαι…»

Κάθε άνθρωπος είναι ο αιώνιος αδελφός σου…

Πρόσεχε λοιπόν πώς του συμπεριφέρεσαι.

Πρόσεχε τί σκέφτεσαι περί αυτού.

Πρόσεχε τί επιθυμείς γι’ αυτόν.

Επειδή στην αιωνιό­τητα μέλλεις να ζήσεις μαζί με εκείνον.

Γι’ αυτό, ας είναι όλα μέσα μας αθάνατα και αιώνια: η αγάπη μας προς τον άνθρωπο,το αγαθό μας, η αλήθεια μας, η δι­καιοσύνη μας.

Για να μην ντρεπόμαστε στον άλλο κό­σμο, μήτε για την αγάπη μας, μήτε για το καλό μας, μή­τε για την αλήθεια μας, μήτε και για την δικαιοσύνη μας ενώπιον του Κυρίου!

Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

 

Δεν είχε φιλμ .... αλλά έβγαζε φωτογραφίες

Κάποια φορά, ήλθε ένας άνθρωπος να πάρη την ευχή του Παππούλη. Αφού προσκύνησε και πήρε την ευχή του, του λέει:

- Αχ, Πάτερ, πολύ θα ήθελα να σας πάρω μια φωτογραφία, αλλά μου τελείωσε το φιλμ.

Του λέει ο Πατήρ Ευμένιος:

- Δεν πειράζει. Τράβα φωτογραφίες.

Ο άλλος επέμενε ότι δεν έχει φιλμ και ο Παππούλης του έλεγε:

- Δεν πειράζει. Τράβα, τράβα.

Τράβηξε αρκετές φωτογραφίες και βγήκαν όλες!

Όταν, μετά από χρόνια, είδε αυτός ο άνθρωπος τον Πατέρα Ευμένιο στην Κρήτη, του είπε:

- Είμαι αυτός, που σου τράβηξα φωτογραφίες χωρίς φιλμ και βγήκανε.

Και ο Παππούλης του είπε:

- Καλά, καλά.

Από το βιβλίο του Μοναχού Σίμωνος: “Πατήρ Ευμένιος, ο Ποιμήν ο καλός και Θαυματουργός”.

 

Αποστολικό ανάγνωσμα Κυριακής προ Χριστουγέννων 19/12/2021 (ΕΡΜΗΝΕΙΑ)

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (Ἑβρ. ια΄ 9-10, 32-40)

Aδελφοί, πίστει παρῴκησεν Ἀβραάμ εἰς τήν γῆν τῆς ἐπαγγελίας ὡς ἀλλοτρίαν, ἐν σκηναῖς κατοικήσας μετὰ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ τῶν συγκληρονόμων τῆς ἐπαγγελίας τῆς αὐτῆς· ἐξεδέχετο γὰρ τὴν τοὺς θεμελίους ἔχουσαν πόλιν, ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός. Καὶ τί ἔτι λέγω; Ἐπιλείψει με γὰρ διηγούμενον ὁ χρόνος περὶ Γεδεών, Βαράκ τε καί Σαμψών καί Ἰεφθάε, Δαυῒδ τε καὶ Σαμουὴλ καὶ τῶν προφητῶν, οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι.

Μετάφραση

Aδελφοί, ὁ Ἀβραάμ μέ τήν πίστη ἐγκαταστάθηκε στή γῆ πού τοῦ εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ Θεός, ξένος σέ ἄγνωστη χώρα, ζώντας σέ σκηνές μέ τόν Ἰσαάκ καί τόν Ἰακώβ, πού κι αὐτοί ἦταν κληρονόμοι τῆς ἴδιας ὑποσχέσεως. Κι αὐτό, γιατί περίμενε τήν πόλη πού θά εἶχε στέρεα θεμέλια καί πού ἀρχιτέκτονας καί δημιουργός της θά ἦταν ὁ Θεός. Χρειάζεται νά συνεχίσω; Δέ θά μέ πάρει ὁ χρόνος νά διηγηθῶ γιά τό Γεδεῶν, τό Βαράκ, τό Σαμψῶν, τόν Ἰεφθάε, τό Δαβίδ, τό Σαμουήλ καί τούς προφῆτες. Μέ τήν πίστη κατατρόπωσαν βασίλεια, ἐπέβαλαν τό δίκαιο, πέτυχαν τήν πραγματοποίηση τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ, ἔφραξαν στόματα λεόντων· ἔσβησαν τή δύναμη τῆς φωτιᾶς, διέφυγαν τή σφαγή, ἔγιναν ἀπό ἀδύνατοι ἰσχυροί, ἀναδείχτηκαν ἥρωες στόν πόλεμο, ἔτρεψαν σέ φυγή ἐχθρικά στρατεύματα· γυναῖκες ξαναπῆραν πίσω στή ζωή τούς ἀνθρώπους τους, κι ἄλλοι βασανίστηκαν ὡς τό θάνατο, χωρίς νά δεχτοῦν τήν ἀπελευθέρωσή τους, γιατί πίστευαν ὅτι μποροῦσαν ν΄ ἀναστηθοῦν σέ μία καλύτερη ζωή. Ἄλλοι δοκίμασαν ἐξευτελισμούς καί μαστιγώσεις, ἀκόμη καί δεσμά καί φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, πέρασαν δοκιμασίες, θανατώθηκαν μέ μαχαίρι, περιπλανήθηκαν ντυμένοι μέ προβιές καί κατσικίσια δέρματα, ἔζησαν σέ στερήσεις, ὑπέφεραν καταπιέσεις, θλίψεις καί κακουχίες - ὁ κόσμος δέν ἦταν ἄξιος να΄ χεῖ τέτοιους ἀνθρώπους - πλανήθηκαν σέ ἐρημιές καί βουνά, σέ σπηλιές καί σέ τρύπες τῆς γῆς. Ὅλοι οἱ παραπάνω, παρά τήν καλή μαρτυρία τῆς πίστης τους, δέν πῆραν ὅτι τούς ὑποσχέθηκε ὁ Θεός. Αὐτός εἶχε προβλέψει κάτι καλύτερο γιά μας, ἔτσι ὥστε νά μή φτάσουν ἐκεῖνοι στήν τελειότητα χωρίς ἐμᾶς.

 

Ευαγγελική περικοπή για την Κυριακή Προ της Χριστού Γεννήσεως, 19/12/2021 (ΕΡΜΗΝΕΙΑ)

Ματθ. α΄ 1-25

Κυριακή Προ της Χριστού Γεννήσεως

Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ Δαυῒδ, υἱοῦ Ἀβραάμ. Ἀβραὰμ ἐγέννησε τὸν Ἰσαάκ, Ἰσαὰκ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰακώβ, Ἰακὼβ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰούδαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ, Ἰούδας δὲ ἐγέννησε τὸν Φαρὲς καὶ τὸν Ζαρὰ ἐκ τῆς Θάμαρ, Φαρὲς δὲ ἐγέννησε τὸν Ἐσρώμ, Ἐσρὼμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀράμ, Ἀρὰμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀμιναδάβ, Ἀμιναδὰβ δὲ ἐγέννησε τὸν Ναασσών, Ναασσὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Σαλμών, Σαλμὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Βοὸζ ἐκ τῆς Ραχάβ, Βοὸζ δὲ ἐγέννησε τὸν Ὠβὴδ ἐκ τῆς Ρούθ, Ὠβὴδ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰεσσαί, Ἰεσσαὶ δὲ ἐγέννησε τὸν Δαυῒδ τὸν βασιλέα. Δαυῒδ δὲ ὁ βασιλεὺς ἐγέννησε τὸν Σολομῶντα ἐκ τῆς τοῦ Οὐρίου, Σολομὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Ροβοάμ, Ροβοὰμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀβιά, Ἀβιὰ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀσά, Ἀσὰ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰωσαφάτ, Ἰωσαφὰτ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰωράμ, Ἰωρὰμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ὀζίαν, Ὀζίας δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰωάθαμ, Ἰωάθαμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἄχαζ, Ἄχαζ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἐζεκίαν, Ἐζεκίας δὲ ἐγέννησε τὸν Μανασσῆ, Μανασσῆς δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀμών, Ἀμὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰωσίαν, Ἰωσίας δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰεχονίαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ ἐπὶ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος.

Μετὰ δὲ τὴν μετοικεσίαν Βαβυλῶνος Ἰεχονίας ἐγέννησε τὸν Σαλαθιήλ, Σαλαθιὴλ δὲ ἐγέννησε τὸν Ζοροβάβελ, Ζοροβάβελ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀβιούδ, Ἀβιοὺδ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἐλιακείμ, Ἐλιακεὶμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀζώρ, Ἀζὼρ δὲ ἐγέννησε τὸν Σαδώκ, Σαδὼκ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀχείμ, Ἀχεὶμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἐλιούδ, Ἐλιοὺδ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἐλεάζαρ, Ἐλεάζαρ δὲ ἐγέννησε τὸν Ματθάν, Ματθὰν δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰακώβ, Ἰακὼβ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰωσὴφ τὸν ἄνδρα Μαρίας, ἐξ ἧς ἐγεννήθη Ἰησοῦς ὁ λεγόμενος Χριστός. Πᾶσαι οὖν αἱ γενεαὶ ἀπὸ Ἀβραάμ ἕως Δαυῒδ γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ Δαυῒδ ἕως τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος ἕως τοῦ Χριστοῦ γενεαὶ δεκατέσσαρες. Τοῦ δὲ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ γέννησις οὕτως ἦν. Μνηστευθείσης γὰρ τῆς μητρὸς αὐτοῦ Μαρίας τῷ Ἰωσήφ, πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτοὺς εὑρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου. Ἰωσὴφ δὲ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, δίκαιος ὢν καὶ μὴ θέλων αὐτὴν παραδειγματίσαι, ἐβουλήθη λάθρα ἀπολῦσαι αὐτήν. Ταῦτα δὲ αὐτοῦ ἐνθυμηθέντος ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου κατ᾿ ὄναρ ἐφάνη αὐτῷ λέγων· Ἰωσὴφ υἱὸς Δαυῒδ, μὴ φοβηθῇς παραλαβεῖν Μαριὰμ τὴν γυναῖκά σου· τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ Πνεύματός ἐστιν Ἁγίου. Τέξεται δὲ υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν· αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν. Τοῦτο δὲ ὅλον γέγονεν ἵνα πληρωθῇ τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός. Διεγερθεὶς δὲ ὁ Ἰωσὴφ ἀπὸ τοῦ ὕπνου ἐποίησεν ὡς προσέταξεν αὐτῷ ὁ ἄγγελος Κυρίου καὶ παρέλαβε τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἐγίνωσκεν αὐτὴν ἕως οὗ ἔτεκε τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν.

Απόδοση στη Νέα Ελληνική

Βίβλος Γενέσεως του Ιησού Χριστού, που είναι ο Υιός του Δαβίδ και Υιός του Αβραάμ.

Ο Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ· ο Ισαάκ εγέννησε τον Ιακώβ·

ο Ιακώβ εγέννησε τον Ιούδα και τους αδελφούς του

ο Ιούδας εγέννησε τον Φαρές και τον Ζαρά με την Θάμαρ·

ο Φαρές εγέννησε τον Εσρώμ ο Εσρώμ εγέννησε τον Αράμ.

ο Αράμ εγέννησε τον Αμιναδάβ·

ο Αμιναδάμ εγέννησε τον Ναασσών·

ο Ναασσών εγέννησε τον Σαλμών·

ο Σαλμών εγέννησε τον Βοόζ με την Ραχάβ·

ο Βοόζ εγέννησε τον Ωβήδ με την Ρουθ·

ο Ωβήδ εγέννησε τον Ιεσσαί·

ο Ιεσσαί εγέννησε τον Δαβίδ τον βασιλέα,

ο βασιλιάς Δαβίδ εγέννησε τον Σολομώντα με την γυναίκα του Ούρια

ο Σολομών εγέννησε τον Ροβοάμ·

ο Ροβοάμ εγέννησε τον Αβιά·

ο Αβιά εγέννησε τον Ασά·

ο Ασά εγέννησε τον Ιωσαφάχ·

ο Ιωσαφάχ εγέννησε τον Ιωράμ·

ο Ιωράμ εγέννησε τον Οζία·

ο Οζίας εγέννησε τον Ιωάθαμ·

ο Ιωάθαμ εγέννησε τον ΄Άχαζ·

ο Άχαζ εγέννησε τον Εζεκία

ο Εζεκίας εγέννησε τον Μανασσή·

ο Μανασσής εγέννησε τον Αμών·

ο Αμών εγέννησε τον Ιωσία·

ο Ιωσίας εγέννησε τον Ιεχονία και τους αδελφούς του που επι των ήμερων τους έγινε η Βαβυλώνιος Αιχμαλωσία.

Μετά την Βαβυλώνιο Αιχμαλωσία,

ο Ιεχονίας εγέννησε τον Σαλαθιήλ·

 ο Σαλαθιήλ εγέννησε τον Ζοροβάβελ·

ο Ζοροβάβελ εγέννησε τον Αβδιού·

ο Αβδιού εγέννησε τον Έλιακείμ·

ο Ελιακείμ εγέννησε τον Αζώρ·

ο Αζώρ εγέννησε τον Σαδώκ·

ο Σαδώκ εγέννησε τον Αχείμ·

ο Αχείμ εγέννησε τον Ελιούδ·

ο Ελιούδ εγέννησε τον Ελεάζαρ·

ο Ελεάζαρ εγέννησε τον Ματθάν

ο Μαιθάν εγέννησε τον Ιακώβ·

ο Ιακώβ εγέννησε τον Ιωσήφ τον άνδρα της Μαρίας· από αυτήν εγεννήθη ο Ιησούς, που συνήθως Τον ονομάζομε «ο Χριστός».

Οι γενεές από τον Αβραάμ μέχρι τον Δαβίδ είναι συνολικά δεκατέσσερες· και από τον Δαβίδ μέχρι την Βαβυλώνιο Αιχμαλωσία είναι πάλι γενεές δεκατέσσερες· και από την Βαβυλώνιο Αιχμαλωσία μέχρι τον Χριστό πάλι γενεές δεκατέσσερες.

Η δε γέννησις του Ιησού Χριστού έγινε κατά τον ακόλουθο υπερφυσικό τρόπο. ΄Οταν δηλαδή μνηστεύθηκε η μήτηρ αυτού Μαρία με τον Ιωσήφ, χωρίς να συνοικήσουν ως σύζυγοι, ευρέθηκε έγκυος από την δημιουργική ενέργεια του Αγίου Πνεύματος.  Ο δε Ιωσήφ, ο μνηστήρας αυτής, όταν αντελήφθη την εγκυμοσύνη αυτής, επήρε την απόφαση να διαλύσει τη μνηστεία. Επειδή όμως ήταν ενάρετος και εύσπλαγχνος, δεν θέλησε να την διαπομπεύσει δημοσίᾳ, αλλ' εσκέφτηκε να την διώξη μυστικά χωρίς να ανακοινώση εις κανένα τις υποψίες του. Ενώ δε αυτά είχε στον νου, ιδού ένας άγγελος του Κυρίου παρουσιάστηκε στο όνειρόν του και του είπεν· Ιωσήφ, απόγονε του Δαυίδ, μη διστάσης, να παραλάβης στον οίκο σου τη Μαριάμ, την αγνή και πιστή μνηστή σου, διότι το παιδίον που κυοφορείται εντός αυτής έχει συλληφθεί από την δημιουργική ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Θα γεννήση δε υιόν, και συ (ο οποίος σύμφωνα με τον νόμον θεωρείσαι προστάτης και πατέρας του) θα το ονομάσεις Ιησούν (δηλαδή Θεόν-Σωτήρα) διότι αυτός θα σώσει πράγματι τον λαό του από τις αμαρτίες αυτών.  Και όλο αυτό το θαυμαστό και μοναδικό γεγονός έγινε, δια να πραγματοποιηθεί και επαληθεύσει αυτό που είχε λεχθεί από τον Κύριο δια του προφήτου Ησαϊου· “'Ιδού ἡ ἁγνή καί ἄμωμος παρθένος θά συλλάβῃ καί θά γεννήσῃ υἱόν, χωρίς να γνωρίσῃ ἄνδρα, καί θά ὀνομάσουν αὐτόν Ἐμμανουήλ, ὄνομα πού σημαίνει· Ὁ Θεός εἶναι μαζί μας”.  Αμέσως, λοιπόν, μόλις σηκώθηκε από τον ύπνο ο Ιωσήφ, έκαμε όπως τον είχε διατάξει ο άγγελος του Κυρίου και παρέλαβε στον οίκο του με εμπιστοσύνη και σεβασμό τη μνηστή του. Και ποτέ δεν εγνώρισε αυτήν ως σύζυγο, ούτε και όταν εγέννησεν αυτή τον πρώτον και μοναδικόν υιόν της ούτε και μετά ταύτα. Και εκάλεσε ο Ιωσήφ το όνομα του παιδιού Ιησούν.

 

Αντί να κρίνεις..

Αντί να κρίνεις, προσπάθησε να μπεις στη θέση του.

Αντί να φωνάξεις, προσπάθησε να μιλήσεις.

Αντί να φύγεις, προσπάθησε μια λύση να βρεθεί.

Αντί να πολεμήσεις το κακό με το κακό, δοκίμασε την αγάπη.

Αντί να κατηγορήσεις, άπλωσε το χέρι για βοήθεια.

Αντί να πιαστείς από το παραμικρό, άφησε να πέσει κάτι κάτω.

Αντί να παραιτηθείς προσπάθησε.

Αντί για το ”εγώ”, βάλε το ”μαζί”, το ”όλοι”.

Ένας βρωμοεγωισμός είναι που τα κάνει όλα δύσκολα.

Φτάνει. Μην του κάνεις άλλο το χατίρι…